Deel 2: Perverse gedachten, zeesterren en het begin van Geheime Plannen

Ze moeten allebei op hetzelfde moment hebben gemerkt dat ik binnen was gekomen, maar Remus was de enige die iets leek te geven om mijn geestelijke gezondheid. Hij duwde Sirius weg, waarop Sirius een klagelijk geluid maakte en naar Remus’ stropdas grabbelde, alsof hij hem weer terug wilde trekken. Remus duwde zijn elleboog in het eerste deel van Sirius dat hij kon bereiken, wat in dit geval toevallig zijn borstkas was, en siste: “James.”
      Sirius keek hem perplex aan. “Verkeerde naam, Moony.”
      “Nee, James.”
      Sirius volgde de richting waar Remus heen knikte en zag mij staan. Ik denk dat mijn mond openhing, want er vloog een vlieg naar binnen. “Oh,” zei Sirius, terwijl ik mijn tong probeerde te schrobben met mijn hand. Hij liet het puntje van Remus’ stropdas vallen. “Hé Prongs.”
      “Hoi,” antwoordde ik zwakjes. Ik tuitte mijn lippen. “Dus, eh. Wat waren jullie aan het doen?”
      Sirius haalde zijn schouders op. Het zag er onschuldig uit, maar hij had die typische glinstering in zijn ogen die meestal gevolgd werd door veel gelach, al was hij soms de enige die lachte. En oké, achteraf gezien had dat me misschien moeten waarschuwen, maar houd in je achterhoofd dat ik nog steeds licht in shock was. Het was nog moeilijker te beseffen dat ik niet droomde dan toen Lily voor het eerst ja zei toen ik haar meevroeg naar Madame Puddifoot’s, en dat wil wat zeggen - al was dit wel een heel ander soort droom, voor de duidelijkheid. Ew, stop die perverse gedachten.
      “Niets bijzonders,” zei Remus. Hij hield mijn reactie scherp in de gaten, alsof ik ieder moment kon exploderen. Sirius scheen daar niet bang voor te zijn, want hij gooide een arm om Remus’ schouders en wiebelde met zijn wenkbrauwen.
      “Ik gaf Moony hier een les in de fijne kneepjes van het tongworstelen. Hij moet voorbereid zijn als hij ooit een liefde wil vinden die net zo episch en hopeloos is als die van jou en Lily.”
      Mijn wereld stortte zo ongeveer in, maar geen van mijn twee beste vrienden merkte er iets van. Remus schudde Sirius’ arm af. “Je bent knettergek.”
      “Dat is allemaal deel van mijn speciale charme.”
      “Speciaal ben je zeker, maar bij charmant zou ik graag wat vraagtekens zetten.”
      “Zou dat er niet een beetje raar uitzien? Allemaal vraagtekens die om mijn hoofd zweven?”
      Ik voelde me nogal vergeten, dus liep ik naar het voeteneinde van mijn bed en liet me met mijn neus voorover op de matras vallen, armen en benen uitgestrekt als een zeester.
      “James?” Ik hoorde Remus’ stem dichterbij komen. “Alles oké?”
      “Sirius heeft gelijk,” klaagde ik.
      “Laten we niet te snel tot dat soort wereldschokkende conclusies komen. Waar heeft hij gelijk in?”
      “Hé, ik heb heel vaak gelijpf.”
      Ik keek niet op, maar ik wist vrij zeker dat Remus een hand over Sirius’ mond had geslagen. “Hij noemde mijn liefde voor Lily hopeloos. Hij heeft gelijk, of niet? Ze is veel te goed voor mij.”
      “Oh.” Sirius klonk opgelucht. “Is het een van die dagen? Ik dacht dat er echt iets gebeurd was.”
      “Aan jou heb ik helemaal niets,” mompelde ik kwaad in mijn kussen.
      “Daar zou je inmiddels wel gewend aan moeten zijn, Prongsie.”
      Ik voelde een hand op mijn schouder, vermoedelijk van Remus. “Natuurlijk is je liefde niet hopeloos. Je weet dat je niet naar dat soort opmerkingen van Sirius moet luisteren. Heb je haar al gevraagd of ze met je naar het bal wil?”
      “Ze zegt toch nooit ja!”
      Sirius mengde zich weer in het gesprek. “Dat herinnert me eraan dat jij ook nog geen ja hebt gezegd, Moony.”
      Dat was de eerste keer dat ik hoorde dat Sirius Remus probeerde te vragen. Sirius ging altijd, altijd in zijn eentje naar feestjes, omdat hij naar eigen zeggen dan niet van te voren al vast zat aan één paar mooie ogen. Dat hij nu een specifiek persoon vroeg moest dus wel een belangrijke betekenis. Ik voelde me meteen enorm egoïstisch omdat ik enkel aan mijn eigen tragedies dacht, want in combinatie met wat ik net had gezien, kwam ik bij een verrassende, doch logische conclusie uit: Sirius voelde iets voor Remus. Een iets van het soort dat ik voor Lily voelde, al was zijn iets natuurlijk een stuk zwakker dan het mijne. Dat kon niet anders, want niets kon mijn iets overtreffen. Mijn iets was de onbetwiste kampioen van alle ietsen - maar mijn superieure superiets voor Lily was niet het probleem hier, want de werkelijke vraag was of Remus hetzelfde type iets voor Sirius had, of dat zijn iets beter geclassificeerd kon worden als ‘mijn gevoelens voor je zijn strikt platonisch en ik hoop dat dit onze vriendschap niet zal beïnvloeden’.
      Ik stond er ongeveer een seconde lang bij stil hoe bizar mijn wereld opeens was geworden. Ruwweg de helft van die tijd besteedde ik eraan te hopen, verlangen en bidden dat deze dag niet nog vreemder zou worden, want ik was er echt niet klaar voor om Peter en McGonagall aan te treffen met één sliert spaghetti tijdens een diner bij kaarslicht.
      Toen besloot ik dat het tijd was voor Geheime Plannen.