62. Schizofrenic, there are no other words...

“Hé, jij daar, buitenlander!” riep een jongensstem plots achter me.
Ik verstijfde even. Buitenlander was hoe de andere trainees me achter mijn rug noemden. Omdat ze dachten dat ik geen woord Koreaans verstond, waren ze dom genoeg om te denken dat ze even goed over mij konden roddelen terwijl ik er vlakbij stond. Anders waren Koreanen gewoon luidruchtige en heel onsubtiele mensen. Als ik hun drama’s bekeek, zou dat laatste nog wel eens waar kunnen zijn…
Ik schudde dan mijn hoofd. Het was vast tegen iemand anders. Ze wisten niet dat ik wist dat ze me zo noemden. Na een diepe zucht, ademde ik nog dieper in en wandelde verder. Ik dacht terug aan Kyuhyuns bezorgde blik nadat hij alle moeite had gedaan om de plakker juist te kleven.
“Hé, ik bedoel jou, hoor!” sprong ineens iemand vlak voor mijn neus, juist toen ik wilde oversteken.
Ik, die dacht dat het gewoon een lastig kind was, ontweek de persoon en probeerde om hem heen te geraken, maar hij bleef me de weg maar versperren. Terwijl een geërgerde zucht aan mijn lippen ontsnapte, zochten mijn ogen de ‘wegversperder’ om hem daarna dood te bliksemen.
“Ook goede morgen,” grijnsde de jongen breed, waardoor zijn ogen parabolen vormden die groter waren dan nul – ja, ik had een tijdje geleden een toets van wiskunde gehad.
Het was de jongen die me op mijn eerste dag naar voren had geduwd. De jongen die had gezorgd voor de grootste afgang in mijn leven tot nu toe – die eikel… Ik liet een honend lachje horen en probeerde hem de rug toe te keren. Op snel tempo begon ik weg te benen van hem, ik was niet goed in sociaal contact, zeker niet met mensen die ik niet mocht.
“Wel, er is één ding dat ze over buitenlanders zeggen, dat juist is,” snoof de jongen luid achter me, zodat iedereen het binnen een straal van vijf meter kon horen – en we stonden middenin een drukke, luidruchtige straat, “ze zijn onvriendelijk en chagrijnig.”
Ik hield halt en ademde diep uit. “Wat wil je?” draaide ik me noodgedwongen om. Wat ik ook maar kon doen om hem het zwijgen op te leggen, ik deed het. Hij irriteerde me mateloos, en dat al vanaf de eerste dag.
“Ha, je Koreaans is er op vooruit gegaan!” lachte de jongen alleen maar als hij als een klein kind in zijn handen klapte. “Je hebt zelfs verstaan wat ik zei! Als de klas hierachter zou komen…”
Ik zuchtte weer, klaar om me om te draaien, maar het leek alsof de jongen – ik was zijn naam zelfs vergeten, die Koreaanse namen leken allemaal zo op elkaar – mijn intenties kon aanvoelen en plantte zich weer voor me neer.
“Het is nog even tot de les begint, zin om mee een koffie te gaan halen?” vroeg hij enthousiast met een glimlach waarvoor hij verantwoordelijk had kunnen zijn voor de dood van duizenden meisjes – doodsoorzaak: smelten.
“Geen zin in,” haalde ik nors mijn schouders op. Ik had al bij Kyuhyun gegeten en bovendien was het niet zo alsof ik nog geld had. “Koffie is duur.”
“Tsss,” schudde de jongen berispend zijn hoofd, maar die serieuze uitdrukking werd al snel vervangen door een schattige glimlach – alsof zijn gezicht het niet aankon om serieus te blijven, arme kerel. “Zo ga je nooit veel fans krijgen!”
Ik rolde met mijn ogen. “Het is niet alsof ik nú fans moet hebben.” Als ik fans had gehad, had ik ze bevolen de jongen te ontvoeren en vooral uit mijn buurt te houden.
Hij lachte luid. “Je bent wel grappig!” klapte hij op zijn bovenbenen, alsof hij het echt heel grappig vond – wedden van niet, zelfs ik vond het niet grappig.
Ik had zin om een onverschillige: ‘Ik zie niet in waarom,’ te beantwoorden, maar besloot om gewoon mijn mond te houden. Dat was waarschijnlijk de beste manier om hem van me weg te jagen.
“Waarom ben je eigenlijk trainee geworden?” vroeg hij dan nieuwsgierig. Waarom kun jij je mond niet houden, vroeg ik me zuchtend af in mijn hoofd. Hij tuitte nadenkend zijn lippen. “Je lijkt het niet zo graag te doen.”
Ik fronste en antwoordde sarcastisch: “Echt? Dat is vreemd, ik ben er weg van!”
“Hmm,” knikte de jongen. Nee, zeg niet dat… Hij geloofde me gewoon. Kenden ze in Zuid-Korea geen sarcasme?
“Voor het geld,” antwoordde ik dan, terwijl ik naar de voorbij zoevende auto’s staarde.
“Geld?” vormden zijn ogen schoteltjes. “Ah, daarom doe je het niet graag!” Hij bestudeerde me even – fijn… “Waarom heb je geld nodig?”
“Om koffie te kunnen kopen,” richtte ik mijn ogen ten hemel.
“Oh, je mag wel wat van mij lenen, hoor!” zei hij dan doodserieus. Zijn ogen staarden me groot en oprecht aan. Wat was er mis met deze jongen? Eerst was hij geërgerd omdat ik niet voor de klas wilde gaan staan en nu was hij ineens de schattige puppyachtige jongen die achter iedereen aan dartelde. Het leek erop dat ik niet de enige was met schizofrene afwijkingen.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Mannen in zwart pak en met oortjes kwamen de keten binnen gewandeld en maakten een weg vrij voor hun bazen, nam ik aan.
Nog geen halve seconde later kwam een jongeman in zwart pak aanwandelen. Met een halve grijns op zijn gezicht stak hij drie vingers in de lucht.
“Volgt u me alstublieft, meneer Choi?”
De lichte frons tussen zijn wenkbrauwen waarschuwde me.
Kende ik hem? Wie was hij dat ik hem deed fronsen?

[Weten jullie al wie hij is? Ik heb al een kleine hint gegeven