45~

Ik friemel aan het plakbandrandje, het krult, tot mijn grote ergernis. Gister had ik het briefje aan stukken gescheurd. Achteraf niet zo slim natuurlijk. Dus zodoende heb ik het met stukjes plakband weer “gemaakt”. Gister begon zo goed. Alles leek weer stukje bij beetje op z’n plaats te vallen. Ik grijp mijn kussen beet en snuif diep. Jup, Monroe.


‘Maar je hebt dus een tweelingbroer?’ Het is niet zo dat ik het antwoord op de vraag niet weet. Maar ik wil het graag uit zijn mond horen. Ik kijk opzij en zie daar Monroe bedenkelijk omhoog kijken. Hij draait zich van zijn rug af op z’n zij, ik doe hetzelfde. ‘Ja. Eric is mijn tweelingbroer. Maar ik heb hem al jaren niet meer gezien. We zijn elkaar uit het oog verloren,’ legt hij uit. ‘Je liegt,’ het is eruit voor ik er erg in heb. Monroe kijkt snel weg en zucht. ‘Belle, soms is het beter niet alles te weten.’ De pijn in zijn gezicht laat me weten dat hij het goed bedoelt. Maar zo snel kom je niet van me af! Ik ga rechtop zitten en leun tegen de muur aan. Woest sla ik mijn armen over elkaar. Mijn kleine toneelstukje werkt echter niet. Monroe blijft rustig op mijn bed liggen. Wel zie ik een grijns verschijnen. ‘Monroe, ik ben geen klein kind meer,’ zeur ik. Hij gaat grijnzend naast me zitten. ‘Dat is te zien,’ mompelt hij. Ik geef hem lachend een speels klapje op zijn veels te gespierde bovenarm. ‘Goed. Ik heb hem gezien toen ik jou kwam halen. Hij had me gecontacteerd. Hij wist niet echt wat hij met je aan moest,’ hij pauzeert even kort, ‘je was echt een wrak.’ Onze onderarmen raken elkaar licht, een soort kriebel schiet door mijn buik. Ik heb hierover gelezen… oh nee. Dude, Belle, focus! Niet verliefd worden! Nee, nee, nee. ‘Gaat het wel?’ Monroe stoot met zijn schouder de mijne aan. ‘Huh?’ Ik kijk hem niet begrijpend aan. Hij schudt grijnzend zijn hoofd. ‘Soms, vraag ik me af of je met je gedachten wel op deze wereld bent.’


Nope. Dat ben ik niet. Ik grijs als ik terug denk aan het daarop volgende gesprek. Ik had hem weer speels geslagen en gezegd dat ik zo down-to-earth was als het maar kon. Hij had me natuurlijk uitgelachen en allerlei voorbeelden genoemd wanneer ik hem totaal had negeert en stoned voor me uit had gekeken. Ik had hem natuurlijk een leugenaar genoemd. Had ik beter niet kunnen doen. Een kieteldood volgde.