Hofdstuk 11

"Jij hebt er flink lang over gedaan.. We begonnen ons al zorgen over je te maken."
"Nergens voor nodig. Een jongen uit mijn klas bleek in de muziek winkel te werken en we hebben even gepraat."
"Dat was een lang even dan." Laurens knipoogde naar me.
"Ja. Dat liep iets uit ja. Hier is je CD. Ik moet eerlijk zijn, ik vond The Police niet echt heel erg goed. Ik ga naar bed. Morgen heb ik eerste uur vrij, slaap lekker."
Ik liep de trap op en probeerde de krakende treden te vermijden om Anna niet wakker te maken. Ik was benieuwd naar hoe het verder zou gaan. Hij kon me niet echt meer negeren nu.

Dat had ik dus flink mis. Dit was echt verschrikkelijk frustrerend. Hij had alleen 'Hoi' gezegd en verder echt helemaal niks. Zelfs bij biologie niet! Onder tekenen besloot ik Nicky er naar te vragen.
"Ik snap het soms echt niet hier. Het ene moment heb ik contact, en het volgende zeggen ze niks meer tegen me." Ik merkte mijn fout pas op toen ik hem uitgesproken had, maar Nicky leek hem niet op te merken of leek te denken dat ik mijn vorige woonplaats bedoelde.
"Tja.." We beleven allebei stil. Ik wist niet wat ik verder moest zeggen om haar aan te sporen en Nicky leek niet te weten hoe ze op mijn vraag moest reageren.
"Ik denk dat ze ook gewoon niet weten of ze wel iets tegen je kunnen zeggen."
"Hoe bedoel je dat?"
"Jij hebt iets Clarissa. Je straalt iets uit waardoor mensen niet zeker weten of je wel wil dat ze tegen je praten. De ene persoon vangt dat beter op dan de andere. Eline bijvoorbeeld, is altijd te druk met zichzelf om jou houding überhaupt op te merken. Maar heel veel mensen vangen het wel op en blijven liever iets op een afstand. Ik kan niet echt uitleggen wat het precies is, maar soort van alsof je het wel alleen kan en niemand echt nodig hebt. Zeg maar.."
Dat was het langste verhaal dat ik Nicky ooit had horen geven. "Maar dat is helemaal niet zo."
"Nee dat weet ik. Eigenlijk ben je vrij hulpeloos." Ze zei het met een grijns.
Dat leverde haar een groene verfveeg op haar wang op.
"Maar? Hebben we het over iemand specefiek?"
"Kay Blanken." Ik had zijn naam nog niet uitgesproken of Nicky begon al heel hard te lachen. "Wat!?"
"Kay Blanken!? Ik wist niet dat jij op dat soort jongens viel Clarissa. Misschien kunnen wij beter geen vrienden zijn!" En ze begon weer te lachen.
"Ik vàl niet op Kay Blanken. Het zit me gewoon dwars dat hij het ene moment doet alsof ik heel aardig ben, en het volgende negeert hij me! Dat is gewoon irritant."
"Kay Blanken ìs irritant."
"Nou.. Ik vind hem anders wel aardig." mompelde ik.
Nicky schudde haar hoofd. "Als ik jou was, zou ik Kay Blanken vergeten. Ik geef toe, die jongen kan aardig zijn, maar hij laat je voor hem werken. En daarbij, het is heel moeilijk om een relatie met een jongen te hebben waar de halve school op valt zonder jaloers te worden."

Maar ik mocht hem niet met rust laten en vergeten. Ik moest zorgen dat hij me aardig vond. Dat hij me vertrouwde. Er vlogen duizend plannen door mijn hoofd die middag. De een nog gekker dan de ander. Maar ik verwierp ze allemaal weer. Ik moest echt weten wat hij precies leuk vond, wat zijn interesses waren en hoe hij was. En er was maar een persoon echt goed in dat soort informatie, Eline. Maar Eline zou waarschijnlijk niet blij zijn als ik over Kay begon. Ik zat er de volgende dag nog steeds over na te denken toen ik bij mijn kluisje stond. Ik had niet echt een andere optie dan Eline. Misschien kon ik gewoon voorzichtig een gesprek beginnnen over dat ik hem bij de muziek winkel was tegen gekomen.
"Hey.. Ik wou je deze geven. Dan kun je ze op je I-pod zetten." Kay haalde zenuwachtig een hand door zijn haar. Ik keek de CD's door. Er zat er een tussen van 30 seconds to mars, een van The script en een van Michael Jackson.
"Bedankt." Ik glimlachte. "Ik ga ze thuis gelijk op de computer zetten, dan krijg je ze morgen terug."
"Dan neem ik morgen wel nieuwe mee."
"Zeker weten dat dat geen moeite is?"
"Nee joh. Tuurlijk niet. Een dagje kan ik ze wel missen hoor. En dit hoort ook bij je muziek opvoeding."
"Dan sta je bij me in het krijt."
"Ik laat het je wel weten als ik iets nodig heb." Hij grijnsde naar me en ik lachte terug. Hij was nog maar net weg toen Eline op me af kwam stormen.
"Nu stond je alweer met Kay Blanken te praten!"
Ik zuchtte "Ja. Hij is aardig en hij zit bij mij bij biologie."
"Wat gaf hij je?"
"CD's"
"Oh.. Ja hoor. Het oude CD trucje. Dat doet hij eerst en daarna neemt hij je waarschijnlijk mee uit eten binnenkort een keer. Hij windt je om zijn vinger en dan laat hij je keihard vallen. Je moet niks met hem beginnen Clarissa. Hij is het niet waard. En trouwens, je zei dat je hem niet leuk vond."
"Ik vind hem ook niet leuk! Maar ik mag hem wel. Vriendschap is toch niet verboden?"
Ik liet Eline achter zonder op haar antwoord te wachten.