Chapter 15 ~~It's Hogwarts. Hogwarts always has Muffins..

Ik zat al een tijd te lezen, als ik de deur hoor open gaan.
‘Zo, ga je mee voor het avondeten?’ Vraagt Elizabeth.
‘Ja, ik kom er aan,’ mompel ik waarna ik het boek in het nachtkastje opberg. Mijn handen grabbelen naar mijn stok en ik sta op.
‘Op naar de muffins,’ zeg ik.
‘Misschien hebben ze wel helemaal geen muffins,’ werpt Elizabeth tegen.
‘Het is Hogwarts. Hogwarts heeft altijd muffins.’
We gaan naar de Great Hall, maar halverwege wordt ik in iemand armen genomen en op getild. Ik slaak een korte gil.
‘Welke idioot is dit?!’ Roep ik uit.
‘Ik ben het en ik ben geen idioot en dat weet je.’
De stem komt me bekent voor, maar het is moeilijk hen uit elkaar te houden. Dat was het al toen ik nog kon zien, maar alleen aan stem kan ik het al helemaal niet meer horen.
‘George?’ Gok ik.
‘Dingdingding,’ zegt hij lachend. ‘Kom je bij ons zitten? We moeten weer eens bij babbelen.’
Ik kijk vragend naar Elizabeth.
‘Ga,’ zegt ze en ik weet dat ze met haar handen wappert. Dat doet ze altijd. Ik haak mijn arm in die van George, terwijl we naar de tafel van Gryffindor wandelen. Vreemd kijken mensen er niet meer van op, ik heb daar al zo vaak gezeten.
‘Ik wil wel bij Harry zitten,’ zeg ik.
‘Yes!’ Hoor ik die roepen vanaf een afstandje. ‘Ik ben populair.’
Een beetje klunzig schuif ik naast hem aan, waarna ik hem een korte knuffel geef.
‘Hoe gaat het nu?’ Vraag ik, want ik weet dat hij het ook moeilijk heeft met de dood van Cedric. Hij was erbij, dus ik geef hem groot gelijk.
‘Wel goed hoor,’ zegt hij. ‘Maar kunnen we dat niet beter aan jou vragen?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik ben prima,’ zeg ik. ‘Ik mis Cedric en mijn zicht, maar verder gaat het prima.’
Ik weet dat het een leugen is. Ik voel me helemaal niet prima, ook zeg ik dat ik me prima voel. Ik mis Cedric meer dan mensen denken en ik ben bang. Ik kan nog niet wennen aan het donker om me heen, maar dat hoeven ze niet te weten. Ik weet dat ze me zullen begrijpen, maar ze weten niet hoe het voelt. Ik weet een pizza bij Harry te ontfutselen en wil er net mijn tanden in zetten, als ik op mijn schouders wordt getikt.
‘Zoey Adams?’ Wordt er gevraagd door een onbekende stem.
‘Dat ben ik.’
‘Hier, ik moest dit aan je geven.’
‘Eh, dankje,’ mompel ik en er wordt een rolletje perkament in mijn handen gedrukt.
‘Graag gedaan.’
Ik hoor de wegstervende voeten en mijn vingers voelen het lintje van het perkamentrolletje.
‘Wie was dat?’ Vraag ik verbaast, aangezien ik de stem niet kon onderscheiden.
‘Zabini,’ mompelt Ron duister.
‘Ah die,’ zeg ik waarna ik mijn toverstok pak en het lintje van het rolletje schuif.

‘Wat staat erin?’ Vraagt Hermione.
‘Dumbledore wilt me spreken.’