Hoofdstuk 10

Toen ik 's ochtends wakker werd ging ik op zoek naar de I-pod die ik een keer op mijn kamer had zien liggen. Ik vond hem onder de kast en onder het stof. Toen ik hem voor het eerst had gezien had ik geen idee wat het was dus had ik het weggestopt en was ik hem vergeten. Wist ik veel dat het iets van waarde was. Mijn plan was om te kijken of Kay ginteresseerd was in mijn muzieksmaak. Hij luisterde veel muziek dus misschien vond hij dat van anderen ook wel interessant. Onder biologie deed ik mijn oortjes in. Het werkte niet. Ik zat de les uit zonder dat hij iets tegen me zei of dat hij überhaupt naar me keek. Hij was bezig met een jongen aan de anderekant van het lokaal. Ik baalde. Ik had niet verwacht dat er iets zou gebeuren, maar ik baalde. Ik had geen idee hoe ik zijn aandacht weer moest krijgen. Er moesten meer manieren zijn dan alleen een deur in je gezicht geschopt krijgen. Hoe deden andere mensen dat? Ik praatte zelfs tegen die arme kraai om op ideeen te komen.
"Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen om het weer te krijgen zoals het in het begin was. Het begon zo goed!"
Misschien moet je het hem gewoon vragen
"Dat is een absurd idee. HIj moet me gaan vertrouwen, niet denken dat ik hem leuk vind. Dat zou het alleen maar ingewikkelder maken."
Misschien moet je het dan eens aan een gewoon mens vragen. Die weten vast wel iets.
Ik dacht daar even over na, we waren bijna thuis. "Dat is nog niet eens zo'n slecht idee."
De kraai vloog weg. Ik stapte de keuken binnen en liep gelijk door naar de koelkast.
"Clarissa? Ben jij dat?"
"Hmhmm." Ik had net een slok Ice-Tea in mijn mond, dus een fatsoenlijk antwoord kwam er niet echt uit.
"Ah, mooi. Kom gauw mee. Ik heb een verassing voor je."
Ik zette mijn lege glas neer en liep achter Johanna aan naar buiten. Ze liep om het huis heen en tegen de zijkant van het huis stond een fiets tegen de muur.
"Een fiets! Ah wauw! Echt super bedankt!" Ik voelde dat mijn gezicht straalde. Ik was echt heel erg blij met mijn verassing.
"Probeer hem eens." Oei, dat was een probleem. Ik had nog nooit gefietst.
"Euhm.. Hoe laat is het? Moet Anna niet opgehaald worden?"
Johanna keek op haar horloge. "Verhip! Je hebt gelijk. Goed dat je het zegt. Ik was het al helemaal vergeten. Fiets er een stukje op en dan stellen we het zadel en het stuur bij als ik terug ben. Tot zo!"
Ik keek Johanna na toen ze de oprit af reed. Het zag er zo makkelijk uit. Ik keek zorgelijk naar mijn nieuwe fiets tegen de muur. Ik haalde diep adem en pakte het ene handvat vast. Het paste fijn in mijn hand. Ik trok hem van de muur en stapte over de stang in het midden. Oke, en nu? Ik wist dat je de trappers moest rondduwen, maar hoe begon je daarmee? Ik zette mijn ene voet op de trapper en zette er druk op. De fiets schoot vooruit en ik sprong op de grond waardoor het zadel tegen mijn rug botste. "Oef.."
Uit de boom klonk schaterend gelach van een kraai. Ik keek vuil zijn kant op. "Probeer jij maar eens te fietsen." Mompelde ik voor me uit. Ik zette mijn voet weer op de trapper. Deze keer zette ik iets minder druk. De fiets ging wel vooruit maar ik kon het met mijn andere voet op de grond bijhouden. Dat was een begin, maar ik moest toch mijn voeten allebei op de trappers hebben en mijn kont op dat zadel. Ik haalde nog eens diep adem en zette me weer af op de trapper. In dezelfde beweging zorgde ik ervoor dat ik op het zadel kwam te zitten. Ik duwde de trappers een-twee keer rond en begon verschrikkelijk te slingeren. Ik probeerde mijn stuur recht te houden en reed recht op het bankje af dat tegen de muur stond naast het huis. Shit! Waar zaten die remmen!? Met de vaart die ik had, reed ik tegen het bankje aan en de kraai achter me in de bomen begon weer te lachen.
"Kap met lachen of ik draai de volgende keer je nek om!" Schreeuwde ik. De kraai vloog nog steeds lachend omhoog. Ik zou dat fietsen vandaag nog leren, als was het maar om te zorgen dat die stomme kraai zou stoppen met lachen. Johanna zou nadat ze Anna had opgehaald nog boodschappen doen, dus ik had ongeveer een uur.

Dat hele uur was gevuld met opstappen, slingeren, proberen te stoppen met slingeren, vallen, opstaan en opnieuw beginnen. Mijn knieën deden pijn en mijn handen waren geschaafd, maar na een uur kon ik de oprit op en af rijden zonder te vallen. Ik kon er niks aan doen, ik was trots op mezelf. Toen ik voor de zevende keer aan het eind van de oprit kwam, besloot ik om een stukje over de weg te fietsen. Ik keek links en rechts en fietste, nog enigzins slingerend, de weg op. Oke, rechts fietsen, rechts fietsen. Ik fietste de weg af en stak de volgende weg over, fietste een rondje door het park en fietste weer terug. In totaal werd er maar 4 keer naar me getoeterd. Ik kwam tegelijk met Laurens thuis.
"Jij hebt je nieuwe fiets gekregen."
"Ja, echt bedankt pap!"
"Je zadel moet iets lager. Geef maar even."
In de tijd dat Laurens mijn fiets op maat maakte, maakte ik mijn huiswerk. Ik had geen zin in mijn studie in magische kunsten of zoiets vandaag. Ik deed morgen wel iets meer.

Toen ik 's avonds met Johanna op de bank naar het Journaal zat te kijken, kwam Laurens melden dat hij even een CD ging ophalen.
"Moet dat nu? Het is koffietijd. Kun je morgen die CD niet ophalen?"
Laurens schudde zijn hoofd. "Ik had hem eigenlijk eergisteren al op moeten halen. Ik weet niet hoe lang ze hem nog voor me vast houden en ik heb er al voor betaald."
Ik keek even van de een naar de ander. Laurens zou liever hier blijven, je kon het zien aan hoe hij naar de bank en de TV keek. Toen bedacht ik dat als die CD gehaald moest worden, dat je dat op de fiets zou moeten doen. "Ik wil die CD wel halen. Ik wou toch nog even fietsen vanavond."
"Dat zou heel fijn zijn Clarissa." Johanna glimlachte naar me.
"Ik weet alleen niet waar de muziek winkel is."
"Oh, maar dat is niet zo moeilijk.." Laurens legde me snel uit hoe ik moest fietsen en ik pakte mijn jas. Toen ik nog even mijn hoofd om de deur stak, was Johanna tegen Laurens aan gekropen. Ik glimlachte onwillekeurig. Ik slingerde toen ik begon met fietsen, maar ik merkte dat ik het makkelijker onder controle kreeg. Ook merkte ik dat ik makkelijker bij de trappers kon. Ik draaide de weg op en werd meteen bijna aangereden. Niet echt een lekker begin.
Twintig minuten later kwam ik bij de muziek winkel aan. Er werd al afgesloten dus ik liep er snel naar toe.
"Euh.. Goede avond. Ik kwam eigenlijk nog snel een CD ophalen... Hey." De jongen die aan het afsluiten was, was Kay.
"Oh, hoi." Hij grijnsde. "Wat doe jij hier?"
"Ik kwam eigenlijk een CD ophalen. Van mijn vader."
"Dus je kwam niet voor mij?"
"Nee. Ik.. Eh.. wist niet dat je hier werkte." Wat heerlijk stuntelig. Zijn grijns werd breeder. "Maar je bent aan het afsluiten, dus.. Kan ik die CD morgen nog ophalen?"
"Nee joh, kom maar." Hij stak de sleutel weer in het slot en draaide de net dichtgedraaide deur weer open. Hij toetste snel een code in een kastje naast de deur. "Anders komt de politie ons er ook nog uit zetten." Hij haalde zijn schouders op. "Welke CD was het?"
"Ik weet niet hoe de CD heet. Hij was van The Police?"
"Dat kan ja. Wacht maar, ik ben zo terug."
Ik keek om me heen. Overal stonden CD's. Ik liep naar een van de schappen en begon er doorheen te kijken. Ik kende geen van de bands of zangers die op de voorkant stonden.
"Hier, ik denk dat het deze is. Het is de enige CD van The Police die we achter hadden staan. Hij is al betaald."
"Dat zei Laurens al ja."
"Noem je je vader altijd bij zijn voornaam?"
Was dat zo vreemd? "Eigenlijk wel ja."
"Oke'." Er viel even een ongemakkelijke stilte. Ik wist niet of ik nou de winkel moest uitlopen of niet. "Luister je veel muziek?" Kay knikte naar het schap waar ik net in had zitten kijken.
Ik lachte een kort lachje "Niet echt. Om eerlijk te zijn, ik ken géén van de artiesten die op de CD's staan."
"Serieus niet? Dat leef jij wel heel erg onder een steen."
"Ik luister gewoon niet zo veel naar de radio. Eigenlijk gewoon nooit."
"Laat mij je dan een beetje opvoeden." Hij liep naar de toonbank "Je hebt binnen de muziek verschillende genres. De meeste mensen houden van een of een paar genres."
"Wat moet ik verstaan onder een genre?" Ik ging op de kruk zitten die voor de toonbank stond.
"Een soort stijl. Zoals je ook kledingstijlen hebt." Ik knikte. "Dus ken je de klassiekers? The Beatles, Michael Jackson, Elvis? Nee, serieus? Gaat er geen lampje branden? Oke, dan beginnen we daar wel." Hij stopte een CD in de speler en er kwamen prettige klanken uit.
"Wie is dit?"
"Michael Jackson." Ik knikte en luisterde. "Wat vind je van hem?"
"Ik denk dat ik Michael Jackson wel goed vind."
Kay grijnsde weer "Dat vinden meer mensen ja. Hij wordt de King of Pop genoemd." Hij wisselde de CD in de speler voor een andere. Totaal andere klanken vulde de ruimte.
"Oh, maar deze ken ik!" Laurens had dit wel eens opgezet.
"Gelukkig, je weet niet helemaal niets. Dit zijn The Beatles."
"Ja, en dit vind ik dus een stuk minder leuk dan Michael Jackson."
"Dan zal ik Elvis maar niet opzetten."
"Als dat nog erger is dan dit, vooral niet doen nee." Ik lachte naar hem en hij keek snel weg.
"Dit is een band die ik heel goed vind."
"Wie zijn dit?'
"Thirty Seconds to mars." Ik zei niets en luisterde. "En? Wat vind je?"
"Ik vind ze wel goed. Ik weet niet precies waarom."
Zo ging het nog een tijdje door. CD na CD verdween in de speler en vulde de ruimte met weer andere muziek.Voor mijn gevoel hadden we de hele winkel gehad. De ene band of zanger vond ik beter dan de andere, en sommigen vond ik ronduit niets. Door de muziek heen kletsten we en maakten we grapjes. Hij vond het verschrikkelijk dat ik sommige bands leuk vond, maar anderen was hij het mee eens. Andersom was het precies hetzelfde. Hij luisterde ook dingen die ik te hard en te schreeuwerig vond. Toen ik uiteindelijk naar buiten keek, was het donker.
"Hoe laat is het?"
"Euh... Iets over elven."
"Oeps, ik zou alleen even die CD gaan halen."
"Ja, ik had eigenlijk ook de winkel moeten afsluiten en naar huis moeten gaan."
"Zal ik even helpen met opruimen?"
Ik probeerde de namen van de bands die ik leuk vond te onthouden. Toen ik buiten stond rilde ik even, het was afgekoeld. Achter me draaide Kay de deur voor de tweede keer die avond op slot.
Ik draaide me om "Nou bedankt voor de opvoeding. Ik heb er veel van opgestoken."
"Dacht je dat je al klaar was? Dit is nog maar een begin!"
Ik lachte "Oh god."
Kay keek op zijn mobiel "Ze gaan me inmiddels bellen, dus ik moet echt gaan."
"Ja, ik ook denk ik. Tot morgen dan maar."
"Tot morgen."
In stilte bad ik dat ik normaal op mijn fiets kon stappen. Ik had geluk, ik slingerde maar een heel klein beetje toen ik weg fietste. Deze dag had een stuk beter uitgepakt dan hoe het er in eerste instantie uit had gezien.