A ranger/traitor 148

“Het is laat. We zullen deze vergadering voor vandaag sluiten, zodat iedereen zich nog even kan opfrissen voor het avondmaal.” Overal klonken zuchten van opluchting, terwijl koningen, diplomaten en afgevaardigden van de zes koninkrijken van Hibernia hun stoel achteruit schoven en naar buiten liepen. Nadat ook de leden van hun eigen delegatie vertrokken waren, bleven Alyss en Crowley alleen achter.
“Aarg!” Alyss sloeg met haar vuist op tafel en liet haar frustraties van de afgelopen dagen de vrij loop. “Hoe kunnen ze zo kortzichtig zijn? Heel Hibernia loopt gevaar en het enige waar zij aan denken is hun eigen aagje en troon! Halt en Arnaut doen meer voor Hibernia dan de koningen zelf!” Ze sloeg nog een keer op tafel. “Dan heb ik het natuurlijk niet over Sean,” voegde ze er snel aan toe.
“Dat weet ik. Je hebt helemaal gelijk. Ik snap niet hoe je het uithoud.”
“Ik moet wel. Ik ben een van de enige met een beetje gezond verstand hier. Ik zal blij zijn als Sean terug is van zijn verkenningstocht. Dan weet ik tenminste dat er iemand aan deze tafel mij steunt.”
“In ieder geval hebben ze ondertussen toch een zeker respect voor je.”
“Dat weet ik zonet nog niet, als ik nog een keer hoor ‘ik verwacht niet dat een vrouw dit begrijpt’, wordt ik gek!” Crowley zuchtte. Ze hadden van het begin geweten dat dit lastig zou zijn, maar als je er niet zelf bij was, kon je onmogelijk geloven hoe koningen en hun aanhang urenlang konden discussiëren over futiliteiten terwijl er duizenden mensenlevens op het spel stond en de hele toekomst van hun landen.
“Soms denk ik dat we ze eens allemaal in een hutje aan de kust moeten opsluiten terwijl er een wolfsschip aan de horizon verschijnt,” mijmerde Crowley, “Eens kijken hoe snel ze dan schreeuwen dat er iets aan gedaan moet worden.” Ondanks haar frustraties moest Alyss toch glimlachen om zijn opmerking. Wat natuurlijk precies de bedoeling ervan was geweest.