De 100e Hongerspelen - 245

“Mama, ik ben moe”, zeurde Rue. “Mijn voeten doen pijn en…” Vania zuchtte en beduidde de anderen even te stoppen.
“Rue, we zijn allemaal moe”, zei ze zacht. “Maar we moeten verder lopen, we zijn er bijna.” Ze keek naar Odette, die bevestigend knikte.
“Maar ik heb honger en kou en…”
“Als we er zijn, maken we meteen een gezellig kampvuur”, beloofde Vania. Ze keek naar de lucht. Veel tijd hadden ze niet meer voor de zon onder zou gaan. Ze haalde een appel uit haar rugzak. “Hier, eet die maar op onderweg. Hoe sneller we doorstappen, hoe eerder je kan rusten.”
“Goed dan”, pruilde Rue. Vania knuffelde haar kort en ze liepen verder.

***

“Het is tijd.” Een grote groep vertrok uit de appartementen naar de televisiestudio, dezelfde waar ook de interviews van de Hongerspelen gefilmd werden. Katniss liep voorop, samen met Effie, terwijl ze voor de laatste keer de planning overliepen. Ze hadden voor elk scenario dat ze konden bedenken een antwoord voorzien en Effie had dat allemaal op papier gezet.
“Iedereen klaar?” Katniss keek naar de groep. Een aantal personen uit de privégevangenis van Snow konden nog steeds niet zelf lopen, maar gelukkig wist het merendeel intussen op zijn benen te blijven staan. Voor Beetee hadden ze een rolstoel weten te regelen. Effie gluurde naar binnen.
“Er zitten heel wat Spelmakers in het publiek”, meldde ze. “En entourage van Snow. Maar ook gewone mensen uit het Capitool.”
“Ze kunnen onmogelijk allemaal tegen ons zijn”, zei Peeta. Hij keek Katniss aan.
“We doen dit”, zei ze met een glimlach. Ze keek naar de anderen. Gale, Adriënne, Cinna en iedereen die er bij was. “Want we kunnen het.”

***

“Kijk, mama, hier kwamen we uit toen we in de arena aankwamen”, zei Rue. “Dat grote ding stond in het midden toen!”
“Ja Rue, we zijn er”, zei Vania. Ze keek om zich heen.
“We kunnen daar onze tent misschien opzetten”, stelde Odette voor. Ze wees naar een plekje, niet ver van de bosrand, maar ver genoeg om geen problemen te kunnen veroorzaken met hun kampvuur. En dicht genoeg bij het meer.
“Goed”, ging Vania meteen akkoord. Ze liepen erheen en Odette nam twee tenten. “Ian, kan jij hout verzamelen?” Rue ging meteen op een boomstam zitten, met het laatste restje van haar appel. Vania liep naar het meer om hun flessen met water te vullen en ze deed in elk van de flessen een waterzuiveringstablet voor de veiligheid.