What are you doing in my life? - Harry Styles

Pieppiep
Met een luide, vermoeide kreun opent Alice haar ogen. Wie sms’t haar nu zo vroeg op de morgen? Ze zoekt op haar nachtkastje naar haar mobiel en opent het berichtje.
From:Onbekend
To:Alice
Je weet maar al te goed wat je te wachten staat. Je blijft van hem af.
Meteen was ze klaarwakker en zat ze rechtop in het bed. Opnieuw stond er ‘onbekend’ maar ze weet maar al te goed wie het is.

De berichtjes begonnen vanaf de eerste keer dat ze Harry had ontmoet. Telkens opnieuw kreeg ze berichtjes, waarin stond dat ze van hem moest afblijven. In het begin waren de berichtjes nog niet zo erg en negeerde ze het, maar vanaf er doodsbedreiging in kwamen te staan, lette ze er toch meer op en durfde ze het eindelijk aan Harry vertellen. Vanaf toen veranderde het telefoonnummer steeds. Alice vond het eng, en ze wist niet wat te doen.
"Het stopt wel"
had ze tegen zichzelf gezegd, maar dat gebeurde niet. Het verergerde alleen maar.

Harry was wel altijd daar voor Alice. Ze trok haar gemakkelijk heel veel dingen aan en toen hielp Harry haar maar al te graag. Er ontstond tussen de twee een speciale band en na een week of drie durfde ze eindelijk aan elkaar toegeven dat ze meer voelde voor elkaar dan enkel vriendschap.

Maar Harry was beroemd, wereldberoemd en vaak moest hij op tour. Alice was bang dat die persoon haar iets ging aandoen als hij weg was, maar dat gebeurde juist niet. De berichtjes stopte en van de persoon hoorde ze die hele tijd niets. Misschien was het wel een geobsedeerde fan, die door één of andere reden haar nummer te pakken had gekregen. Alice begreep er niets meer van. Een tijdje hielden de berichten op. Alice dacht dat het eindelijk over was, maar ze had te vroeg gejuicht. Een paar maand geleden vertrok Harry op wereldtour, voor hun nieuwe album.
“Bel me als er iets is” had hij gezegd en Alice had geknikt als teken dat ze dat zeker ging doen en ze deed het ook. Elke dag belde ze. Niet omdat er elke dag iets was, maar gewoon om eens zijn stem te horen. Soms waren het maar hele korte gesprekken, en soms hingen ze zelfs langer dan twee uur aan de telefoon, maar sinds eergisteren durft Alice niet meer te bellen. De onbekende persoon had haar opnieuw iets gestuurd;

Ik weet dat hij overmorgen even terug komt omdat hij een weekje rust krijgt, maar waag het niet om bij hem in de buurt te komen. Anders kan het met jou wel eens heel snel gedaan zijn.

Toen pas begreep ze het. Het was iemand die heel de tijd al stikjaloers was op haar en Harry. Iemand die het niet kon verdragen dat ze zo goed overeen komen met elkaar en nu samen zijn. Iemand die Alice liever dood ziet dan levend. De vraag is alleen; wie?

Onder de douche probeert Alice wat te ontspannen, maar eerlijk gezegd lukt het niet echt. Heel de tijd blijven die berichtjes maar door haar gedachten flitsen, als een sneltrein, waarvan de machinist niet meer weet waar de rem staat.
Gelukkig maakt de geur van haar shampoo en leuke muziek op de radio haar wat rustiger en kan ze opnieuw helder nadenken. De sneltrein is tot stilstand gekomen. Ze neemt diep adem en de geur van bloesems dringt haar neusgaten binnen.
“ You held me down, but I got up
Already brushing off the dust
You hear my voice, your hear that sound
Like thunder, gonna shake the ground
You held me down, but I got up
Get ready, 'cause I’ve had enough
I see it all, I see it now

I got the eye of the tiger, the fire, dancing through the fire
'Cause I am a champion and you’re gonna hear me ROAR
Louder, louder than a lion
'Cause I am a champion and you’re gonna hear me ROAR
Oh oh oh oh oh oh, oh oh oh oh oh oh, oh oh oh oh oh oh
You’re gonna hear me roar ”

Vrolijk zingt ze mee met het liedje dat op de radio is. Als al de shampoo uit haar haar is stapt ze van onder de douche en doet een handdoek rond zich.
Ze trekt een gemakkelijk setje aan en gaat daarna naar de keuken om daar een ontbijtje te maken. Als ze een boterham achter de kiezen heeft gaat ze met een warme kop koffie in de zetel zitten. Wat een rotweer vandaag. Ook fijn om terug te komen voor een weekje rust, denk ze bij zichzelf en voor ze het weet heeft ze opnieuw haar mobiel in handen. Ze wilt Harry bellen, maar ze durft niet. In haar logboek staan al meer dan dertig gemiste oproepen van hem, maar ze kan het gewoon niet. Ze durft niet. Bang dat die persoon haar iets gaat aandoen. Opnieuw trilt haar mobiel, even spannen al haar spieren zich aan, maar ontspannen zich al snel terug als ze ziet van wie het bericht is;
Harry <3
Ze opent het en leest het;
from: Harry <3
to: Alice

Hey dearling, wil je alsjeblieft antwoorden? Ik maak me zwaar zorgen over je. Ik kom straks nog even langs. Ik mis je, antwoord please <3 XxH

Haar mobiel glijdt uit haar handen op de grond. Een lange zucht verlaat haar mond en ze zakt onderuit in de zetel. Een raar gevoel besluipt haar. Het gevoel dat iemand haar bekijkt. Het gevoel dat iemand haar begluurt. Ze kijkt naar rechts, maar daar is enkel de keuken en een deel van de living te zien. Langzaam draait ze haar hoofd naar links. Allemaal dingen passeren haar gezichtsveld; de salontafel, de televisie, de andere zetel, het gordijn, het raamkozijn en... Twee ogen die recht door haar heen kijken.
"AAH!" een gil verlaat haar mond waardoor de kop hete koffie kapot valt op de donkerrode mat, die onder de eiken salontafel ligt. Traag kruipt ze achteruit in de zetel terwijl haar blik de persoon aan de overkant van de straat scant. Een jongedame, iets ouder dan zijzelf, met een geweer in haar rechterhand geklemd. Haar schouders beginnen te schokken en tranen rollen over haar wangen. De ogen blijven haar aankijken, het lijkt alsof ze door haar heen kijken, waardoor haar hele lichaam begint te trillen. Ze trekt een kussen tegen haar aan en verstopt haar gezicht in het kussen terwijl ze luid begint te snikken.
"Harry" Piept ze.

"Mam, ik ga even bij Alice" verteld de bruinharige krullenbol aan zijn moeder, die knikt als antwoord. Hij trekt een beanie over zijn krullen en net voor hij naar buiten wilt gaan bedenkt hij zich iets,
"Mam?" Vraagt hij nog.
"Ja schat?"
"Waar is Gemma?"
Anne probeert haar gezicht in de plooi te houden, maar faalt door haar ene wenkbrauw omhoog te laten gaan. Anne heeft Alice nooit graag gehad. Je kent het waarschijnlijk wel, "zolang mijn zoon gelukkig is , ben ik dat ook." Wel. Hier is het niet zo. Anne houdt helemaal niet van Alice.
"Ik zou het niet weten, darling" antwoord ze dan.
"Oke... Tot straks..." Zegt hij argwanend waarna hij de deur uitgaat.

"Alice?" Hij bonkt een paar keer op de deur, maar er komt geen beweging in.
"Alice, ik weet dat je thuis bent. Doe open!" Langzaam geraakt hij in paniek.
"Alice?"
Hij haalt zijn sleutelbos boven en gelukkig hangt de rode sleutel eraan. De sleutel van de deur. Hij opent de deur en gaat naar binnen. Het geluid van iemand die snikt dringt zijn gehoorgang binnen. Meteen legt hij zijn sleutelbos op het kastje in de hal en sluit hij de deur achter zich. Hij loopt naar de woonkamer en treft daar een donkerbruine vlek in het donkerrode tapijt vol scherven, met daarnaast, in de zetel een huilende Alice aan. Onmiddellijk rent hij naar haar toe, de scherven ontwijkend.
"Al. Alice, wat is er?" Vraagt hij helemaal in paniek.
"Harry" fluistert ze zacht.
"Wat is er?"
Met trillende handen strekt ze haar armen uit en Harry neemt haar beschermend vast in zijn armen. Luide snikken vullen de kamer, maar Harry weet nog steeds niet wat er is. Hij duwt Alice wat van zich af en deze kijkt recht in zijn bange smaragdgroene ogen. Langzaam glijdt haar blik af naar het raam en Harry volgt haar blik. Met Alice nog steeds in zijn armen, staat hij op en gaat voor het raam staan. Zijn ogen worden groot en Alice klemt zich nog dichter tegen hem aan.
"Gemma.." Fluistert hij vol ongeloof.
Alice kijkt op en ziet hoe zijn blik vol woede en verdriet staat. Ze draait haar hoofd en ziet door het raam hoe het geweer op hun is gericht. Een harde knal laat al haar spieren verstijven, waarna een klein zwart stipje steeds dichterbij komt. Het kleine ronde kogeltje wordt steeds groter en groter en raakt Alice's voorhoofd waardoor deze levensloos neervalt.

Haar mobiel die ergens tussen de scherven en afgekoelde koffie op het tapijt ligt trilt als teken dat ze een bericht heeft;

Ik had je gewaarschuwd...

#NoHate