011

Geirriteerd liep ik naar het plekje ergens achterin de klas. Ik vind achterin zitten wel het beste wat er maar kan zijn, maar er zal wel een rede zijn waarom dit, best wel mooie, meisje alleen zat. 'Hoii' zei ik vriendelijk. 'Hai' antwoordde ze bot. nou dit werd een super leuk lesuur. die 75 minuten duurde te lang! Het meisje was volgensmij haar tong verloren want ze zei geen ene reet. Ze zat alleen op haar telefoon te smsen... Ik keek naar de klok en zag dat het bijna half 11 was. De volgende les zou zo beginnen. ik pakte mijn agenda en zocht naar mijn rooster die ik er tussen had gestoken. Eenmaal gevonden keek ik bedenkelijk naar het papiertje. een bijna niet te horen zucht verliet mijn mond toen ik het volgende vak zag staan: Engels. ik hielt van Engels, maar omdat ik altijd het beste van de klas was werd ik altijd geplaagd ermee. Nu zal dat wel niet zo zijn. Gelukkig, maar toch brengt dat gedachtes op die ik niet leuk vond. ver weg in mijn gedachten hoorde ik de bel gaan. ik propte mijn boeken in mijn tas en pakte deze over mijn schouder. Ik wist een ding zeker: Deze tas was een stuk lichter dan die van mijn andere school. Ik zocht naar het goede lokaal. die ik overigens weer eens niet kon vinden. dit keer was ik niet de enige die later was. De jongen die ik vanmorgen bij de secretariaat tegen kwam. Als blikken konden doodden was ik nu mors dood, dacht ik bij mijzelf. hij wende zijn blik geen moment van mij af en zelfs niet toen de leraar hem aansprak. Zuchtend wees zij hij dat er nog maar 1 plek over was. De jonge zuchtte en liep, nog steeds met onze blikken alsof ze waren vastgelijmd, naar de lege tafel. Halverwege realiseerde ik me dat er alleen nog naast mij plek was. Een voor het menselijk ook niet hoorbare zucht verliet mijn mond. Op dat moment liet hij zijn blik los en ging zitten. 'Well, today we have 2 new students. Please introduce yourself to the class.' zei mevrouw Middle Ik kon haar Engelse accent niet aanhoren dus stond ik snel op . Ik wou hier snel vanaf zijn. 'Ik ben Belle Black. Ik kom uit Nederland en ik ben 19 jaar. Een paar weken geleden ben ik uit huis getrapt en hierheen gevlogen.' ik duwde mijn mondhoeken met tegenzin omhoog. Telkens als ik aan mijn moeder denk, moet ik ook denken aan mijn kleine zusje. Ze was het enige wat ik had achter gelaten. Ik kon haar niet meenemen. Dan zou ik niet langs de douane komen. Na een instemmend geluidje van De docent ging ik weer zitten. Toen mocht de mysterieuze jonge het van mij overnemen. 'Hi' begon hij droog en ongeinterreseert. 'ik heet John ik ben 18 jaar en ik ben gewoon a=Amerikaans. Ik ben hier heen verhuist omdat mijn ouders dat wilden.' beantwoorde hij de docent Engels. Nog voor dat Mevrouw Middle wat kon zeggen, zat hij al weer. ' Well than. Lets begin with the les. Please open your textbook on page 50.' begon mijn 2de van mijn nieuwe school.

Na een klein half uurtje verveelde ik me kapot. Ik keek eens goed naar de jongen naast me. Hij hing gebogen over de opgaven die hij moest maken, ijverig bezig met de zin die hij opschreef. zijn handschrift was perfect. Aan zijn spelling was ook niets op aan te merken. De pen vloeide gemakkelijk over het blaadje van zijn schrift, alsof het allemaal vanzelf ging. Toen zijn keek ik naar zijn handen, armen, schouders en uiteindelijk zijn gezicht. Alles was perfect. Elke plooi, elke lijn alles. In tegenstelling tot mij. Ik had veel pukkels, ik had veel littekens. Vooral op mijn armen. Toen mijn vader overleed kreeg ik het heel moeilijk. Ik gaf mijzelf overal de schuld van en ik begon met zelf te snijden. Ik ben er nu niet trots op. Helemaal in mijn gedachten verzonken had ik niet in de gaten dan John naar mijn aan het praten was. 'Aarde aan Belle' zei John met een tikje tegen mijn hoofd. Door het tikje tegen mijn hoofd keerde ik terug naar de werkelijkheid waar een jongen mij recht in de ogen staarde. Oeps. dacht ik