Chapter 20~~ Thanks dude!

Ik bind mijn ketting nog even om mijn nek, om daarna de badkamer uit te stappen.
‘Blij?’ Vraag ik.
‘Yup,’ zeggen Elizabeth en Scarlett in koor.
‘Hier,’ zegt Scarlett en ze duwt mijn tas, toverstok en blindenstok in mijn hand.
‘Hé, ik ga nog wel beneden eten hoor.’
‘Ja, weten we, maar met ons er bij is het natuurlijk niet meer romantisch.’
Ik rol even met mijn ogen, maar gaan daarna naar de Great hall. Waarbij Elizabeth en Scarlett de meeste idiote dingen verzinnen, over wat er kan gebeuren bij onze date. Halverwege de eerste trap liggen ze al in de slappe lach, terwijl ik niks van de hele pret mee heb gekregen.

‘Hé later,’ zeg ik eenmaal in de Great Hall aan gekomen. ‘De groeten aan de rest.’
De meiden vonden het nodig me helemaal klaar te maken en hadden nogal wat van mijn tijd daarmee in beslag genomen. Ik had de jongens amper gezien, maar even overleefden ze dat wel zonder mij.
‘Zoey hier!’ Wordt er geroepen.
Voetje voor voetje schuifel ik in de richting van de stem, maar ik ben te gefocust op de stem, waardoor ik tegen een tafel aan loop.
‘Oké, welke tafel is dit?’ Vraag ik en ik hoop dat het Slytherin niet is.
‘Slytherin.’
Shit, dus toch.
‘Hier, ik help je wel even,’ zegt een zware stem die ik vaag eerder gehoord heb.
‘Eh, dankje,’ mompel ik, niet wetend of ik de Slytherins wel kan vertrouwen.
‘Hier,’ hij drukt me op de bank neer en ik bedank hem.
‘Bedankt dude.’
‘Ik ben geen dude. Ik ben Pansy Parkinson.’
Prompt schiet ik in de lag, waarbij ik zeker weet dat Pansy Parkinson nu met een norse frons, op haar mopshonden gezicht weg loopt.
‘Oeps,’grinnik ik, terwijl ik tevreden luister naar het gejoel van de Slytherins naar Parkinson dat ze werd uitgemaakt voor een “dude,” en dan ook nog wel door iemand die niet kan zien.
Poor she, not.

‘Waarom dacht je dat het een “Dude” was?’ Vraagt George, terwijl we pannenkoeken met aardbeien eten. Als ik Harry en Ron moet geloven, wat natuurlijk niet heel geloofwaardig is, is George al uren op, om de “Perfecte” aardbeien te zoeken. Ja, uhu.
‘Wel,’ zeg ik. ‘Ze klonk zo mannelijk, met een zware stem. Ik weet niet waarom, maar ik dacht dat het een jongen was. Mijn fout.’
‘Ach nou ja,’ zegt George. ‘Ze lijkt wel een beetje op een man.’
‘Ach, misschien een beetje,’ zeg ik en ik prop nog een stukje pannenkoek in mijn mond.
‘En wat dan nog het zijn Slytherins,’ zegt George.
‘Precies,’ grijns ik.

Na gefouilleerd en geprikt te zijn met Filtch zijn hypospriet. Slenteren we samen door Hogsmeade heen.
‘Waarom prikt hij ons eigenlijk ook met dat ding als we de school uit gaan?’ Vraag ik.
‘Ik bedoel, want maakt het uit wat we me naar buiten nemen? Alles wat we mee naar buiten nemen, is ooit al eens binnen geweest.’
‘Ik heb echt geen idee,’ zegt George nonchalant. ‘Het is Filtch, die is raar.’
‘Ach, daar heb je een punt.’
‘Thee?’
‘Lekker.’
‘Madame Puddifoot’s.’
Het op geplofte café met stelletjes, bedenk ik me bedachtzaam.
‘Waarom ook niet,’ grinnik ik en ik haak mijn arm door die van George.

Eenmaal in het café bedenk ik me gelijk. Ik kan de kleffende en zoenende stelletjes al bijna voor me zien en het geluid van gezoen en geplak, maakt het niet beter.
'Excuseer me, ik moet gaan en overgeven,' zeg ik.
'We kunnen nog voor boterbier gaan?' zegt een George, die tevergeefs, zijn lach in te houden.
'Heel graag!'