Life changer 7.

Omdat de bel meteen zou gaan namen we afscheid en liepen naar onze eigen bestemming, bij mij was dat wiskunde. Het kwam in me op dat ik weer de jongen zou terugzien. Toen ik bij het gebouw aan kwam, ging de bel net. Ik ging het lokaal gewoon binnen en ging op dezelfde plaats als gisteren zitten. Ik nam een kladblok en begon wat te kribbelen. Vandaag zou het niet echt een productieve dag worden, ik voelde het nu al. Na 5 minuten zit de klas helemaal vol en komt Meneer Jacobs ook binnen gelopen. ‘Vandaag gaan we gewoon oefeningen oplossen per twee. Ik zal de opgaven op bord schrijven.’ Ik maak aanstalten om me naar mijn buurvrouw te draaien maar Meneer Jacobs staat naast me in het gangpad. ‘Uhm, juffrouw Brooke, wil jij met Meneer Emmet verwisselen van plaats? Zo kunnen die 2 eens nieuwe vrienden maken. Er verschijnt een kleine lach op de jongen zijn gezicht. ‘Juffrouw? Ga je van plaats verwisselen?’ Ik zie dat Emmet al naast me staat. Ik nam mijn spullen bij elkaar en ging naast de jongen zitten. Gelukkig was wiskunde mijn beste vak en zou ik niet voor schut staan. Op school had ik dit onderwerp al gehad dus zou het zeker gemakkelijk worden.‘Hallo, ik ben Edward Cullen, jij bent Brooke Murray niet?’ zegt hij met een fluwelen stem. Ik knipper even en antwoord vlug. ‘Ja, mijn broer heet Luke.’ ‘Weet ik, iedereen kent jullie nu al.’ ‘Best normaal voor zo’n kleine school.’ Zeg ik. Ik had mijn eerste oefening al af. Hij keek verbaasd naar mijn blad ook al had hij net hetzelfde op zijn blad staan. ‘Duidelijk niet moeilijk voor jou.’ Zegt hij met een klein lachje. ‘Voor jou anders ook niet, ik heb het onderwerp al gehad, daarmee.’ Edward knikte. We hadden de oefeningen af in no-time. Omdat Meneer Jacobs ons geen andere opdracht gaf, bleven maar wat voort praten. Ik was nogal afgeleid dus was het niet echt een gesprek. ‘Je mist New Jersey?’ Ik schrik op van zijn vraag, het was eigenlijk niet echt een vraag, hoe wist hij dat? ‘Euh, ja, al mijn vrienden zijn daar en mijn broer is hier ongelukkig.’ ‘Jij ook?’ ‘Mijn broer komt op de eerste plaats voor mij. Maar ik kan me beter aanpassen dan hem. Daar maak ik me zorgen over. Wij zijn sociaal dus nieuwe vrienden vinden zal geen probleem zijn, maar ik sta daar voor open, Luke niet echt.’ Waarom was ik dit allemaal aan een bloedmooie jongen die ik amper kende aan het vertellen? Hij leek geïnteresseerd te zijn in mijn verhaal. Meneer Jacobs deed geen moeite om de klas stil te krijgen, hij liet ons maar begaan, ook al was bijna iedereen al klaar met de opdrachten. Edward bleef maar doorvragen, over mijn huis, mijn vriendinnen, de stad, mijn hobby’s… Hij luisterde aandachtig alsof het waardevolle informatie was. Ik voelde me nogal ongemakkelijk, het ging heel de tijd over mij.
‘En wat is…’ begint Edward te vragen als we naar buiten gaan. ‘Hee! Nu is het mijn beurt, ik ken je nog maar een uur en jij kent al bijna heel mijn leven!’ zeg ik lachend. Hij moet ook lachend. ‘Wat wou je dan vragen?’ ‘Je bent geadopteerd..?’ ‘Ja, mijn ouders zijn toen ik klein was gestorven aan de Spaanse griep. Carlisle en Esmee hebben mij, Emmet en de rest gewoon in hun gezin opgenomen, ook al zijn ze zo jong.’ ‘Wonen jullie hier al lang? Ik bedoel jullie gaan niet echt om met de andere jongeren.’ ‘Oh, we wonen hier al 2 jaar, maar niemand heeft ons eigenlijk echt benaderd, ze vinden ons nogal intimiderend. Het verwondert me dat je tegen me durft praten!’ zegt hij lachend, mijn adem stokt even. ‘En jij vind dat raar? Heb je je broers armen al eens goed bekeken? Ik keek naar achteren, waar Emmet liep. Hij had een verwarde blik in zijn ogen toen onze blikken kruisten. ‘Ok, daar heb je gelijk in, maar ik ben toch niet zo intimiderend?’ zegt hij behoedzaam. ‘Niet op dezelfde manier als Emmet..’ mompel ik. ‘Wat zei je daar?’ Er speelde een lach om zijn lippen. ‘Oh! We zijn aan mijn lokaal, bye!’ zei ik vlug en wou dan naar binnen gaan. Maar hij had me stevig vast aan mijn arm. ‘Wacht…’ Ik keek hem verbaasd aan. Hij schudde met zijn hoofd en liet me los. ‘Sorry, maar.. ik vond het leuk met je te praten. Tot later?’ Zijn engelgezicht was onzeker. ‘Uhm, vond ik ook, ja, later.’ Zei ik verward. De bel ging. ‘Doei.’ Ik draaide me om naar de deur en schudde met mijn hoofd. Die jongen had duidelijk nog niet vaak nieuwe vrienden gemaakt en ik wist dat we dat nu waren: vrienden. Wat er toch allemaal kon gebeuren op een uur tijd. Luke zat op dezelfde plaats als gisteren. Meteen ging ik naast hem zitten, bij hem was er duidelijk nog niets gebeurd in dat uur. Mijn humeur had een flinke boost gekregen, natuurlijk. Luke merkte het. ‘Wat is er misschien gebeurd dat je zo blij bent?’ ‘Nieuwe vriend gemaakt.’ Antwoord ik kort. ‘Vriend?’ zegt Luke geïnteresseerd, hij zet zich wat rechter in zijn stoel. ‘Ja.’ Zei ik kort. ‘Hoe heet hij.’ ‘Edward Cullen.’ ‘Oh, ken ik niet.’ Hij was waarschijnlijk vergeten wat ze gisteren zeiden over de Cullens aan de lunchtafel. Er verschijnt een lach op Luke ’s gezicht als hij een berichtje leest op zijn gsm. ‘Wie is het?’ ‘Shana.’ Zegt hij een beetje verdrietig. ‘Doe de groeten van mij, aub.’ ‘Ja goed.’ Ik dacht dat ik er zwaarder aan zou tillen dat die 2 samen waren maar als ik er goed over na dacht was het toch de einde van de wereld. Twee mensen die ik graag zag waren gelukkig, waarom zou ik er moeilijk over doen? Ik besloot een keer op te letten in de les. Luke bleef verder sms’en.