44~

De dagen vlogen voorbij. Om eerlijk te zijn, gingen ze allen langs me heen. Ik zat daar maar. Op mijn bed. Niets te doen. Mijn hersenspinsels gingen van hot naar her, geen enkele rode draad in het verhaal. Ik was nog even onwetend als eerst. Maar man-oh-man. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik geen seconde stil gezeten. Ik voel mijn kaak weer aanspannen als ik denk aan het verraad. Hoe kon ze. Hoe kon ze.


‘Pssssst.’ Ik trek de deken wat meer naar me toe en draai me rustig om.

‘Psssssst.’ Wat is dat?

‘Psssst, Belle.’ Ik wrijf in mijn ogen en ga langzaam omhoog zitten.

‘Huh? Wat?’ Vraag ik aan de lege ruimte om me heen. Ik knip mijn bedlampje aan, niemand te zien. ‘Mijn dromen worden met de dag gekker,’ mompel ik hardop. Een zachte grinnik vult de kamer. Het doet me aan iets denken. Nee, aan íemand denken. ‘Monroe?’ Het blijft stil. Ik zucht geërgerd. ‘Kom nou maar te voorschijn,’ probeer ik een laatste keer. Langzaam maar zeker verschijnt er een figuur achter mijn kast vandaan. ‘Hoi,’ zegt hij bijna geluidloos. Er is iets in de manier waarop hij dingen soms zegt. Alsof al zijn emotie bij je binnenkomt. Ik, als overgevoelig persoontje, kan dan ook nauwelijks de tranen tegenhouden. Hij loopt met grote stappen naar me toe en gaat op de rand van mijn bed zitten. ‘Ik snap er niets meer van, Mon,’ breng ik, door mijn tranen heen, uit. Hij trekt me in een knuffel en wrijft met zijn warme hand rondjes over mijn rug. ‘Ik weet het, Belle,’ Ik voel een klein glimlachje opkomen als hij mijn naam zegt. Hij gaat iets verder van me af zitten zodat ik recht in zijn ogen kijk. Hij strijkt met zijn hand langs mijn wang. Zijn glimlach komt recht mijn hart binnen. ‘Maak je niet teveel zorgen. De goede winnen altijd.’