Prologue: Data Collection

New York 1783, Herfst

Twee mannen in blauwe legerkostuums kwamen een kroeg binnen. Ze zette zich aan een tafel bij twee andere mannen die in burger gekleed waren maar aan hun geweer dat aan hun riemen hing was te zien dat ook zij voor het leger werkte. 'Hoe gaat ie?' vroegen de twee in burger aan de anderen en ze geraakte meteen verwikkeld in een moeilijke conversatie die niemand kon volgen noch afluisteren door al het lawaai dat er in de kroeg was. Plots kwam er een man binnen helemaal in het wit gekleed met een kap die over zijn gezicht was getrokken. Het rook muf in de kroeg en er lag overal modder omdat het buiten pijpenstelen regende, het was herfst en de winter kroop langzaam dichterbij. Niemand leek de man hebben opgemerkt toen hij vlak bij het viertal ging neer zitten en mee begon te luisteren. Ze hadden zijn aandacht gewekt toen ze zeiden;' Gaat het gebeuren? Met Washington?' vroeg de man in burger. 'Ja hij gaat niets door hebben die ouwe zak weet niet eens dat de tempeliers nog bestaan en hij weet al helemaal niet dat ze in zijn leger zijn ge infiltreert.'
'Ssst houw je klep nou eens idioot die je bent! Hoe dan ook we moeten gaan we willen de baas niet teleur stellen op een dag als deze.' de mannen in uniform stonden op en wandelde naar buiten. 'Mach ik de heren een drankje aan bieden?' de man in het wit was opgestaan en had twee kannen bier voor hen gezet en was dan zonder op een antwoord te wachten naar buiten gegaan. 'Nou wie zei dat?' vroeg de enen. 'Maakt het uit?' vroeg de andere,' Gratis bier!' riep hij.

De man in het wit sloop geruisloos achter de twee mannen in uniform. Hij had in de kroeg gezien dat de flapuit de jongste was en de andere - die zoals hij veronderstelde ouder was- dus de meeste informatie had. Midde in hun gesprek was de jongste gestopt en de oudere man draaide zich om. 'Waarom zwijg je nou?' maar er was niemand meer. 'Oké Clark dit is niet grappig meer, kom tevoorschij ...' hij zag zijn maat aan een koord bungelen dat aan een van de uitstekende borden was vastgebonden. Plots doemde er een witte gedaante voor hem op. 'Assassin!' de man spuwde het woord uit alsof het vergif was en keek plots heel angstig. 'Assassin! Mhm ...' de witte gedaante doemde voor hem op en duwde zijn handen voor zijn mond en sleep hem een steegje in. 'Geen woord of ik ruk je lippen er af.' dreigde de man in het wit en hij haalde de handen van de man zijn mond. 'Assass...!' de lucht werd uit zijn longen geperst toen de vuist van de zo genaamde "Assassin" zich in zijn maag boorde. 'Laatste waarschuwing.' dreigde hij opnieuw. 'Wat wil je?' vroeg de man die bloed begon op te hoesten. 'Wat je vertelde tegen die mannen in de bar, over Washington, wat was dat?' vroeg hij. 'Waarom vraag je het hen niet?''Dat zal moeilijk worden.' zei de assassin met een lach. 'Ik heb hun bier vergiftigd.' de man zijn lach verdween en hij keek weer streng. 'Nu mijn vraag?'
'Je bent toch al te laat onze generaal vermoord hem over een halfuur je geraakt nooit zo snel aan het zuidelijke fort ... argh!' de man werd weer geslagen en nu viel hij op de grond van de pijn. 'Probeer het opnieuw en nu een goed antwoord!' riep de man weer. 'Oké ik heb je verteld wat ik weet eerlijk waar! Maar als je een paard neemt kun je Washington misschien zelf nog zien branden!' De man had verwacht dat hij bij deze woorden geslagen zou worden maar dat gebeurde niet. 'Dank je, meer hoef ik niet.' de man zette een stap dichterbij en wandelde daarna weg. 'Wat een geluk ..' de man in uniform greep naar zijn keel, waar plotseling een diepe snee in zat en viel gorgelend neer op de grond. Toen een bliksemschicht de nacht verlichte.