Hoofdstuk 30

Een uurtje later liepen we het bos door, op zoek naar geschikt materiaal. Methiel wees me op de goede takken, maar liet mij alles dragen. 'Anders werkt het misschien niet,' was haar smoesje. Ik ging er mokkend mee akkoord.
'Wanneer heb je eigenlijk voor het laatst een boog gemaakt?,' vroeg ik nieuwsgierig.
'Hmmm...' Ze dacht even na. 'Dat moet honderd jaar geleden zijn.'
'Wat?' Ik liet de takken bijna vallen.
'Geen zorgen, ik weet het nog wel!'
Ik was verbaasd over haar nonchalante gedrag. Ze moest toch weten dat honderd jaar een enorme tijd was? Of lag het voor haar anders?
'Hoe oud ben je eigenlijk?'
'349. Over een paar maanden vier ik mijn 350'ste verjaardag.'
Dat was zo oud dat ik het niet kon bevatten, maar ik wist dat het zo vriendelijk zou zijn om haar daar op te wijzen. Dus ik besloot een iets subtielere vraag te stellen, waarvan ik hoopte dat ze die niet ons belediging zou opvatten.
'Is dat oud? Voor een elf, bedoel ik.'
Ze leek even na te denken en sprak haar antwoord langzaam uit. 'Het is niet oud en niet jong. Wij elven denken niet zo na over tijd na zoals jullie. Er zijn elven die al zo oud zijn dat ze hun leeftijd zijn vergeten en er zijn elven die hun eerste verjaardag nog niet gevierd hebben.'
Ze zag aan mijn gezicht dat ik haar nog niet steeds niet helemaal begreep. Dus ze probeerde me het verder uit te leggen.
'Je zou kunnen zeggen dat in deze bossen de tijd niet bestaat, hoewel dat niet helemaal juist is. Wij ervaren het alleen niet zo, omdat we nauwelijks verouderen en niet sterven. Voor mensen is dat anders, zij zijn constant bewust van de tijd, omdat zij weten dat het eindigt. Toch moet je hebben gemerkt dat er een soort magie over deze bossen ligt.'
'Alsof de tijd langzamer gaat.'
'Ja, precies.'
Ik was even stil van de ontdekking en van het feit dat ze mensen zei, en niet jullie. Beschouwde ze me dus als elf? En ging ze er dus ook vanuit dat ik onsterfelijk was hierdoor?

'Niet aankomen!'
We waren nu druk bezig met het maken van de bogen en ze waren bijna af. Het laatste wat ik wilde was dat alles nu mislukte omdat er een elf aankwam. Toen ik de laatste hand aan de laatste boog legde, zag ik dat ik nu niet bepaald een natuurtalent was. De bogen zagen er niet uit als één van de elegante elvenwapens, maar eerder als de maaksels van een 3-jarige mensenjongen. Maar het ging erom dat ze het deden.
Gespannen legde ik een pijl op de eerste boog en ging in de basishouding staan. Methiel gaf me een paar aanwijzingen en vertelde me op de stam van een boom te mikken.
Zonder vertrouwen liet ik de pijl los, om het projectiel precies in het midden van de boomstam te zien belanden.
'Wauw,' was onze gezamenlijke reactie.
Ook de andere boog had deze precisie. Het was ongelofelijk, maar het was ons gelukt.

Hallo lezers! Sorry dat ik jullie zo lang in de steek heb gelaten, maar mijn laptop werkt nog steeds niet zoals het hoort en daarom heb ik nu weer even de laptop van mijn ouders geleend. Helaas ben ik al mijn bestanden kwijtgeraakt en daarom de bijna afgemaakte versie van dit verhaal. Het is dus even improviseren, maar ik beloof dat ik dit verhaal sowieso afmaak.