Chapter 5 ~~ I said so, bro!

Met mijn stropdas netjes gestrikt en alle snoepjes opgegeten, stappen we de trein uit. De regen komt met bakken naar beneden, waardoor het voelt alsof er iemand een emmer ijskoud water in mijn nek heeft leeggegooid. We klossen door de plassen heen richting de koetsen. Ik aan de hand van Elizabeth. Kletsnat komen we bij de koetsen en ik val over het trapje de koets in. Ik word overeind gehesen door iemand en op de bank gedrukt. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan,’ zegt Jay en hij aait me over mijn hoofd.
De reis is snel voorbij en ik laat me weer uit de koets helpen en me aan de hand nemen richting het kasteel. Nu met de modderige grond is er met mijn stok niet aan te beginnen en ik ben er nog niet aangewend. Ik val gelijk al bijna over de treden naar binnen, maar binnen kan ik mijn blindenstok weer gebruiken en is mijn weg makkelijker te vinden. Na de goede kant op te zijn getrokken naar de tafel van Hufflepuff aangezien ik de verkeerde kant op liep, zitten we inmiddels en kan er weinig meer gebeuren. Laat ik dat nou maar niet te hard roepen, er kan nog van alles mis gaan. Ik luister naar de huisregels van Dumbledore, niet dat we ons daar aan houden want dat doen we nooit, en hoe de eerstejaars worden ingedeeld en juich als er eentje in Hufflepuff komt. Ondanks dat wij altijd als de “Overige” afdeling worden gezien, zijn we allemaal hartstikke close en ben ik er super trots op. Het eten verschijnt en met mijn handen voel ik aan alles, om te weten wat wat is. Achteraf niet heel erg slim, aangezien ik mijn hand gelijk in een bak met saus steek. Lachend veeg ik mijn hand af aan mijn servet en geef daarna maar aan Adam, die naast me zit, door wat ik wil hebben. Ik kijk dankbaar naar hem en ga opzoek naar mijn vork. Ik steek me er alweer aan, maar ik heb hem wel. Net als ik een patatje in mijn mond wil steken, bedenk ik me dat ik daar helemaal geen vork voor nodig heb. Ik gooi hem hoofdschuddend weer op tafel en begin aan mijn, zo te voelen, grote berg patatjes. Binnen enkele minuten heb ik ze dopend in de dot mayonaise op mijn bord naar binnen gewerkt, maar heb ik nog steeds honger. ‘Jay?’ Vraag en ik probeer lief zijn kant op te kijken. ‘Mag ik een stapel pannenkoeken?’
‘Maar natuurlijk,’ zegt hij en ik hoor hoe de pannenkoeken zich ophopen op mijn bord.
‘Boter en poedersuiker?’ Vraag ik.
‘Altijd.’
‘Kicken!’ Kir ik enthousiast. Gelijk begin ik de eerste pannenkoek op te rollen en ik voel de boter en vettigheid over mijn vingers druipen. Na enkele minuten zit ik barstens vol, maar ligt er nog een laatste pannenkoek. ‘Ook die eet ik op,’ mompel ik waarna ik hem naar binnen prop en mijn vingers aan mijn servet afveeg. ‘Ik heb nu al zin in de toetjes,’ grinnik ik.
‘Zoey, het is echt niet normaal hoef veel jij eet,’ zegt Adam. ‘Echt, moet je haar thuis eens zien, die eet echt enorm man.’
‘Adam, Adam, Adam. Je leert het nou nooit. Je kent onze huisspreuk toch? Adams hebben altijd honger!’
‘Oké,’ geeft hij toe. ‘Ik ben steeds maar gaan eten door de jaren bij jullie heen.’
Ik maak een triomfantelijk gebaar met mijn armen van, “Ik zei het je toch.”
‘Ik zei het je toch!’ Zeg ik en ik grijns.