|| 20

Ik zat op een tafel, steunend op mijn handen terwijl Telma met een natte lap de wond schoonmaakte. ‘Ik denk dat het wel goed heelt, zolang je de wang niet te gek beweegt. Voel je je verder goed?’ Ik knikte. ‘Ik heb nog wat last van mijn maag, maar verder gaat alles goed. Dankje’ Telma glimlachte en liep daarna naar de bar. Ik zuchtte en keek een beetje rond. Link en Rusl stonden in het andere gedeelte van de bar te praten. Verder waren alleen Telma en ik er nog. De anderen waren buiten op het grote plein, er zou wat schade zijn aan de marktkraampjes, en dat was slecht nieuws. Over een paar dagen was het Hyrule Festival namelijk al, en het zou zo jammer zijn als het weer niet door ging.
Ik voelde even zachtjes aan de glip in mijn wang. Hij brandde nu een beetje, maar het bloeden leek bijna te zijn gestopt. Ik bewoog mijn arm weer naar de tafel en bekeek uit verveling de vele kreukels en vlekken die in mijn rok zaten van het vele dragen, ik zuchtte en ik keek naar het andere deel van de kamer waar de mannen nog steeds in gesprek waren, ik spitste mijn oren toen ik hoorde waar het over ging. ‘Ik heb werkelijk geen idee waar dit vandaan kwam,’ Zei Rusl een beetje machteloos. ‘Ik heb gehoord van kleine bevingen in Kakariko, maar in Castle Town is dit nog nooit voorgekomen.’ Het was dat die vreemde beving in Ordon me nog dwarszat, waardoor ik me in het gesprek mengde. ‘Hoe zit het met die beving in Ordon?’ Vroeg ik, waarna Rusl me gelijk met grote ogen aankeek. ‘Waar heb je het over?’ Ik had gelijk zijn volle aandacht, het leek hem te deren als het op zijn thuis aankwam. Niet precies wetende waar ik moest beginnen legde ik het uit.
‘Uh.. We waren gisteren in Ordon voor een levering, en June wilde per se bij de Ordon Spring kijken. Toen we daar waren was er opeens een beving, een hele korte en zachte, Jake die verderop was had niks gemerkt. Ik snapte er helemaal niets van.’ Rusl haalde nadenkend zijn hand door zijn haar. ´Of het is natuurlijk, in de bergen zijn wel eens vaker aardbevingen,´ Zei Ashei met een koude blik, de deur viel dicht en haar harnas kletterde terwijl ze dichterbij kwam. De rest was blijkbaar nog steeds op het plein. 'Misschien moeten we het even aanzien,´ zei Rusl waarna Link opkeek. ´Ik weet niet, ik heb hier een slecht gevoel over.´ Nadat hij dat gezegd had, vloog heel kort een vreemd gevoel langs me heen. Voor ik kon bedenken waar het vandaan kwam, onderbrak Telma mijn gedachten. ‘Hoe is het buiten?’ Vroeg ze aan Ashei. ‘Normaal, de schade valt mee, en de soldaten liggen zoals gewoonlijk tegen de muur te slapen.’ Ik zag voor me hoe dat eruit zag en grinnikte kort. ‘Dus het is geen groot probleem voor het festival?’ Vroeg ik, waarna Ashei knikte.

Ik was er alleen maar blij om, niet alleen zou ik voor het voor het eerst van dichtbij meemaken, maar het was ook goed nieuws voor June. Die baalde vorig jaar als een stekker toen het werd geannuleerd, we keken namelijk altijd vanaf de oude schuur naar het vuurwerk en ze vond het altijd geweldig. Wie weet kwam ze ook mee naar het festival van dit jaar. Nu ik niet meer thuis was, was er niemand om op haar te letten, en mijn vader kon haar moeilijk alleen laten. Blijkbaar had mijn keuze haar veel geluk gebracht, ik en Jake hadden namelijk het grootste deel van onze jeugd op de boerderij doorgebracht, June daarentegen had nu alle voordelen als jongste. Ik was diep in gedachten, waardoor ik niet doorhad dat Link mijn kant opkwam. ‘Ga je weer weg Link?’ Vroeg Telma verbaasd. ‘Ik moet eigenlijk nog ergens heen, dus ik ga maar eens voor het echt te laat wordt.’ Op een of andere manier was dit de tweede keer dat iets me streek als vreemd. Ik wist ook niet waarom ik ermee zat. Dat gestalte… Link keek me even bezorgt aan. ‘Is er wat?’ Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee, het gaat prima. Ik heb je alleen wel een beetje opgehouden geloof ik.’ Hij glimlachte en stak zijn handen in zijn zij. ‘Geen probleem, zolang het maar goed gaat.. Je heet Eleanor toch?’ Ik knikte. ‘Ja, maar echt, ik weet niet hoe belangrijk het was?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Het kon wachten, en trouwens ik ken de mensen hier toch goed, dus ik zit hier wel vaker. En in dat geval weet zeker dat ik jou ook vaker zal zien.’ Een zachte blos kleurde mijn wangen. ‘Daar kijk ik naar uit dan.’ Hij knikte en nam kort afscheid van Telma, waarna hij de deur uitliep, de donkere nacht tegemoet. Nu de bar weer stil geworden was, merkte ik pas dat ik mijn ogen moeilijk open kon houden. ‘Zeg Telma, ik ben kapot dus ik duik denk ik vroeg mijn bed in.’ Ze glimlachte. ‘Ik sluit de bar toch zo, dus van mij mag je.’ Daarna stond ik op om naar de trap te lopen. Daar pakte ik de leuning vast, om vervolgens nog één keer mijn hoofd om de hoek te steken. ‘Weltrusten Telma.’ Al gapend liep ik naar boven, hunkerend naar mijn bed, die ene waar de dekens sinds vanmorgen half op de grond lagen.

Maar op één of andere manier sliep ik die nacht niet, mijn gedachten werden gevuld door alle beelden die ik vandaag had opgepikt. Ik wist het zeker, er stond iets te gebeuren. Ik kon helemaal niet zeggen wat het was, alleen dat het slecht was. En ik wilde hoe dan ook in de buurt van June zijn als ik gelijk had.