Chapter 7 ~~ Hot chocolate and cookies. Heaven!

‘Wat ik me af vraag,’ zegt Scarlett. ‘Hoe kan het dat wij nooit Prefect of zoiets zijn geworden?’
‘Hoe zou dat nou toch komen,’ merkt Elizabeth sarcastisch op.
‘Hoe kan het dat ik zin heb ik warme choco,’ schiet ik er tussen door. Ik hoor hoe ze in de slappe lach schieten en dan iemand me overeind trekt en zijn of haar armen om zich heen slaat.
‘Nou dan gaan we chocolademelk halen edele dame,’ zegt Jake met een raar bekakt stemmetje.
‘Met heel veel slagroom edele heer?’
‘Maar natuurlijk, geen choco zonder romo.’
Ik grijns en schiet vervolgens in de slappe lach. Ik voel naar mijn stok, maar kan hem niet vinden.
‘Oké, welke idioot heeft mijn stok gejat?’
‘Hier,’ zegt Adam en hij me mijn stok in mijn handen.
‘Follow the geit guys,’ grinnikt ik waarna ik door het portretgat stap. Het voordeel van een stilleven portret is dat het niet zeurt als we s’avonds laat nog gekke dingen gaan doen. Het is een stilleven, dat is stil. Het nadeel is dat het voor mij nu lastiger te vinden is, want hij is stil. Maar dat neem ik maar voor lief. Ik ken Hogwarts aardig op mijn duimpje, de Weasley-Hogwarts-tour was daar handig voor. Maar ze kenden niet alles en hebben ook veel van mij geleerd. We waren een goed team en zijn dat hopelijk ondanks mijn kleine handicap nu nog steeds.
‘Waar is de peer?’ vraag ik en ik voel met mijn hand over het, alweer, stilleven schilderij.
‘Hier is de peer doos,’ grinnikt Jay en hij plaatst mijn hand ergens op het schilderij. Ik kietel het en ik hoor de peer giechelen. Onder mijn hand veranderd hij in een deurknop, die ik omdraai en vervolgens de deur open duw. Ik hoor hoe de House elfs, met hun piepende en opgewonden stemmetjes, zich om ons heen verzamelen. Ik hoor hoe Adam ze tot stilte maant.
‘Oké, warme choco met romo voor ons allemaal en heel veel koekjes alsjeblieft lieve House elfjes.’
Ik hoor hun voeten over de vloer als ze naar de keuken terug rennen en nog bedankjes piepen voor zijn complimentje. Het zijn ook kleine schatjes. Na het trapje af te zijn gevallen, zitten we aan een tafel met een grote schaalkoekjes en veel slagroom. Al lachend en kletsend eten we vele koekjes en slurpen we van onze chocolademelk. ‘Weetje mijn indeling voor een House was echt raar,’ mompel ik bedenkelijk. ‘De Sorting Hat wist echt niet wat hij met me aan moest.’
‘Nee, inderdaad,’ mompelt Scarlett. ‘Het was echt vreselijk. Ik had bij McGonagall gespiekt wanneer ik moest en ik moest na jou. Ergens helemaal als laatste en dat zou super lang duren en iedereen werd helemaal ongerust en nerveus omdat jij als allereerste er super lang overdeed. En wij hadden natuurlijk geen idee wat ons te wachten stond.’
‘Ja,’ vult Jake aan. ‘Iedereen aan onze tafel zat ook zo te fluisteren van: “Gaat hij nog een keuze maken of wat?” Volgens mij heb je daar echt tien minuten gezeten of zo.’
‘Vertel een,’ zegt Adam. ‘Iedereen weet het van elkaar behalve van jou.’
‘Goed,’ mompel ik waarna ik na denk. ‘Nou, ik was echt super zenuwachtig, want ik moest als allereerste en ik had geen idee wat me te wachten stond. McGonagall zette de hoed op mijn hoofd en die begon al gelijk te mompelen en te praten en dat was best wel raar. Ik praatte terug en we hadden een hele discussie over de afdelingen. Hij vond me dapper, ridderlijk en vond dat ik moed had. Maar ik zou ook niet bang zijn om te leren en erg slim zijn, maar trouw. Hij was helemaal in war en ik raakte in de war en hij vroeg wat ik zelf wilde, maar ik wist het niet. Maar mijn moeder zat in Hufflepuff en mijn vader in Gryffindor. Hij was helemaal in de war, waardoor ik ook in de war raakte waarna hij het uiteindelijk toch besloten had. En “Hufflepuff!” Riep. Ik zag zoveel opgeluchte gezichten, maar ik was zelf ook super opgelucht dat ik wel ergens hoorde en ik ben er nog steeds super trots op en super blij, want ik heb jullie allemaal.’