Thoughts.

De wind gierde langs me heen, haalde de gedachten uit m’n hoofd en voerde ze mee over de boomtoppen. Gewoon weg. Zo ver mogelijk. Ik onderdrukte de nood om te schreeuwen, want haar naam lag op m’n lippen. De wereld draaide te snel, spon om me heen tot ik duizelig genoeg was om te vallen. Zo hard dat ik niet meer wist hoe ik moest staan.
“Alles oke?”
Zijn stem klonk als een gezoem door de raas van gedachten. Ze vielen allemaal in één keer weg, tot m’n hoofd weer helemaal leeg was. Ik stootte een humorloos lachje uit, zijn hand sterk op m’n schouder.
“Ik ben gek aan het worden,” mompelde ik zacht. Cass lachte en ging naast me op het muurtje zitten.
Ik had de school achter me gelaten en had me verscholen bij het oude huis van Hagrid verscholen. Ik staarde verdwaasd naar de rook die uit de schouw kwam, de stilte om me heen prijzend.
“Vrouwen,” zuchtte Cass sarcastisch. Ik porde hem met m’n elleboog en schudde lachend m’n hoofd.
“Can’t live with them, can’t live without them…” grijnsde ik naar hem. Hij knikte met grote ogen , een lach nog steeds om zijn mondhoeken geslagen. “Hoe gaat het met Liz?”
Zijn glimlach leek bijna zijn gezicht in tweeën te laten splitsen, zijn ogen fonkelend op een manier die ik enkel bij kinderen had gezien. “Man, ze is…”
Zijn lippen prevelden in stilte, op zoek naar woorden die hij niet leek te vinden. Ik knikte begrijpend. “Ze is alles… is dat vreemd?”
Ik schudde m’n hoofd. Vreemd? Ik wist precies wat hij bedoelde. Het moment dat je jezelf verliest in iemand anders. Iemand fantastisch. Iemand die zo ver ligt van jezelf dat je alles zou doen om te springen en bij haar te zijn. Alles zou trotseren voor een lach. Een kus.
Ik schudde m’n hoofd, de gedachten langzaam weg ebbend.