Muziek van het leven.

Het leven is als een melodie, een zang die voor ieder persoon een ander geluid heeft. Soms is het gefluit van een een vogel, het ruisen van de bladeren van de bomen of het stromen van water. Andere horen een stem, die van een vrouw of juist die van een man. Sommige horen geschreeuw, andere een gefluister. Het melodietje kan net zo vrolijk zijn als dat het je kan laten huilen.
Mijn muziek van het leven is momenteel het ruisen van de zee. Of ik op de rotsen sta aan de kust van Frankrijk. Rokken en haren die in de wint wapperen, blote voeten die nat zijn en pijn doen door de lange klim. In mijn handen een fles, daar waar een brief in zit die ik met de mysterisch van de zee zou willen delen.
Wat er in die brief zou staan zou me niet zoveel uit maken, mijn gedachtens, mijn gevoelens, mijn dromen, misschien dat er wel helemaal niets op staat.
Als ik kon, als ik werkelijk daar aan die prachtige diepblauwe zee zou zijn dan zou ik op die rotsen willen zitten, kijken hoe de fles met mijn geheimen weg dreef. Ik zou uiteindelijk mijn ogen sluiten, de zoute lucht inademen en luisteren naar het geruis van de golven, het horen spetteren van een school vissen, gelach van de dolfijnen beluisteren of het gefluister van de zeemeerminnen proberen te horen.
Ik zou er zijn gebleven tot ik wist wat er in de brief stond die in de fles zat. Een hand geschreven brief met blauw inkt. Een brief die mijn emoties beschreef zoals ik dat zelf nooit zou kunnen, tientalle velletjes, steeds weer doorgestreepte zinnen tot de juiste woorden gekozen waren. Een brief die mijn leven vertelde, honderde velletjes vol verwarring, angst en gelach. Een brief die mijn dromen uiten, iedere wens, ieder sprankje hoop, duizende vellen vol tranen en lachjes.
Maar misschien, heel misschien zat er geen brief in de fles. Geen zand of lucht, geen leven, emotie of droom. De fles zou het muziek van het leven mee naar de bodem van de zee brengen, daar waar het melodie waar ik op hoorde te dansen zich bevond.
Dansen op het muziek van het leven..