Page 1

"I'm broken, do you hear me?"
Inderdaad, ik ben gebroken.
"I'm blinded, 'cause you are everything I see.
I'm dancing, alone."
Ja, ik ben alleen.
"I'm praying, that your heart will just turn around.

And there's a walk up to your door.
My eye turns to face the floor.
'Cause I can't look you in the eyes and say.
When he opens his arms and holds you close tonight, it just won't feel right.
'Cause I can love you more than this, yeah.
When he lays you down, I might just die inside, it just don't feel right.
'Cause I can love you more than this, can love you more than this."

Ik heb iemand nodig die van me houd. Echt houdt. Die me altijd opvangt wanneer ik hem nodig heb. Zoals altijd. Ik heb altijd iemand nodig, maar dat hoort niemand. Want ik ben 'maar' een meisje. Niks bijzonders. Ik voel me alleen. Ik bén alleen. Niemand die er voor me is. Niemand mag me. Of heb ik dat gevoel? Nee, het is een feit: Niemand mag me. Waarom? Dat weet ik niet. Ik durf niet eens wat te vragen, zo ben ik. Verlegen, geen vrienden, geen ouders... Ik heb nooit het gevoel van ouders gehad. Ik zag vaak op tv kinderen die naar hun ouders renden, en dan dat die ouders hun omhelzend opvingen. Maar mij.. Mij is dat nooit overkomen.

Ik ben eigenlijk een soort weeskind. Mijn ouders hebben me toen ik een paar weken oud was voor dit weeshuis neergelegt. Weeshuis Happy-Home. Nou als je hier bent is dat geen pretje. Vanaf toen ik klein was woon ik hier, in een gebouw. Altijd in hetzelfde kamer; mijn vertrouwde, kleine. Ookal is het niet echt groot, ik voel me er veilig.

'Doe de radio is zachter bitch!' hoor ik iemand roepen vanuit de linker kamer. Natuurlijk. Ellie zal het vast zijn. De grootste bitch op aarde.
'Tegen wie zeg ik het?!' roept ze harder. Zuchtend sta ik op en zet de radio zachter. De radio die ik voor mijn verjaardag kreeg van de 'ouders'. Of te wel de begeleiders hier. Ik ga weer zitten op mijn bed en pak mijn kussen op mijn schoot.
Waarom? Waarom ben ik zo? Waarom houdt niemand van me? Waarom ziet niemand me staan? Waarom heb ík geen ouders terwijl zowat alle kinderen hier op aarde rondlopen met ouders. Waarom steeds ik?

Ik schrik uit mijn gedachte als ik bovenuit de radio de telefoon hoor rinkelen, harder dan normaal. Natuurlijk, dat doen ze altijd. Als je de eerste keer niet opneemt dan bellen ze alweer, maar dan gaat het 5 tonige muziekje harder.
Ik pak de hoorn en druk het tegen mijn oor.
'Hallo?'
'Hai Seher. Hoe gaat het?' vraagt mevrouw Nany. Naja eigenlijk Nienke. Iemand kon ongeveer 10 jaar geleden geen Nienke zeggen, dus zei het maar Nany. Vanaf toen is haar naam ook zo gebleven.
'Het gaat goed.' lieg ik. Natuurlijk gaat het niet goed! Je hebt geen ouders en geen vrienden! Niemand die van je houdt!
'Mooi zo. Maar.. Het is vandaag jouw beurt om boodschappen te halen. Lopen even langs naar beneden en ik zal het boodschappenlijstje aan je geven.' zegt ze.
'Oke. Is goed. Ik kom eraan.' zeg ik en leg de hoor neer.

Pff. Ook dit nog...