43~

Ik weet niet eens meer dat ik terug mijn bed in ben gegaan. Maar toch voel ik dat ik langzaam weer wakker word. Een warme hand wrijft zachtjes over mijn hoofd heen. Van het puntje van mijn hoofd tot mijn nek. Telkens als de hand mijn oor passeert ontstaat er een geluid. Een geluid dat me doet denken aan iets. Denken aan de zee. Ik voel mijn hard sneller kloppen en mijn ogen vliegen open. Ik haal opgelucht adem als ik gewoon in mijn eigen kamer lig, en niet dicht bij de zee ben. Ik weet niet of ik ooit nog rustig over het strand kan lopen. Alleen maar nare herinneringen daar. Ik volg de hand, kijken aan wie hij toebehoort. Een raar gevoel krijg ik in mijn maag als ik ontdek wie. ‘Het spijt me zo,’ ze veegt een traan weg en staart uit het raam. ‘Het is niet jouw schuld, mam,’ zeg ik zacht. Ik ga rechtop zitten en pak haar hand. Ze kijkt me met een betraand gezicht aan. Volgens mij heb ik haar nooit zo fragiel gezien. Nooit zo… menselijk.

‘Je hebt wel iets uit te leggen,’ herstelt ze zich snel. ‘En jij ook,’ kaats ik terug. Hoe ben ik hier eigelijk beland? En hoeveel dagen is het geleden dat ik werd meegenomen? Waar is Monroe? En Elike? En William? ‘Ik zal de politie bellen. Dan komen ze je een paar vragen stellen. Ze zijn al dagen bezig met het onderzoek maar komen niet verder. We moeten uit zien te vinden wie jou had ontvoert,’ ze klemt haar kaken stevig op elkaar. Het lijkt alsof ze langs me heen boos naar iemand staart. Maar als ik me omdraai zie ik alleen mijn sprookjesboek liggen. Ik schud het van me af. ‘Maar, mam,’ trek ik haar aandacht, ‘hoe lang was ik weg?’ Haar gezicht gaat van boos naar iets wat verdrietig. Ze geeft me een kneepje in mijn hand. ‘Je was natuurlijk eerst een week bij die lieve Elike. Toen werd je als vermist op gegeven en we zijn nu zo’n twee weken later,’ zegt ze op zo’n rustige moederlijke manier. Alleen dat moederlijke gepraat stelt mij nou niet echt gerust. Ik ben bij elkaar drie weken van huis geweest, terwijl ik dacht dat het zo’n acht dagen was. Wat is er in al die andere dagen gebeurt?

‘Ik zal wat eten voor je halen. Waar heb je trek in? Soep? Ja, daar heb je vast trek in. Ik ben zo terug.’ Mijn moeder lijkt bijna mijn kamer uit te vluchten. Ze weet vast al dat ik nog zo’n tien vragen voor haar heb. Zoals wie mij hier bracht? En waarom mijn kussen naar Monroe ruikt! Ik snuif nog een keer om het te checken. Ja, dit kan bijna niemand anders zijn. Hij is hier geweest. Ik kan een kleine glimlach nauwelijks onderdrukken. Ugh, Belle, focus. Ik moet weten wat er allemaal aan de hand is met dat briefje. ‘Al wordt het m’n dood,’ fluister ik zacht.