Moeras

Het was te makkelijk om door dat modderige stuk bos te lopen. Geen enkele snork die hen volgde. De grijze lucht werd blauw en zon scheen tussen de bladeren door. Lichte vlekken rolden over de mossige grond. Alleen wat lianen vermoeilijkten de reis van Falco en Denise. Die takken sloegen in hun gezicht. Met elke stap moesten zij ze aan de kant duwen. Die onhandige dingen leken steeds meer te blijven kleven. Hun armen, hun nekken, ze moesten ze er echt van af slaan. Ze kronkelden over Denises voeten. Nu bukte zij om de lianen van haar af te trekken, maar zij had niet in de gaten dat meer takken zich rondom haar verzamelden. Ze trokken zich strakker om haar middel, kromden rond haar armen. Als een strop knoopten zij haar luchtweg dicht. Uit alle macht probeerde Denise haar nek te bevrijden, maar de takken trokken haar al omhoog.
' Help', gilde zij met de weinige lucht die zij nog bezat.
Falco keek op en zag Denise's lichaam boven zich bungelen. Vlug sprong hij omhoog. Hij miste, de takken waren al te hoog. Denise wrong en draaide, zonder enig effect.
'Houd vol!', riep Falco. Hij pakte een van de lianen om naar boven te komen. Uit zijn zak toverde hij een stuk glimmend metaal te voorschijn. Toen hij bij Denise raakte begon hij met zijn zakmes in de takken te snijden. Hij draaide alle kanten op. Denise schrok toen hij bijna haar oog raakte.
'Houd stil', zei hij toen hij een tak pakte.
'Dat doe ik ook! Maar jij draait zo'
Het was onmogelijk om te bewegen voor Denise. Ze hoorde wat takken kraken. Opeens gierde de lucht langs haar oren. Sneller en sneller donderde zij naar beneden. 'Falco!', riep zij. Tevergeefs, hij kon niks meer voor haar doen. De grond naderde rap. Voordat zij het wist staken de stenen in haar gezicht. Haar benen smeten tegen de grond aan.
Met een zachtere "plof" kwam Falco bij haar aan. Schaafwonden liepen over haar wangen en haar lichaam lag er maar stil bij.
'Denise?', vroeg Falco. Het bleef stil. Net alsof zij hem niet gehoord had.