Teken

Toen ze donderdagavond van school thuiskwam, voelde ze meteen dat er iets aan de hand was.

Ze had hetzelfde gevoel als toen ze voor het eerst Spring Cottage was binnengestapt.

Het onverklaarbare gevoel dat hier 'meer' was.

Ze hadden het in de lessen Christelijke Vorming vaak over 'meer' gehad. Dat er meer is dan we met ons blote oog kunnen zien, we moeten onze ogen sluiten en het aanvoelen. Sommigen zijn goede ontvangers, anderen helemaal niet. Het hangt allemaal af van je innerlijke aard.

Mia wist zeker dat ze een goede ontvanger was. Ze voelde zo vaak dingen die ze niet met woorden kon verklaren.

Ze sloot de voordeur achter zich en zakte ertegen neer. Het was een zware dag geweest en door haar gebrek aan slaap, voelde ze zich als een zombie. Ze sloot haar ogen. Gewoon voor even, dat kon toch geen kwaad?

Woesj.

Mia deed haar ogen moeizaam open. "Vader?" Er was net iemand voorbijgekomen. Ze had de wind op haar gezicht gevoeld.

De kamer was leeg, vader was waarschijnlijk al boven op zijn bureau.

Ze besloot dan maar om op te staan. Met een een krakende rug kwam ze erg moeizaam overeind. Dat ging ze nog lang voelen.

Ze was net in de keuken om een snack te pakken, toen de voordeur openging.

Dat kon toch niet? Zij en haar vader waren de enige bewoners.

Angstig liep ze naar de deur. "Wie is daar?" , kon ze nog net piepen.

"Mia?"

De vreemde weet mijn naam, dacht ze in paniek!

Toen herkende ze de stem.