[010] Harry Edward Styles

Moedeloos zak ik op de bank neer. Ik wou het niet maar Louis moet hier weg en gauw. Het is niet normaal dat ik mezelf niet in de hand kan houden en steeds maar weer wil toegeven aan mijn gevoelens elke keer dat ik hem zie. Ik wou ze juist vergeten. Met verdriet en schuld gevoelens los ik niets op. Ik heb al genoeg in mijn leven verpest en daar kan ik die belachelijke dingen niet bij hebben. Daarnaast bestaat er niet zo iets als liefde, of vriendschap. Niet voor mensen zoals mij. Dat is me vaak genoeg duidelijk gemaakt en dat was ook een van de redenen dat ik aan de drugs begon.

Eigenlijk was ik geen haar beter. Ruw veeg ik een traan van mijn wang weg en sta op. 'Eikel,' vloek ik tegen mezelf en loop naar de badkamer. Ik smijt de deur zo hard achter me dicht dat de scharnier half los schiet. Fijn, dat kan er ook nog wel bij. Ik open wat laatjes totdat ik een vol zakje met pillen vind en schud er een bergje uit. Zou ik Louis nog wat voeren? Ik kan net zo goed nog wat plezier met hem maken voor zolang hij hier niet is. Ik giet de pilletjes naar binnen en pak twee pilletjes. Ik leg het zakje weg en loop naar beneden. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond als het fijne gevoel mijn lichaam overneemt en ik grijns tevreden. Ik pak een glas water, laat de pilletjes voor Louis er in oplossen en pak een minimum beetje eten voor hem. Met het bord en het glas in mijn handen loop ik naar de slaapkamer. Ik open de deur en zie Louis stil liggen op bed. 'Ik heb eten.' Mompel ik en leg het op het nachtkastje. Louis kijkt er kort naar. 'Kom op, je moet eten.' Zeg ik wat dwingend. Gauw knikt de kleinere jongen en neemt een hap van het kleine broodje. Binnen een paar happen had hij hem op en dronk het glas in een keer leeg. Hij trekt een raar gezicht maar gaat er verder niet op in. Ik leg het glas en het bord weg. Ik loop weer terug en zie Louis alweer stilletjes op bed liggen. Voorzichtig ga ik naast hem zitten. 'Hoe voel je je?' Hij was natuurlijk helemaal niets gewend. Louis knikt half. 'Goed,' mompelt hij. Voorzichtig kruip ik naast hem. Ik zou hem zo ver kunnen krijgen om het met me te doen maar.. Ik had er geen behoefte aan. Een keer knuffelen kan geen kwaad toch? Louis moet ik toch ergens anders dumpen.. Ik slik een brok weg in mijn keel bij het idee en leg mijn armen om de smalle jongen heen die al gauw wegkruipt in mijn armen. Dit was lang geleden.