018

Jenna POV

De ochtendzon scheen fel in mijn ogen toen we eindelijk een huisje vonden op ons pad. Ik had echt geen idee of we wel überhaupt wel de goede kant op liepen. Liam zei steeds dat we een bepaalde richting op moesten.
Ik had echt geen flauw idee waarover hij het had. Zo zei hij vannacht ook dat zijn tweede naam 'Roy' was. Ik begon keihard te lachen en vertelde hem dat dat niet zo was. Maar, hij bleef het vol houden alsof hij niet beter wist. Ik kon niks beter doen dan hem een beetje aansporen om mee te lopen terwijl hij rust nodig had. Hij was duidelijk niet zichzelf.
Mijn hand rees richting het huisje. "Laten we daar de weg vragen."
De uitgeputte Liam keek me aan en knikte. "Het lijkt me beter als jij dat gaat vragen omdat ik…" Ik onderbrak Liam. "Ja, is goed."
Samen liepen we naar het afgelegen huisje toe. Uiteindelijk bleef Liam achter het huisje staan en liep ik naar het kleine deur van het huis toe. Naast het huisje stond een auto, daaruit concludeerde ik dat het bewoonbaar was.
Na kort wachten hoorde ik allerlei sloten open gaan. Daarna werd de deur op een kier gezet en een klein vrouwtje verscheen in de deuropening. De vrouw, of eigenlijk was ze niet zo oud, keek me vragend aan en opende toen de deur geheel.
"Eh, sorry dat ik u nu zo vroeg stoor maar ik ben de weg kwijt. Kunt u mij vertellen welke kant ik op moet naar Bulstrode Park?" Ik forceerde een kleine glimlach op mijn gezicht.
Even fronste de vrouw maar begon toen te mompelen: "Bulstrode Park…" Aan haar stem te horen klonk ze Schots.
"Ik heb binnen een kaart liggen. Als je wilt kun je even meelopen? Misschien wilt je vriend ook mee naar binnen?" Ik begon te fronsen. Huh? Hoe wist zij dat Liam..
Blijkbaar had Liam het gesprek afgeluisterd want hij kwam met een rood hoofd aanstrompelen. Hoe wist zij dat?
De vrouw grinnikte en wenkte ons mee naar binnen. Zonder geaarzel achtervolgden we haar over de deurdrempel heen. Eenmaal binnen keken we beide even rond. Zoals verwacht zag het er klein en antiek uit.
"Jullie zien er moe uit. Willen jullie thee?" Ik haalde mijn wenkbrauwen op. Nou, dat gaat makkelijk. Jammer dat we alleen geen tijd hebben.
Voordat ik wilde antwoorden was Liam me al voor. "Ja, graag."
Snel begon ik te praten: "Sorry, alleen we hebben niet veel tijd. We moeten om 12 uur precies in Bulstrode Park zijn." De vrouw keek me weer vragend aan en liep uit het niets ineens naar de keuken. Hopelijk is ze niet beledigd...
Liam tikte me op de schouder en fluisterde: "We gaan toch niet dood van één kopje thee?"
Ik zuchtte. "Liam, je snapt het misschien niet maar we hebben echt geen tijd." Ik draaide mijn hoofd rond op zoek naar een klok. Helaas vond ik er geen.
"Waarom noem je me steeds Liam? Het was toch Roy?" Ik rolde met mijn ogen en wilde antwoorden maar zag toen dat de vrouw weer kwam aanlopen. Meteen begon ze te praten: "Ik heb net gekeken op de kaart. Het is ongeveer 3,5 uur lopen. Het is nu kwart over 8. Ik denk dat jullie het net halen. Trouwens, jullie moeten richting het noorden. Als jullie zometeen rechtdoor gaan, vind je een grindpad. Blijf dat volgen."
Kort juichte ik. "Bedankt, voor uw hulp. Dat betekent veel voor ons."
De vrouw knikte en glimlachte. "Ik zal jullie even wat te drinken geven. Hebben jullie de hele nacht gelopen?" Ik schudde mijn hoofd. "Ongeveer. We hebben ook een uurtje ergens geslapen."
Nadat de vrouw ons wat water had gegeven liepen we naar buiten om vervolgens een begin te maken aan onze reis na de korte pauze. We zwaaiden haar na en begonnen toen weer te lopen.

Elke stap die ik zette voelde ik me steeds verzwakken. Mijn voeten waren onderhand nu wel van steen. Ik kon nu wel een week lang slapen... Rot opdracht.
Mijn buik knorde allang niet meer. Het was allang gevuld met hoop om weer gauw thuis te komen. Naja, thuis… Ik mistte vooral de lol die Niall en ik maakten. Ik weet het, zo lang waren we wel niet weg, maar alsnog.
Niall… Wat zou hij nu uit spoken? Vast was hij aan het eten. En Daisy dan? Had ze haar oom en tante al ontmoet?
Waarom stel ik mezelf vragen?
Mijn hoofd voelde zwaar aan en ik stopte met lopen. Ik liet mezelf aan de kant van het gras zakken en legde mijn handen tegen mijn hoofd aan.
Liam draaide zich om en keek me verbaasd aan. Hij was vast nog steeds in de war. Wist hij eigenlijk wel wat we aan het doen waren… "Jenna?" doelde zijn schorre stem.
Goh, hij had mijn naam onthouden.
"We moeten echt verder… Kun je nog lopen?" Liam keek me bezorgd aan en liep op me af. Het verbaasde me echt dat hij dit nog wist. Het ging dus beter met hem.
Opstandig kraste ik mijn nagels in mijn been. Ik kon echt niet meer lopen. Ik hield het niet meer vol. Laat me maar straf krijgen.
"Nee. Ga jij maar alleen verder." Mijn lucht in mijn longen verdween. Stiekem wist ik dat ik Liam niet alleen kon achterlaten.
Even was de jongen stil. Hij schoof wat steentjes met zijn voet opzij en begon toen te fluisteren. "Ik laat jou niet achter…"
Mijn tintelende hoofd viel weer op mijn handen. "Liam, laat me maar hier alleen sterven. Maar jij hebt nog hoop! Ren Liam, ren!" zei ik sarcastisch. Mijn lichaam viel naar achteren op het gras en ik sloot mijn ogen.
Even grinnikte Liam. "Kom op, Jenna. We moeten nog een tijdje lopen! We zijn er bijna…" Liam kwam nu dichterbij en trok me aan mijn hand omhoog.
Als protest liet ik mezelf helemaal verslappen zodat Liam me niet omhoog kreeg. "Nee… Nee… Liam. Ik wil slapen."
"Jenna.." lachte Liam. Hij trok me omhoog en tilde me op zodat ik met mijn buik op zijn schouder lag. Ik begon wild te schudden maar stiekem ook te lachen. "Neeee! Liam hijs me omlaag!"
Liam schudde zijn hoofd en begon te lopen met mij op zijn schouder.