003

‘Goedemorgen dames en heren op deze koude winterdag..-‘ vermoeid kwam ik overeind en drukte mijn wekkerradio uit. Ik had nu even helemaal geen zin in die verschrikkelijke irritante man van de radio. Ik liet mijzelf weer naar achteren vallen en staarde naar mijn witte plafond. Dit zou de laatste keer in een heel jaar zijn dat ik hier in mijn eigen bed kan slapen. Ik slikte en probeerde niet teveel aan die gedachtes te denken. ‘Olivia! Er is iemand voor je aan de deur’ gilde mijn moeder en verbaasd veerde ik op. Pakte mijn bril van het nachtkastje en bond snel mijn haren in een staart. Vermoeid strompelde ik de trap af en keek om de deuropening waar ik Ellie zag staan. ‘Ellie?’ vroeg ik verbaasd en bekeek het meisje van top tot teen. ‘We hadden toch afgesproken dat ik met je mee zou gaan naar de beveiligers van de jongens?’ vroeg Ellie die nu ook verward klonk. Mijn ogen werden meteen groot. Dat was ik helemaal vergeten, Rosie zou vandaag naar school moeten en daarom zou Ellie met mij meegaan. ‘God. Dat ben ik helemaal vergeten’ met mijn handen door mijn staart keek ik snel op de klok aan de muur. Twaalf uur tikte hij net aan in de middag. Twaalf uur?! Heb ik zo lang ik dromenland gelegen? ‘Mááám!’ gilde ik en keek nu de woonkamer naar binnen. ‘Wil jij even een kop thee voor Ellie klaarmaken. Dan kleed ik mij even snel om’ ik keek nar Ellie die mij lachend aankeek. ‘Als je naar de keuken loopt regelt mijn moeder wat te drinken voor je. Ik kleed mij zo snel mogelijk aan’ zei ik gehaast en holde de trap op richting mijn slaapkamer waar de rust van een paar minuten geleden totaal verdwenen was. Gehaast trok ik een spijkerbroek met een simpel truitje uit de kast. Liet mijn lenzen veilig in het bakje zitten, trok mijn bruine ugg’s aan en kamde de klitten snel uit mijn haren en snelde daarna snel naar de badkamer.

‘I’m ready’ mompelde ik en haalde diep adem. Ellie liet zich van de barkrukken afglijden, bedankte mijn moeder voor de thee en kwam mijn richting opgelopen. Ik wierp nog snel een blik in de spiegel, zwaaide nog snel naar mijn moeder en trok de voordeur open om richting Ellie haar auto te lopen. ‘Heb je er zin in?’ ik maakte mijn gordel vast en keek haar aan. ‘Ik ben alleen bang’ mompelde ik en keek uit het raam waar Ellie haar auto langzaam op gang kwam. ‘Waarom moet ik eigenlijk de beveiligers ontmoeten?’ vroeg ik verward en hoorde Ellie naast mij zacht lachen. ‘Omdat ze wel moeten weten wanneer jij hun nodig hebt en hoe je eruit ziet, lijkt me ook erg handig’ zei ze lachend en keek haar vragend aan. ‘Wanneer ik ze nodig heb?’ mompelde ik en schudde verward mijn hoofd. ‘Fans gaan je herkennen. Paparazzi gaat te weten komen dat jij 24 uur per dag bij de jongens in de buurt ben’ ik slikte. Zo had ik er nog geen moment over nagedacht, maar ze had gelijk. Had ik wel privacy dadelijk? ‘Als je de stad even in wilt en één van de jongens wilt met je mee. Hoe ga jij het dan overleven?’ vroeg ze me, terwijl we al lang stonden te wachten bij het kruispunt. Het was zelfs in de middag super druk. Ik steunde met mijn elleboog tegen het raam aan en zuchtte. Plotseling kwamen er tranen opzette en balde mijn vuisten. Ooit, lang geleden had ik gehoord wanneer je handen balde in vuisten dat je niet in tranen uit zou barstte. ‘Gaat het wel Olivia?’ vroeg Ellie plotseling. Ik knikte en wierp haar een schaapachtig glimlachje toe. ‘Het komt echt wel goed’ ze gaf mij een kneepje in mijn schouder en een bemoedigende glimlach. Ik hoopte maar dat alles goed zou komen.

Met trillende handen nam ik plaats op de stoel naast Ellie. De beveiligers, 10 stuks (!) namen ook plaats. ‘Wil je wat drinken Olivia?’ vroeg één van de mannen en ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, bedankt’ zei ik zacht en friemelde zenuwachtig aan mijn shirt. ‘Dus, jij bent uitgekozen om de verhalen van de jongens op te schrijven?’ vroeg weer iemand anders en ik knikte. ‘Je hoeft je nergens druk om te maken. Ze zijn heerlijk relaxed en wij zullen er in alle situaties voor jou zijn’ ik keek even naar Ellie die een slok nam van haar koffie. ‘Wij zijn met z’n 10en. Deze 5 jongens’ hij wees ze aan die allemaal hun hand opstaken. ‘Zij staan bij het podium van elk optreden’ ik knikte en keek ze met een glimlach aan. ‘De andere 5 staan bij optredens achter het podium. Je kan het een vrij avondje noemen, maar vaak komt er een fan binnen gerend, krijsend en al’ ik keek lachend naar de man die zijn verhaal vertelde. ‘Met z’n 10en zijn we er wel als we naar de auto lopen. Of op het vliegveld zijn, eigenlijk bij alles in het openbaar lopen wij er bij. Niet dat we ze insluiten. We lopen er een stuk voor of achter’ hadden ze echt zoveel mensen nodig om nog veilig over straat te gaan? ‘En wat als ze een rondje door de stad willen lopen? Kunnen ze dan wel alleen..?’ vroeg ik vragend, maar de man schudde meteen zijn hoofd. ‘Dat risico kunnen we niet lopen. Sommige fans gaan ver om ze alleen maar te mogen aanraken, maar als één van de jongens even door de stad wilt gaat er ook maar één beveiliger mee’ Dat gaat nog wat worden dan. Zal ik nog normaal over straat kunnen als ze erachter komen dat ik in contact ben met ze? ‘Ze is vooral bang dat wanneer ze herkend wordt en alleen over straat loopt dat ze het niet overleefd’ zei Ellie naast mij, die gelukkig mij hier uithielp. De mannen luisterde aandachtig naar Ellie en keken toen met een bedenkelijke blik naar mij. ‘Dat is helemaal niet gek dat je daarvoor bang bent. Daarom wilde we jou ook ontmoeten en weten hoe je hierin staat, want als je wilt dat er iemand met je meegaat dan gebeurd dat gewoon’ antwoordde hij en op de één of andere manier viel er toch een last van mijn schouders af. ‘Het ligt natuurlijk erg aan je persoonlijkheid. Ben je sterk genoeg, want er zullen genoeg roddels naar voren gaan komen om de paparazzi op afstand te houden en dan hebben we het over het mentale vlak’ ik slikte en knipperde een paar keer met mijn ogen. ‘Daar moet ze denk ik nog gewoon even over nadenken toch Olivia?’ hielp voor de tweede keer Ellie mij weer en meteen knikte ik. ‘Dat begrijpen we. Dat horen we dan vanzelf wel’ zei de man met een lieve glimlach. ‘Ik zou zeggen ga nu je spullen maar pakken, want voor je het weet moeten we weer naar het vliegveld’ zei de man lachend en klopte een paar keer op zijn bovenbenen. ‘Laten we dat maar gaan doen’ ik volgde Ellie en stond ook op uit mijn stoel. ‘Bedankt’ zei ik gemeend tegen ze. Ze wuifde het weg, terwijl ze de kopjes in de gootsteen neer zetten. ‘Tot vanavond Olivia!’ zeiden ze mannen en een apart gevoel nam zich over in mijn lichaam. Het ging nu bijna gebeuren, bijna zou ik op het vliegtuig stappen voor een heel nieuwe avontuur in mijn leven.