No, don't do it Mell!

Justin's Pov:

---

Na een paar minuten had ik door dat ik Mell alleen had gelaten.
Ik verlaatte de kamer van Austin en zag niemand meer in de gang staan.
Mijn hart begon sneller te kloppen. Waar is iedereen?! dacht ik.
Aan het einde van de gang ging een dokter net de lift in, ik rende zo snel mogelijk en kon de lift net nog halen.
"Weet u waar Mell is?" vroeg ik nerveus aan de dokter. De dokter haalde zijn schouders op.
"Sorry ik kan u niet helpen." zei de meneer. Snel drukte ik op de knop voor naar de laagste verdieping te gaan.
De deuren van de lift gingen open en daar zag ik Mell staan naast.. wacht... MAX?
"LAAT HAAR MET RUST!!!" schreeuwde ik tegen Max. Mell schoot in paniek. "Wat is er hier aan de hand?" vroeg ze.
Max lachte duivels naar mij en pakte haar mee naar buiten. Ik rende achter hun aan.
"MELL GA NIET MEE MET MAX HIJ GAAT ERGE DINGEN MET JE DOEN!!" schreeuwde ik nog luider.
Ze kwam naar mij en gaf mij een zoen op mijn wang. "Het is oke, hij wil alleen iets laten zien." zei ze.
En ze ging terug naar de auto en Max en een chauffeur deed de deur open van de auto.
"Het is allemaal oké Justin, het is allemaal oké.. haha." zei Max met een duivels lachje.
Ik probeerde haar te overtuigen om niet mee te gaan, maar zonder enige tijd was ze al de auto ingestapt.
Ik rende terug het ziekenhuis in en probeerde beveiliging op de auto af te sturen, maar we waren te laat...
De auto was al vertrokken. Tranen kwamen in mijn ogen. Ik bad tot God dat alles goed zou komen.
Een beveiliging kwam naar mij en vroeg me wat er aan de hand was. Ik legde hem uit wat Max met haar wilde doen.
...............................................
"Dus hij wil wraak op je nemen?" vroeg hij. Ik knikte en de man begon te lachen.
"Hahaha, waar maak je je zo druk om! Wat denk je dat hij haar zal vermoorden?"
Ik vond het helemaal niet grappig dat de man begon te lachen. Vanavond konden er erge dingen gebeuren.

My Pov:

---

Het was 's avonds en het was donker buiten. Ik zat in de auto naast Max.
Waarom was Justin zo bang dat ik met hem zou meegaan, misschien moest ik toch naar hem luisteren...
Waar maakte hij hem zo druk om? Allemaal vragen die in mijn hoofd zaten.
"Waar gaan we naartoe?" vroeg ik met een piepstemmetje, maar ik kreeg geen antwoord.
"Max! Ik wil weten waar we naartoe gaan! Waarom doe je dit?" vroeg ik nog eens, maar dan luider.
Hij keek mij aan en keek kwaad. "Je zult wel zien naar waar we gaan." zei hij.