Gabriel. 8*

Ik vroeg me af wat er nu zo lekker was aan dieren. Ik begreep ook niet hoe Edward daarvan kon leven. Bracht hij iedere dag door met het onverzadigde gevoel en weigerde, ondanks dat, toch om mensenbloed te drinken?
Omdat ik mezelf nooit meer vragen mag stellen, omdat ik nooit zal stoppen met zeuren of zoeken tot ik het antwoord heb gevonden, vertrok ik naar het bos. Ik wilde een dier proeven. Het kon toch geen kwaad, wat had dat dier nu te verliezen?
Langzaam en voorzichtig liep ik in richting van de geur en het geluid. Ik hoorde een hese, stokende ademhaling en een erg sterke bedwelmende geur van bloed. Ik liep steeds sneller en sneller tot ik mijn doel bereikt had. En toen zag ik wat die bedwelmende geur was. Het was een man. Hij was half-bewusteloos en had erg veel bloed verloren, zijn met bloed besmeurdekleren hingen in flarden om hem heen en op zijn gezicht en lichaam had hij diepe wonden en krassen. Hoog boven hem torende meedogenloos een grote, hongerige grizzlybeer uit. Ik stapte in het licht en de man keek me aan, geschokt, wanhopig... Toen verloor hij zijn bewustheid.
Woedend en verblind viel ik de beer aan. Alles ging in een flits, de beer had niet eens tijd om door te hebben wat er was gebeurd, en enkele momenten later lag hij verminkt op de grond. Zonder na te denken tilde ik de gewonde man van de grond en rende zo snel als ik kon terug naar mijn huis.

Enkele uren later zat ik hem zwijgend aan te kijken terwijl hij, nog steeds bewusteloos, in mijn bed lag. Hij had bruin haar en een hard gezicht. Zijn lichaam was gespierd en stond vol littekens. Ik vroeg me af wie hij in hemelsnaam was en wat hij in hemelsnaam in dat bos deed. Ik wachtte tot hij wakker zou worden terwijl ik me koorstachtig afvroeg waarom ik hem had gered.
De laatste tijd hadden mijn handelingen geen enkele reden en dat besef maakte me bang.

Tegen de zonsondergang zag ik dat zijn ogen zich langzaam openden en wenden aan de ruimte, toen zag hij mij.
‘Dat werd eens tijd.’ mompelde ik.
Hij zei niets, maar bleef alleen maar verwonderd naar me staren, alsof hij zijn ogen van me niet kon afhouden.
‘W-waar ben ik?’ vroeg hij hees.
‘Je bent veilig.’ antwoordde ik.
‘Dat is niet waar.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Ik weet wie jullie z-zijn. Je zal me v-vermoorden.’
Ik keek hem zwijgend aan.
‘Wat is je naam?’ vroeg ik hem dan.
‘Gabriel.’
‘Wat deed je in het bos, Gabriel?’
‘Mijn werk.’
‘Wat voor werk?’ Emotieloos staarde ik hem aan.
‘Ik b-ben een Oxfordse mytholoog, ik leid hier een expeditie.’ antwoordde hij. Toen had ik pas door dat hij met een Engels accent sprak.
‘Waarom was je dan alleen in het bos?’ wilde ik weten.
Hij zuchtte moeizaam. ‘De anderen zijn het niet eens met mijn b-bestuderingsmethoden.’
Ik wist genoeg.
Er viel een moeilijke stilte. Ik had een Engelse vampierjager gered van een vlugge dood en nu wist ik niet wat ik met hem moest doen. Het moest mij weer eens overkomen, natuurlijk.
‘Je gaat me vermoorden.’ Gabriel keek me bedachtzaam aan.
Zonder te antwoorden stond ik op en nam plaats aan de zijkant van het bed en raakte met de rug van mijn koude hand zijn voorhoofd aan. Hij was helemaal verhit en raaskalde hoogstwaarschijnlijk. Ik zag hoe hij genietend van mijn koude hand zijn ogen sloot.
‘Niet vandaag.’ antwoordde ik. ‘Maar je hebt nog niet zo lang meer, die beer had je dodelijke verwondingen aangebracht.’
Zijn gezicht vertrok van de pijnlijke woorden die ik uitsprak. ‘Ik ga dood?’ concludeerde hij hees.
‘Inderdaad, als ik je geen leven geef.’ Ik grinnikte stilletjes toen zijn ogen zich wijd open sperden van de choquerende mededeling.