Cold Night.

‘Waar is iedereen?’ Remus keek naar Sirius, die in zijn eentje voor het haardvuur zat met een deken om hem heen. Sirius keek op en glimlachte naar Remus.
‘Iedereen is naar bed, ze vinden het allemaal te koud hier en het is al middernacht.’ Sirius keek even naar het vuur en toen weer op naar Remus.
‘Je was zeker nog in de bieb?’ Hij grijnsde en Remus werd rood.
‘Ja… Maar ik heb ook jou huiswerk gedaan en dat van James en Peter! Logisch dat ik daar langer zit.’ Hij glimlachte even naar Sirius en ging toen naast hem zitten. Het was inderdaad koud. Het sneeuwde al twee dagen, het was niet warm binnen en hij had geen trui of een dik gewaad aan.
‘Je bent geweldig Maanling. Kom hier, je moet het koud hebben.’ Sirius opende zijn arm zodat Remus bij hem in dezelfde deken kon zitten. Hij keek lachend naar Remus, die voelde dat hij opnieuw rood werd. Durfde hij dat? Waarom deed Sirius dit? Alleen maar omdat we beste vrienden zijn, sukkel, dacht hij bij zichzelf.
‘Dankje.’ Hij kroop voorzichtig tegen Sirius aan, die hem stevig tegen zich aandrukte.
‘Sluipvoet!’
‘Sorry, ik heb het koud en mensen zijn warm.’ Remus grinnikte ondanks dat hij zich ongemakkelijk voelde. Dit merkte Sirius ook. ‘Ontspan Remus, ik bijt niet. Niet als mens.’
Waar maakte Remus zich eigenlijk druk over? Er kon niks mis gaan als hij bij Sirius was, behalve dat Remus hem per ongeluk zou zoenen of zo. Sirius vertelde over James’ flirtpogingen met Lily en toen over het strafwerk dat hij bij Vilder had moeten maken en wat er uiteindelijk over was gebleven van het bureau.
Remus zakte voorzichtig tegen Sirius aan, genietend van zijn warmte, zijn geruststellende stem en zijn heerlijke geur. Hij grijnsde bij het verhaal wat Sirius vertelde. Dubbel strafwerk was echt puur Sirius. Het was een tijdje stil.
‘Maanling?’ fluisterde Sirius zachtjes.
‘Ja?’
‘Slaap je?’
‘Natuurlijk niet, anders had ik geen antwoord gegeven, gek.’ zei Remus en hij voelde hoe Sirius zachtjes grinnikte.
‘Oja ik had je nog niet verteld van James.’
‘Vertel.’
Sirius begon een lang verhaal over iets wat Remus al een keer gehoord had, misschien had Sirius het al verteld of Peter. Remus voelde zich zo veilig en rustig, dat hij merkte hoe zijn ogen langzaam dichter gingen. Hij luisterde naar Sirius’ stem en sloot glimlachend zijn ogen.

‘Remus?’
Geen antwoord.
‘Reem?’ Sirius fluisterde, maar Remus antwoordde niet.
‘Je slaapt waarschijnlijk.’ Sirius grijnsde om zijn eigen domheid en ging voorzichtig verzitten, zodat hij Remus’ gezicht kon zien. Buiten de deken was het te koud dus hij bleef er in. Remus lag vredig tegen de leuning van de stoel en haalde rustig adem. Sirius bekeek zijn gezicht en bleef glimlachen. Hij streek voorzichtig met een hand over Remus’ wang.
‘Maanling, je- je bent echt geweldig.’ Hij wist niet waar hij mee bezig was, maar hij leunde voorzichtig voorover en kuste Remus’ lippen. Hij sloot zijn ogen, waarom deed hij dit? Hij wilde daar niet aan denken, hij kuste nu Maanling... Plotseling merkte hij hoe Remus’ lippen iets verplaatsten en het leek wel alsof Remus de kus beantwoordde. Sirius maakte zich los, opende zijn ogen en keek in die van Remus.
‘W-wat...’ begon Sirius, maar Remus schudde zijn hoofd.
‘Het is goed.’ Remus kwam iets overeind en keek Sirius aan.
‘Waarom deed je dat?’ vroeg hij en nu was het Sirius die rood werd.
‘Omdat… Ik dat al heel lang wilde doen maar… Ik durfde niet en jij sliep, dus… Dus ik dacht...’ Hij keek Remus aan. ‘Sorry.’ mompelde hij er achter aan.
‘Nee, geen sorry zeggen...’ Remus glimlachte en merkte hoe dichtbij Sirius was. ‘Ik vond het niet erg.’ Sirius grijnsde breed en drukte zijn lippen opnieuw op die van Remus.
‘Gelukkig maar.’