Sebastian 07

Ik kijk hem aan en ik zie dat hij van streek is. 'Wat is er, Hummel? Mis je Blaine?' 'Ja, eigenlijk wel ja. Laat me gaan Sebastian.' 'Nee eerst moet er iemand de eisen volbrengen. Kom eerst eten.' 'Je krijgt er bij mij niks in.' Ik kijk hem aan en zie de tranen in zijn ogen. Ik loop naar hem toe, 'Kurt, ik wil je dit niet aan doen, maar ik wil Blaine gewoon voor mijzelf.' Hij kijkt de andere kant de andere kant op. 'Als ik jou was zou ik het beste willen voor Blaine en hem zijn eigen leven zou laten leven.' 'Ik heb het geprobeerd Hummel, maar Blaine is de ware voor mij. En nu ga jij eten.' 'Moet ik het bandje terugspoelen? Ik heb gezegd dat je er bij mij niks in krijgt.' Zijn manier van boos kijken doet iets met me, het heeft iets cutes. 'Kurt luister naar me' Ik neem zijn gezicht in mijn handen. 'Waarom zou ik?' vraagt hij. 'Omdat ik anders dingen moet gaan doen met je vader die ik liever niet doe.' zegt ik terwijl ik op het pistool klop wat in mijn broekzak zit. Ik kan hem horen slikken en weer vullen zijn ogen zich met de woede. Even twijfel ik of ik hem los moet laten, maar buig nog iets verder naar voren en druk mijn lippen op zijnen. Hij duwt me van zich af en draait zich weer om. Ik kan hem zien trillen. Boos loop ik er weer uit. Ik schuif de blokkade weer terug en ren direct naar binnen. Hoe kon ik me zo laten mee slepen? Ik sla mijn hoofd een paar keer tegen de deur. 'Wat is er Sebastian?' Ik draai m'n hoofd in de richting van de plek waar het geluid vandaan komt. 'EH David, jij weer eens in Town?' 'Ja man, maar wat heb je nou weer geflikt?' Ik kijk hem aan en zucht.
Ik vertel hem het verhaal. 'Ik hoor dat je wel wat spierkracht nodig hebt.' 'Dus je vindt het niet gestoord?' 'Denk je dat ik nog nooit iemand voor de liefde heb gegijzeld? Nee tuurlijk vind ik het niet gestoord.' Hij geeft me een klopje op; de schouder en loopt in de richting van de gang en begint te bellen. Na enige tijd komt hij de kamer weer in 'Er is versterking onderweg.' 'Bedankt Bro.' fluister ik. 'Hey, kom Lets party.' zegt David en danst een rondje om me heen en zo de deur uit. Ik zet een lach op en dans achter hem aan de deur uit.

Ik voel mijn mobiel in mijn zak af gaan. 'Met Smyth.' zeg ik. 'Sebastian, je weet dat ik het ben.' 'Hey Blaine, mis je me? Mag ik weer naar huis.' zeg ik schijnheilig. 'Waar is hij?' 'Hoe bedoel je, ik heb toch gezegd dat ik niet weet waar je boyfriend is.' 'Dat weet je wel, anders geef je het wel snel op voor jou doen.' 'Okay, hij is hier achter.' 'Laat hem vrij, Sebastian Kurt heeft hier niks mee te maken.' 'Je moet wel heel erg verliefd op iemand zijn om een wens van je beste vriend de weg probeert te bewijzen.' 'Oké, er is iets verandert tussen ons, Sebastian.' 'Dus je geeft het toe?' vraag ik droog. 'Wat denk jezelf? Je bent niks meer voor mij. O ja misschien heb je nu de titel aartsvijand.' 'Blaine, dat doet pijn. Ik wil je gewoon voor mij zelf.' 'Weet je wat pijn doet, wat jij mij nu aan doet en niet alleen mij, maar ook Kurt, zijn familie, vrienden.' 'Blaine hou op.' 'Nee, niet zo lang jij Kurt vast houdt, Of ik moet de politie bellen?' 'Nee, geen politie of ik vermoord hem. ' weer klop ik op mijn zak. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. 'Blaine.' 'piep, piep' Hij heeft de hoorn er op gegooid. Nog even blijf ik staren naar de achtergrond van mijn mobiel. Het was de foto va de eerst dag dat ik Blaine ontmoette. zuchtend denk ik terug. 'Sebastian, hij is lastig.' klinkt er vanuit de deuropening. Ik sta op en loop naar hem toe..........