Fladderende veren.

Zwaar ademend trad Mikeru zijn territorium binnen.
"Ik had het moeten weten..."
"Mikeru-sama! Wat is gebeurd? U moet rusten!"
"Nog... niet..."
Hij kon nog niet rusten, hij had nog een uur af te maken.
Hij zuchtte.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Michel?"
Waar was hij heen...?
En wat was de betekenis van die veren?

Ze pakte een veer op, en merkte dat de rest aan het verdwijnen was.
Verbeeld ik het me nu, of...?

De gymleraar kwam ook de gang binnen. "Wat is er gebeurd? Waar is Michel?"
"I- Ik heb geen idee..."
"Dit is slecht..."
"Waarom?"
"Ik heb te horen gekregen dat Michel's lichaam zwak is, dat hij problemen heeft met zijn hart, en ik maakte me zorgen..."
Met zijn hart...? Dus dat was... Ze herinnerde zich de pauze. Maar hij zei dat hij zelf niet eens wist wat er met hem aan de hand was...

De rest van de klas verzamelde zich in de deur. "Wat is er gebeurd?"
Ze staarde naar de veer in haar hand.


De volgende pauze zat ze alleen, zoals dat vroeger ook het geval was. Ze miste hem.
Verloren in haar liederen zong ze voor Michel, hopende dat het met hem ging.
Wat was er met die veren... Was het maar een droom? Maar ze herinnerde zich de veer die ze had opgepakt.
Het was geen droom geweest, dat wist ze zeker.
Ze stopte de veer weg in haar rugzak, op een plek waarvan ze wist dat de veer niet zou beschadigen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het volgende uur, Latijn, was Michel gelukkig aanwezig. Maar, zoals ze merkte, was hij met zijn gedachten ergens anders.
Ze was bezorgd, wilde vragen hoe het met hem ging, maar durfde niet, en ze vervloekte haar verlegenheid.
Latijn was één van haar betere vakken; Ze had een talent voor het vertalen van vage zinsstructuren, en daaruit volgde dat zij vaak bijna de hele vertaling goed had. Geen wonder dat zij vaak achten haalde.

Toen het Michels beurt was om zijn vertaling op te lezen stond iedereen versteld. De vertaling was vloeiend, snel gemaakt, en zeer nauwkeurig.
"Waar heb jij zo Latijn geleerd?" vroeg de leraar.
Maar zijn vraag werd slechts met afgeslagen ogen beantwoord.
Met een zichtbare vermoeidheid ging Michel weer zitten. Het leek er niet op dat de vraag die de leraar had gesteld ooit nog beantwoord zou worden. Rustig ging Michel weer met zijn huiswerk verder, alsof hij zijn gedachten ergens van af wilde leiden.
Ze pakte de veer weer, die zij afgelopen les had opgepakt. Michels blik viel erop, maar hij zei niets.
"Daar heb je een fout gemaakt. Het zou beter vertaald kunnen worden met 'dwingen'." Voor de eerste keer sinds hij verdwenen was, sprak hij. Voor haar was het een hele opluchting, maar ze verloor de woorden om iets terug te zeggen.
"Eh, uh, j-ja dat... dat klopt."
Weer vervloekte ze haar eigen onhandigheid. Ze keek naar wat hij aan het schrijven was in zijn schrift. Dat zag er niet uit als huiswerk, eerder als een Latijnse tekst. Ze vroeg zich af wat het betekende.
" 'Mijn vleugels...' '' Om een of andere reden maakte hij Latijnse teksten in de achterkant van zijn schrift. Snel had hij het huiswerk weer voor zich genomen. "Dit heeft geen betrekking op jou." Michels stem was koud en hard.

Nog steeds nieuwsgierig, maar rekening houdend met andermans privacy, zuchtte ze en besloot ze niet verder te vragen. Ze zou er toch nog wel eens achter komen.