Chapter 4 ~~ I never trust one of you again!

‘Laten we onze gewaden maar eens aantrekken,’ zegt Jake. ‘We zullen er zo zijn.’
Iedereen mompelt in stemmend.
‘Zin in je laatste jaar?’ Vraag ik aan Jake. Hij zou eigenlijk vorig jaar al afstuderen, maar aangezien zijn ouders hem uit de familie hebben geschopt en hij geen geld voor school had, heeft hij er eerst één jaar voor gewerkt. Hij was wel bij elke opdracht van het Tournament komen kijken en was erbij geweest toen ik mijn zicht verloor. Maar nu studeren we met zijn alle af. Behalve Adam dan, die studeert volgend jaar af. Hij moest het een jaartje zonder ons doen, maar dat overleeft hij wel. Mag ik hopen voor hem.
‘Zoey en ik kleden ons hier wel om,’ zegt Scarlett. ‘Dan help ik onze blinde wel even.’ Ik grijns en ze trekt me tegen zich aan. ‘Ze kan het toch niet zien als ik me omkleed.’ Vervolgens barst ze in lachen uit. ‘En ik schaam me toch niet,’ zeg ik met een grijns, om vervolgens ook in lachen uit te barsten. Iedereen grinnikt en na het horen van wat gerommel, klapt de coupédeur weer dicht. Ik hoor hoe de gordijntjes dicht worden getrokken.
‘Hé bedankt voor je hulp lieve schat,’ zeg ik en ik voel met mijn hand in het bagagerek opzoek naar mijn koffer.
‘Graag gedaan. En laat mij maar. Ik herken je koffer wel. Gevonden! Hier.’
Ze duwt me wat kledingstukken in de hand en ik voel er even aan, om te weten wat het is. Een hemdje, het grijze vest met gele kleuren aan rand, de stropdas, het rokje, en de kousen.
‘Dankje,’ zeg ik met een grijns.
‘Ik dacht zo; je sneaker met hartjes kan je wel aanhouden.’
‘Adam,’ mompel ik. ‘Hij zei dat het mijn zwarte waren!’
‘Ik vind ze anders helemaal geweldig.’
‘Ja, want jij hebt ze uitgekozen!’
‘Touché.’
‘Touge,’ antwoord ik droog waarnaar we in de slappe lach schieten. Ik trek mijn sweater over mijn hoofd en voel naar het kaartje van mijn hemdje. Ik trek hem over mijn hoofd heen en kijk ergens in de richting van Scarlett. ‘Zit hij goed zo?’ Vraag ik lachend.
‘Nee,’ zegt ze lachend. ‘Hij zit verkeerd om én ook nog eens binnenstebuiten.’
We schieten in de slappe lach en Scarlett trekt hem weer over mijn hoofd heen. Ik weet dat ze hem goed keert en trekt hem daarna nog eens over mijn hoofd.
‘Nu zit hij goed,’ zegt ze en ik hoor de plezier in haar stem. Ik voel naar de achterkant en voel dat het kaartje nu inderdaad aan de binnenkant zit.
‘Bedankt.’
‘Graag gedaan.’
Binnen enkele minuten zijn we in onze gewaden gehuld en probeer ik mijn stropdas te knopen.
‘Oké, ik geef het op,’ zeg ik waarna ik me dramatisch tegen de persoon naast me laat vallen.
‘Kom op, ik doe het wel.’ Het is Jay, de rest was inmiddels ook al terug gekeerd.
‘Bedankt Jay,’ zeg ik met een grijns. ‘Hij zit wel goed toch? Dat mijn stropdas niet in een strik zit of zo.’
Ik voel met mijn hand over de stropdas.
‘Jay!’ Brul ik. ‘Hij zit echt in een strik.’
‘Je kent me veel te goed dat is niet leuk,’ zegt hij teleurgesteld.
‘Adam mag het ook niet doen aangezien mijn schoenen dus laat Jake het maar doen. Hij is inmiddels achttien en volwassen, hopelijk ben jij te vertrouwen!’