Rust

Omdat ze verhuisd was, was zowat alles nieuw voor haar.

Haar huis, het eten, de omgeving...

Maar ook ging ze naar een nieuwe school gaan. De enige dichtbijzijnde school waar ze op korte termijn kon worden binnengelaten was de 'Ambleside, church of England School'.

Ja, dat heb je juist gelezen. Mia's nieuwe school was een christelijke school.

Wat ze op zich niet zo erg vond, behalve dan het feit dat ze drie keer per dag een gebed deden, ze een nieuw vak 'christelijke vorming' had en het ergst van al: dat ze om half 8 op school moest zijn. Voor het ochtendgebed.



De eerste dagen gingen rustig voorbij. Mia kwam slechts één keer te laat, de eerste dag natuurlijk.

De school beviel haar wel. Niet dat ze erg gelovig was, maar het bidden liet haar tot rust komen. Haar klas bestond uit 17 leerlingen. Veel minder dan ze gewend was, in Canada zat ze altijd met minstens 20 in de klas. Ook het feit dat ze in de les door veel minder leerlingen omringd werd bracht haar tot rust.

Rust. Dat moest wel het kernwoord van Ambleside zijn. Het enige onrustige moment was 's nachts, als ze weer eens uit bed viel en haar arm stootte.

Op haar arm was een rijtje blauwe plekken te zien. Het waren er minstens tien. De oudste begonnen al geel te worden. Een van de nieuwsgierige leerlingen had eens gevraagd hoe het kwam. Toen had Mia iets vaag gemompeld en de leerling had haar voortaan met rust gelaten.

In de klas hield Mia zich afzijdig en zei ze niet veel. Ze had het verleerd om sociaal te zijn. De meesten lieten haar voor wat ze was, maar één leerling bleef geinteresseerd in haar.

Ze negeerde hem, draaide haar hoofd weg, maar toch was zijn nabijheid prettig. En hij hield hardnekkig vol tot ze geforceerd een gesprek met hem begon.

Zijn naam was Hayden