Laat allemaal maar zitten

Valerie P.O.V.:

Ik loop over de weg. Het is rustig en ik kan gewoon door lopen. Niemand is er te bekennen waarschijnlijk allemaal bij Kate. Waarom gebeurt eigenlijk altijd als ik wil helpen het zelfde. Ze zeggen dat ik me er niet mee moet bemoeien en ik krijg en klap voor mijn kop. Dat kan er ook nog wel bij. Thuis wordt ik door mijn vader ook heel vaak geslagen omdat hij ontslagen is. Mijn vader gaat enkel nacht en dag naar het café hier op de hoek. Waar ik hem dan weer 's avonds laat op mag gaan halen. Het is een soort van als of ik hem op moet voeden in plaats van andersom. Ik schop tegen het steentje dat voor me ligt. Ik loop de heuvel af steeds veder weg van Amsterdam weg van mijn familie die niet om me gaf. Ik loop en loop geen idee waar heen. Het maakt me niet uit ook, als ik maar weg ben van iedereen. Weg van iedereen die me heeft laten vallen. Ik kijk een beetje dof voor me uit en let niet op. Ik wordt naar achter getrokken maar ik verzet me niet.

Owen P.O.V.:

Samen met Dina ben ik achter Valerie aan gelopen. Als ik zie dat ze bijna tegen een bus aan loopt. Pak ik der samen met Dina vast en trek der terug. Ze verzet zich niet en kijkt wat dof voor der uit. Ik kijk bezorgt naar Dina die ongeveer het zelfde denkt. Dina had het uit gemaakt maar we waren nog wel beste vrienden en gunde elkaar alles. We konden alles bij elkaar vertellen.