Hoofdstuk 1

‘AAAAAAAAAAAAAAH’ Ik moet de telefoon van mijn oor weghouden om niet doof te worden van het gegil van mijn vriendin. ‘Ik heb twee kaartjes kunnen bemachtigen voor One Direction!’ Nu was het mijn beurt om te gillen. Al een geluk dat mijn mama niet thuis was of ze zou denken dat ik overvallen werd ofzo. ‘Hoe heb je dat voor elkaar kunnen krijgen, het concert was toch uitverkocht?’ ‘Wel ik heb mijn connecties hé’ wordt aan de andere kant van de lijn gegiecheld. We waren echt super grote fans van de jongens en waren er echt kapot van toen we niet binnen konden raken om tickets te krijgen. We hebben nog wat zitten praten en overleggen hoe we alles zouden regelen hoewel het concert nog een paar maanden zou duren.

Het was de laatste week voor de zomervakantie er aan zou komen en ik kon al helemaal niet wachten. Mijn ouders hadden gezegd dat als ik naar mijn laatste jaar mocht, we gewoon naar Londen zouden gaan. Natuurlijk weet ik ook wel dat die tickets al lang geboekt zijn en ik al serieus moet buizen of een her examen moet hebben om niet mee te mogen gaan. Het enige nadeel is natuurlijk dat ik al mijn vrienden moet missen op eentje na dan … Robin. Het heeft ons weken gekost om haar ouders te overtuigen om haar te laten meegaan, maar het is ons toch mooi gelukt.
Op de laatste dag van het jaar kregen we ons rapport, de jaarlijkse speech van de directeur en is het weer z’n emotioneel gedoe waar ik ook aan meedoe. Dan neem ik zoals elke dag de bus met Robin en praten we wat bij. Bij het uitstappen lig ik dubbel van het lachen wanneer ik struikel omdat ik over mijn eigen voeten val. Ook Robin komt niet meer bij.
‘You’ll always be my princess, hoe lief’ zegt ze op zo een melige toon. Bij het vallen was mijn zak ook gevallen en alles wat er in zat was er uit gerold. Ook mijn portefeuille, het slotje was stuk en dus viel er een foto van mij en een jongen uit.
‘Heb je die foto nu nog altijd? Je weet toch dat de kans dat je hem terug ziet miniem is hé?’
‘Hé, een mens mag dromen’ zei ik terwijl ik haar zij porde.
We stapten verder en namen afscheid. ‘Tot overmorgen, niet vergeten in pakken!’ riep ik haar nog na voordat ze het hoekje omdraaide.
Thuis gooide ik mijn tas in een hoek en nam iets om te eten mee naar boven. Ik plofte me neer voor de computer met wat muziek en genoot van mijn juist begonnen vrijheid.

Ik had me net op bed gelegd toen ik mijn mama beneden mijn naam hoorde roepen.
‘Jaaa! Ik kom al’ riep ik lichtjes geërgerd.
‘Hier is nog een extra koffer’ ik keek haar aan alsof ze juist iets chinees had gezegd. ‘Ik heb toch een koffer die groot genoeg is, we gaan toch maar twee weken weg dus’
‘Twee weken?’ mijn papa moet ons gesprek gehoord hebben en kwam met zijn hoofd om het hoekje kijken. ‘We gaan 6 weken naar Londen’ Ik dacht echt even dat ik het hoorde donderen in Keulen want mijn mond viel open zonder dat ik het besefte. ‘Maar ik dacht dat …. En Robin dan … En …’ Ik snapte het helemaal niet meer. ‘ Robin gaat maar 2 weken maar wij blijven daar nog 4 weken’, ‘We hebben je dat toch verteld vlak voor jullie begonnen smeken bij Robins ouders’ Ik snapte niet dat ik dat niet wist, hoe kon ik dat vergeten zijn? Waarschijnlijk was ik zo enthousiast over het feit dat Robin mee mocht van mijn ouders en dat we Überhaupt al gingen dat ik dat kleine detail vergeten was. Het voelde even of mijn zomer instortte, wat moest ik vier weken doen, alleen?

Voor mijn ouders nog iets konden zeggen ging ik naar boven met de koffer die mijn moeder ondertussen had neergezet. Ik wou net mijn gsm nemen om Robin te vertellen van mijn ‘schokkende’ ontdekking toen de deur van mijn slaapkamer bruusk open werd gegooid door mijn ma die een “ramtamtam” begon; eerst over dat ik haar beneden aan de trap had laten staan, dan over alles wat ik moet meenemen en wat ik niet mag vergeten etc. Tot het me even te veel werd en ik recht stond, naar de deur liep en die openhield. Gelukkig kom ik goed overeen met mijn mama want ze snapte direct dat ik oud genoeg was om zelf mijn koffers te pakken. Hoewel ze terloops wel wat dingen zei die niet op mijn lijstje stonden.

Toen ze eindelijk mijn kamer uit was en ik rustig naar Robin kon sturen over de 4 weken eenzaamheid die op mij stonden te wachten, keek ik ondertussen naar de laatste nieuwtjes over de jongens. De volgende dag ging integraal naar het inpakken voor Londen. Ik zag er eerst wat tegen op maar het werd al snel wat leuker met goede muziek en niemand in de buurt die zag hoe gek ik deed op het ritme.
Op het einde van de dag ging ik mijn lijstje nog eens af en kwam mama alles ook nog eens controleren.

Robin stond al vroeg aan de deur met haar koffer en slaperige oogjes, het was dan ook 6 uur ‘s morgens. Ook al was het perfect te doen met de trein, hadden mijn ouders besloten om met het vliegtuig te gaan, wat natuurlijk voor de nodige stress zorgde. Voor we vertrokken had mama voor de twintigste keer mijn koffers nagekeken en al de lijstjes afgegaan zelfs Robin haar koffer had ze nagekeken. Op het vliegveld heerste er ongelofelijk veel chaos, het leek wel of heel België opeens met vakantie ging Robin en ik besloten dan maar om ons af te zonderen bij Starbucks en te genieten van ons laatste uurtje in België. Op het vliegtuig zaten ik en Robin samen en mijn ouders zaten twee rijen voor ons dus we konden gerust roddelen.

Na een uurtje waren we geland op Heathrow. Het krioelde daar van de mensen, misschien zelfs nog meer dan in België. Maar mijn eerste zorg was een toilet vinden. In het vliegtuig wou ik niet gaan omdat ik mezelf niet vertrouwde om door het gangpad te lopen, ook al zeiden mijn ouders dat het geen verschil maakte met da gewone grond. Dus liet ik mijn ouders en Robin voor wat ze waren en ging ik op eigen houtje op zoek naar een toilet. Mijn blaas kon zich bijna niet meer houden. Dus toen ik er eindelijk één gevonden had kon ik er niet snel genoeg naar toe gaan. In de verte hoorde ik wel een hele bende mensen juichen maar bestede er verder geen aandacht aan. Toen ik mijn handen aan het wassen was hoorde ik mijn naam en dus haastte ik me naar buiten. In mijn haast keek ik niet om en – Alles wat ik in mijn handen had viel op grond.
‘Omg I’m so sorry, are you alright?’ Even dacht ik dat mijn oren mij bedrogen en dat ik de stem van Niall Horan hoorde maar dat was natuurlijk flauwekul. Ik begon er meer en meer een obsessie van te krijgen, zo erg dat ik nu al hun stemmen hoor. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een paar jongens die iets zeiden. Ik wilde mijn spullen oprapen en ik zag dat iemand voor me hurkte. ‘ I'm sorry I’m so clumsy’ zie ik in mijn beste Engels. Pas nu bekeek ik het gezicht van de jongen die ik bijna ben omvergelopen. En mijn oren hadden mij niet bedrogen, ik stond oog in oog met Niall Horan. Volgens mij moet ik er maar raar uit hebben gezien want hij vroeg: ‘Everything alright?’ Ik schrok wakker uit mijn gedachten.
‘Yeah I’m fine’ en ik lachte zwakjes. ‘I’m Niall, but I guess you already knew that’ lachte hij wat schor en raapte een kleine foto op van One Direction die uit mijn tas was gevallen. Ik knikte even en voelde mijn wangen rood worden. Hij keek me verwachtingsvol aan, en het duurde even voor ik doorhad waarom. ‘Oh, and I’m Jessie’ ‘Nice to meet you Jessie’
‘I know it’s a bit rude, but may I ask who this is?’ Zei hij, en ik kon de twijfel in zijn stem horen. Hij wees op de foto van een jongen en mij die uit mijn portefeuille was gevallen. ‘Oh that’s just me with my first love’ zei ik wat afwezig. Niall keek alsof hij een spook had gezien. Maar voor ik iets kon vragen werden we onderbroken. ‘Niall, com’ on we’re late’ riep Harry. ‘Oh hey who is this?’ vroeg hij met een scheve grijns. ‘Weren’t we late Harry?’ zei Niall lacherig. En hij gaf hem een por. ‘It was nice to meet you Jessie, I hoop to see you around.’ ‘Well, I'll be in London for 6 weeks so’ Beide lachten en gingen dan snel naar de rest.
‘Ahn daar ben je!’ hoorde ik mijn mama roepen. ‘We dachten dat je in het toilet was gevallen of zo’ zei mijn papa met een lach. ‘Alles goed?’ vroeg Robin ‘Je ziet zo bleek’ ‘JOEHOE’ een hand voor mijn ogen haalde me uit mijn gedachten. ‘Ik heb net Niall Horan ontmoet’ zei ik en ik moest mijn best doen om niet te beginnen gillen.