Deel 25 She's ok!

"Meneer Styles?" hoor ik in de verte. Ik open voorzichtig mijn ogen en een pijnsteek gaat door mijn buik. Ik trek een pijnlijk gezicht en kijk naar degene die mijn naam zei. Het is de dokter. "Heb jij hier de hele nacht gezeten?" vraagt hij verbaast. Ik knik en kijk naar Saartje. "Het komt goed met haar, we hebben de uitslag van enkele testen en ze zien er goed uit. Normaal moet ze vandaag wakker worden..." Er komt een kleine glimlach op mijn gezicht en ik geef een kusje op haar hand. "Het komt goed lieverd!" "Hoe gaat het met jou?" vraagt de dokter. "Het gaat wel goed, zolang alles goed komt met Saartje is alles in orde!" Hij knikt en gaat weer weg. Niet veel later komen de jongens binnen en zijn we over veel dingen aan het praten. Ik heb nog altijd Saartje haar hand vast en af en toe geef ik er een kneepje in of wrijf ik met mijn vinger over haar hand. "Ik heb honger..." zegt Niall plots. "Alweer? Je hebt juist Mc Donalds gegeten!" zegt Liam verbaast. "Sorry, ik heb gewoon honger..." zegt Niall. We beginnen allemaal met lachen en ik wrijf zachtjes met mijn vinger over haar hand. Ik voel hoe haar hand zachtjes beweegt en ik stop meteen met lachen. "Jongens, haar hand bewoog!" zeg ik verbaast. Ik kijk naar onze handen wachtend tot ze nog eens beweegt. Het duurt niet zo heel lang voor ze haar hand weer beweegt. "Ik ga een dokter halen!" zegt Louis, hij springt op en loopt naar buiten. Hij komt terug met een dokter en meteen zegt de dokter dat we naar buiten moeten gaan. We gaan allemaal naar buiten en wachten op de gang. Veel verpleegsters lopen nu de kamer binnen en ik begin me toch wel zorgen te maken... Een beetje later komt de dokter terug naar buiten en zegt. "Ze is wakker, ze heeft pijn maar alles is in orde, jullie mogen naar haar toe gaan." "Dankjewel dokter!" zeg ik meteen. "Mij moet je niet bedanken, het komt door jou!" Ik kijk hem verward aan en hij gaat verder. "Doordat jij de hele tijd bij haar bent gebleven en tegen haar hebt gesproken wist ze dat ze er niet alleen voor stond en dat heeft haar erdoor getrokken, raar maar waar." Ik krijg een glimlach op mijn gezicht, maar bedenk me iets. "Weet ze het van het kindje?" Hij knikt. "Ja, we hebben het haar gezegd..." Ik knik en ga met de jongens naar binnen. Meteen kijkt ze naar mij en begint ze te huilen. Ik stap uit de rolstoel en neem haar in mijn armen. Het boeit me niet dat ik pijn heb, ik kan mijn meisje zo niet zien... "Ik dacht dat ik je kwijt was...." zegt ze snikkend. "Nee, zo snel ben je niet van me af!" zeg ik als ik haar gezicht in mijn handen hou. "Omdat ik van je hou!" vervolledig ik mijn zin. Ze lacht zachtjes en ik geef haar een liefdevolle kus...


Sorry dat ik al even niet heb geschreven, maar ik heb het erg druk met school....