Chapter two

“Jij komt naar mij toe met dat probleem?” Sherlock was geïrriteerd. Mycroft is geen adviseur meer van de koningin en dat moest zijn broer weten, tot grote ergernis van Sherlock zelf.
“Je moet me helpen. Ik wil weten wie die Harold Saxon is” zei Mycroft. Hij klonk heel wanhopig.
“Je bent gewoon jaloers omdat ze nu eens op vakantie kan gaan en hij het haar adviseerd”
“Sherlock!” zei John.
“Je wilt me niet helpen?”
“Euuuhm...nee” zei Sherlock. John zuchtte.
“Sherlock. Er is hier iemand voor Mycroft” zei Ms. Hudson.
“Dank u wel, mevrouw” zei de vreemde man achter Ms. Hudson.
“Dank u om mij te helpen met de boodschappen” zei Ms. Hudson.
“Ah. Mycroft Holmes. Ik dacht wel dat ik u hier zou vinden” Het werd stil.
“En de beroemde Sherlock Holmes. Fijn u te ontmoeten. Ik ben Harold Saxon” John keek naar Sherlock, die niet echt onder de indruk is. Of hij laat het gewoon niet zien.
“Jij moet vast John Watson zijn” John stond recht en schudde de hand van Harold.
“Wat kom je hier doen?” vroeg Sherlock.
“Oh niets. Ik kwam gewoon even kijken of Mycroft het goed heeft opgepakt”
“Heel goed zelfs” zei Sherlock. John keek hem aan. Het verbaasde hem dat Sherlock het dit keer wel op nam voor Mycroft, wat hij anders nooít zou doen.
“Goed. Ik ga maar weer eens. Ms. Hudson” Ms. Hudson kwam binnen.
“Bedankt dat ik even binnen mocht” zei Harold.
“Dat is graag gedaan” zei Ms. Hudson en ging samen met hem naar beneden.
“Bedankt” zei Mycroft.
“Doe niet zo familiair, Mycroft” zei Sherlock. Mycroft stond op en ging weg zonder iets te zeggen.
“Waarom deed je dat?” vroeg John.
“Wat?” vroeg Sherlock.
“Je broer verdedigen” zei John
“Niemand mag hem vernederen, alleen ik”
“Ok” John lachte en Sherlock kon het ook niet laten.
“Iets ongewoons aan hem gezien?” vroeg John.
“Nee” zei Sherlock.
“Oh”
“Behalve dat het leek alsof hij niet van hier was”
“Oh?” John keek verbaasd naar Sherlock.
“Moeilijk om het uit te leggen, John. Ik kan het al amper snappen”