Ik wil alleen zijn

Valerie P.O.V.:

Ik keek de jongen streng aan. Hij kwam me vaag bekent voor maar ik had echt geen idee. Ik weet hoe het is als je iemand verliest. Mijn moeder is toen ik 10 was dood gegaan. Mijn vader was erg verdrietig dus moest ik der begrafenis regelen. Daardoor wordt ik wel vaker gebeld door mensen die het zelf niet kunnen doen door dat ze te verdrietig zijn. Dan krijg ik de opdracht om de begrafenis te regelen. Ik heb al best veel mee gemaakt voor mijn leeftijd. Het meeste zijn begrafenissen maar ook druks alcohol en anorexia. Zelf heb ik het ook maar ik ben er weer in mijn eentje bovenop gekomen. Mijn vader zag niet eens dat ik steeds dunner werd. Nee hij is bijna nooit thuis. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet eens merk dat er tegen me gepraat wordt. 'Hallo is daar iemand thuis' zegt de jongen die voor me staat terwijl er een hand voor mijn gezicht zwaait. 'Ja ik ben der nog' zeg ik en haal zijn hand van voor mijn gezicht. 'Wat is je naam eigenlijk' vraagt de bruine jongen die naast een blond meisje staat. 'Valerie' zeg ik en kijk ze allemaal één voor één aan. 'Hoe' vraagt het meisje dat naast de bruine jongen staat. 'Valerie' zeg ik nog eens maar dan wat rustiger. 'Valerie bedoel je letterlijk Valerie of Valerie op zijn Engels' vraagt een Blonde jongen. 'Gewoon zoals je het schrijft. V-A-L-E-R-I-E Valerie' zeg ik rustig. 'Heten dat meisje dat der moeders begrafenis heeft geregeld niet ook Valerie, Valerie Art'. 'Ja zo heet ze komisch' zegt de kleine smurf. ' Dat ben ik. Ik ben Valerie Art' zeg ik en kijk ze aan. 'O, dat wist te we niet sorry' zegt het meisje naast de blonde jongen gelijk. 'Geeft niet maar hoe gaan jullie de begrafenis regelen. Het komt misschien hard aan maar met zulk soort dingen kan je het beter gelijk doen dan het uitstelen. Wat hoe langer je het uitstelt hoe moeilijker het wordt om der los te laten' zeg ik en trek de jongen die voor me staat in een knuffel.

Nils P.O.V.:

Ik kom het niet meer aan en liet mijn tranen de vrijen loop gaan. Ik wordt door Valerie in een knuffel getrokken. Ze is lief en anders ze leek ons niet eens te herken. Der kledingstijl is anders maar mooi. Ze is in der doen en laten een beetje zoals, zoals Kate. Ik duw der een beetje ruw van me af en loop weg ik hoor voetstappen achter me en kijk om. Het zijn Daan, Ilse, Rein, Owen, Nikki, Esmee en Dina. Valerie is nergens te bekennen. 'Nils wacht nou even' hoor ik Daan roepen ik sta stil. Al snel hebben ze me in gehaald. 'Waar sloeg dat op ze wilde je alleen helpen' zegt Owen. 'Ze lijkt gewoon te veel op Kate' zeg ik en draai me om. Daar staat Valerie. 'Ik neem aan dat Kate de gene is die nu dood is en die jij al jaren leuk vind' zegt ze en kijkt me nieuwsgierig aan. 'Bemoei je er niet mee' zeg ik en geef der een klap. Ze kijkt me gekwetst aan en voor ik door heb wat ik heb gedaan is ze weg gerent.