Are you seriously?

Eenzame weken gingen voorbij. Ik kwam Mark nog heel vaak tegen, maar hij negeerde me. Ik wachtte tot Roy iets van zich zou laten horen, maar ook dat gebeurde niet. Merel was nog een paar weken met haar ouders en zusje op rondreis door Afrika, en Anouk was met haar moeder in Parijs. Toen ik uit wanhoop Jasmin opbelde, een meisje dat een model met een nét iets te groot zelfverstrouwen was, bleek dat zelfs zij weg was voor een fotoshoot in Los Angeles.
Ik verveelde me vreselijk, en had heel graag gewild dat mijn zus Milou nog thuis woonde, maar ze was een jaar geleden samen gaan wonen met haar vriend.
Kortom, het enige wat ik dag in- dag uit bleef doen, was dansen. Ik oefende me suf op dansen van vorig jaar en bedacht ook allemaal nieuwe choreografieën. Ik kon echt niet wachten totdat het nieuwe lesseizoen weer zou beginnen.
Tot ik op een middag werd gebeld.
“Met Rosalinde.”
“Hai, Rosalinde. Je spreekt met Anneke de Vries, ledenadministratie van Ener-G. Zeg, hoor eens. Je weet dat over twee weken de lessen weer beginnen?”
Ik knikte, maar realiseerde me toen dat ze me niet kon zien. “Ja, dat weet ik.”
“Oke, ik heb hier op mijn lijstje staan dat je geselecteerd bent voor de selectiegroep 14+, en om maar even met de deur in huis te vallen: we vinden dat je te oud bent voor deze groep.”
Mijn telefoon viel bijna uit mijn hand. Ze konden niet zomaar mijn manier van leven afpakken, dat mocht gewoon niet. “Te oud?” Herhaalde ik.
“Ja, dat klopt. Maar, als je het leuk vind, mag je wel de selectie les geven.”
Op mijn gezicht verscheen weer een glimlach. Dat was altijd al mijn droom geweest, mensen míjn dans aanleren. “Serieus?”
“Ja, op woensdagavond en zaterdagochtend. Samen met Nikki Swan.”
“Dat lijkt me helemaal geweldig.” Nikki was mijn lerares van vorig jaar, en we hadden het altijd goed kunnen vinden.
“Ja, nou, dat is fijn. Als je dan morgenmiddag even om drie uur langs wilt komen, dan hebben we het even over je salaris en zo. Je weet waar ik woon, toch?”
“Ja, dat weet ik.”
“Nou, oke. Tot morgen dan!”
“Dag mevrouw!”
“Dag Rosalinde.”

Rosalinde. R – o – s – a – l – i – n – d – e . Ik kende haar lach, haar humor, haar gegiechel als het over dansen ging. Ik kende de manier waarop ze aan haar haar plukte als ze iets niet leuk vond, maar het niet durfde te zeggen. Ik wist haar sterrenbeeld, haar kleur ogen, haar favoriete boeken, haar favoriete acteurs en actrices. Ik hield van de manier waarop ze úren voor de spiegel kon staan, om vervolgens haar eerst gepakte setje kleren uiteindelijk aan te doen.
Ik hield van haar.
Maar zij niet van mij.
Niet meer.

Drie reacties. En abo's?