One Shot 9) Schrijfwedstrijd Demyx - Opdracht 3

‘Lies!’ Ik kijk op van mijn dikke Harry Potter boek. James komt met grote passen op me af gelopen, zijn lach zo breed als hij maar kan zijn. Nog voor ik hem normaal kan groeten trekt hij me in een stevige omhelsing. ‘Ook goeie morgen,’ grinnik ik als hij me los heeft gelaten. ‘Hoe lang zit je hier al?’ Vraagt James, wijzend naar het bankje. ‘Ach, zo’n half uurtje?’ Ik lach schaapachtig. Ik weet niet waarom ik altijd te vroeg bij de bushalte ben, misschien om eindelijk wat tijd voor mezelf te hebben? James schudt lachend zijn hoofd. ‘Wat ben je toch een nerd.’ Hij prikt in mijn zij, waarna ik een spastische sprong maak. Precies op tijd komt de bus de hoek om, met gierende banden. De vaste buschauffeur, meneer Honk, groet ons beide. Zoals altijd lopen we naar het vijfde bankje aan de linkerkant, ons vaste stekkie. Ik hou van de veiligheid die ik voel in deze bus. De veiligheid die ik voel in onze school. Het is allemaal zo gemoedelijk.

Zoals altijd volgen James en ik de lange gang naar onze kluisjes toe. Natuurlijk zitten onze kluisjes naast elkaar, daar heeft James persoonlijk voor gezorgd. No-way dat hij zijn beste vriendin alleen laat tijdens de welbekende boekenwissel. Ik ken James al zo lang, we zijn onafscheidelijk. James zijn vader is de directeur van America High, onze school. Vandaar dat ik me ook altijd zo thuis voel hier. ‘Gek idee dat we over een jaar op een andere school zitten,’ denk ik hardop. James hoofd verschijnt vanachter zijn kluisdeurtje. Een frons siert zijn gezicht. ‘Ja, zeker vreemd.’ Al herstelt James zich weer, hij grijnst. ‘Volgens mij hebben we zo wiskunde,’ zegt hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Ik kreun geërgerd. James grinnikt en slaat zijn kluisje dicht. ‘Ik haat wiskunde,’ mopper ik.

Uit het niets staat Kiara voor mijn neus. ‘Heb jullie het al gehoord?’ Hyper springt ze op en neer. Ik trek een wenkbrauw op en kijk James aan. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ohhh, man! Dit is echt zo bizar. Zooo bizar,’ ratelt Kiara door. Ik grijp haar onderarm beet. ‘Wat is er?’ Haar ogen ontwijken de mijne, nerveus wiebelt ze heen en weer. ‘Ik weet niet of ik het zeggen kan. Kan ik het zeggen? Nee, nee, Kiara, nee.’ Het meeste is onverstaanbaar, maar het is wel duidelijk dat ze in oorlog met zichzelf is. Ik grijp haar schouders beet en dwing haar me aan te kijken. Kiara kijkt me aan, maar lijkt met haar gedachten heel ergens anders te zijn. Plots worden haar pupillen groot, groter dan zou moeten. Al de kleur is uit haar iris verdwenen. ‘Niets is wat het lijkt,’ brengt ze met een lage stem uit, voordat ze als een lappenpop op de grond valt.

Wat begon als een gewone schooldag eindigde in een drama. De dagen daarop waren niet veel beter. Alles wat ik dacht te weten, bleek een leugen. Als ik toen wist wat ik nu weet… Ik had van school gewisseld, van naam veranderd en verhuisd naar het kleinste plaatsje in Afrika. Ik wil niets meer te maken hebben met dit vervloekte dorp. Met deze vervloekte school. Ik zou zelfs James achterlaten, hoe kon hij zo liegen? Ik wil weg hier, maar ik zit vast. En alles begon in dit verdomde American High.