Chapter 19~~ St. Mungo's Here I come!

'Bedankt dude,' zeg ik als we bij Dumbledore zijn.
'Moet ik hier wachten?' Vraagt Jake.
Ik haal mijn schouders op. 'Zou handig zijn, maar hoeft niet perse.'
'Ach zo lang zal je niet nodig hebben. Ik wacht hier wel even.'
'Bedankt. Fizzing Whizbees.'
Na mijn teen te hebben gestoten tegen de traptrede, ik was zo slim mijn voet niet hoog genoeg op te tillen, klop ik op de deur.
'Binnen,' klinkt de vriendelijk stem van Dumbledore. Ergens klinkt hij heel erg blij. Al weet ik niet precies hoe ik daar nu bij kom.
Hoofdschuddend om mijn domme gedachtengang open ik de deur. Een tevreden kraai klinkt links van me, waardoor ik even glimlach.
'Hallo Fawkes. Professor Dumbledore.'
'Zoey. Ga zitten,' de eeuwige vriendelijkheid ook. Met mijn handen tastend naar de stoelleuning, schuifel ik door zijn kantoor heen. Mijn blindenstok tikt uiteindelijk tegen een stoelpoot aan en mijn handen zoeken de rugleuning. Het zitvlak hebben mijn handen al snel gevonden, waarna ik er behendig op neer plof. Tenminste ik hoop dat het er een beetje behendig uit zag.
'Dus, u wilde me spreken professor?' Vraag ik als ik eenmaal zit en mijn benen in kleermakerszit op de stoel heb opgetrokken.
'Dat klopt,' zegt hij en ik weet dat hij zijn lange vingers inmiddels tegen elkaar aan heeft gedrukt, en me nu met zijn blauwe, twinkelde ogen aan kijkt.
'En waarom precies professor?' Vraag ik.
'Ik vroeg me af hoe het met je ging,' zegt hij en ik bespeur schuldgevoel in zijn stem. 'En of het allemaal goed gaat en het in de lessen wel goed gaat, aangezien het nu anders is.' Anders. Anders is het zeker.
'Potions is ingewikkelder,' zeg ik schouderophalend. Ik ben altijd goed in Potions geweest, dus eigenlijk is die extra uitdaging wel interessant. 'Maar, ik heb er niet zo'n last van. Een beetje extra uitdaging is wel leuk.'
Ik hoor Dumbledore grinniken.
'Je kan het zo bekijken,' zegt hij en ik weet dat hij nu zijn typische "Dumbledore" lachje trekt, inclusief de twinkeling in zijn blauwe ogen, die je zo intimiderend aankunnen kijken over het halfronde brilletje. Dat heb ik al zo vaak meegemaakt, als we weer eens iets uit gehaald hebben.

'Verder, moet ik je nog iets vertellen, maar het is niet zo heel erg dramatisch. Maar ik weet dat je het niet leuk zult vinden,' zegt hij.
'O jee,' mompel ik.
'Het St Holisto wil je eens in de zoveel tijd controleren,' zegt hij. Nee, dat vind ik inderdaad niet leuk, dat heeft hij goed bedacht.
'Waarom?' Vraag ik, toch redelijk verbaast. Ik had hem niet zien aankomen, helaas.
'Nou, ze denken dat het misschien zal verbeteren, aangezien het een spreuk is geweest. Ze denken dat het misschien weg zal trekken, al misschien niet helemaal. Ze denken dat het mogelijk is dat je ooit wel weer contrasten gaat zien, of dergelijk.'
Na die uitspraak veer ik op. Er is dus nog hoop!
'Wanneer willen ze me voor het eerst zien?'
'Nu.'
'Oh,' zeg ik enkel. 'Oké dan, laten we dan maar gaan. Alleen moet ik dat dan even tegen Jake zeggen. Die staat beneden op me te wachten.'
'Ik stuur hem wel een patronus,' zegt Dumbledore. 'We zijn al laat.'
Ik knik enkel, en hoop dat Jake niet al te boos op me is. Hopelijk begrijpt hij dat ik dit ook niet zag aankomen.

Het onderzoek is erg saai en het liefst ga ik zo snel mogelijk terug naar Hogwarts. De verjaardag van Elizabeth en Jay vieren.
Ze schijnen, blijkbaar, met lampjes. Ik zie ze niet. Ze mompelen van alles en ik snap er geen ene zak van. Ik laat ze begaan, hopend dat ik zo snel mogelijk terug kan.
Nadat ze, na minstens twee uur voor mijn gevoel, tot de "verrassende" conclusie zijn gekomen dat het niet verbeterd is, noch verslechterd kunnen we eindelijk terug.
Waarna ik, na een tocht door Hogwarts met godzijdank Dumbledore die me de weg wijst, kan ik me eindelijk weer in de feestende mensen begeven en de eindelijk achttien jarige Elizabeth en Jay weer even flink knuffelen. Ze worden ook zo snel groot tegenwoordig.