Two.

'auuw'.. kreun ik, als ik merk dat mijn nek stijf is. Ik open mijn ogen en kijk gedesorienteerd rond.
Mijn geheugen begint traag op gang te komen. Ik lig op de harde bankje in de hal.'Zijn we al thuis? dat is snel' zeg ik verbaasd, Mijn moeder komt net binnen gelopen, te sjouwen met mijn twee koffers. 'Ooh mam ik help wel, geef me die koffer maar...' .
Ik strompel naar de woonkamer toe. Niets verandert, echt helemaal niets. De zitbank die in het midden van de kamer staat, met daarvoor een tafeltje, en natuurlijk de televisie. Een groot schilderij siert de kamer. Het was gemaakt door oma. Iets verder van het schilderij, staat een kast. Een prijzenkast om precies te zijn, vol met medailles en bekers van mijn broers passie; voetbal. Links van de tv, staat de prachtige openhaard, en naar mijn menig is dat het enige prachtige meubel in de woonkamer. Niet dat het niet gezellig is hier, neen dat zeker niet, mijn moeder heeft enorm haar best gedaan om het huisje wat op te vrolijken. Het huisje hadden we geërf van mijn oma, die 5 jaar geleden gestorven is. We zijn niet van plan om hier voor altijd te wonen, want papa heeft al een stukje grond gekocht aan de andere kant van Loitsche, om ons nieuwe huis op te bouwen. Ik plaatste mijn koffer naast de bank en plofte me neer en zei met een diepe zucht ' Is papa weer weg?' Mijn moeder keek me even medelijdend aan 'Ja, liefje, hij is nu naar Frankrijk, voor een maand, hij is pas vanaf woensdag vertrokken. Hij had er nu graag bij geweest, echt waar.'
'Mama, is Lio al thuis?' hoorde ik vanuit de hal weerklinken. 'Ooh! zus! Je bent er weer!' Meteen toen hij me zag sprong hij op me en omhelsde me met zijn kleine armpjes. 'Haha .. hoi Seth! wauw je bent gegroeid denk ik!' knipoogde ik naar hem. ' 7 centimer!' Grijnsde mijn 9 jarig broertje naar me, met ongeloofelijke trots. Ik omhelste hem weer, hij was soms zo irritant maar vaak was hij ook geweldig lief en schattig, zoals nu.'Je bent toch braaf geweest hé? Heb je me gemist?' vroeg ik hem.
'Ja ik ben atlijd braaf en ja ik heb je gemist' bekende mijn broertje. Ik grijnsde naar hem. Ik grijnsde naar hem maar ook naar mijn moeder, en zelfs naar de woonkamer, naar de mooie haard, naar mijn vertrouwde omgeving. Ik was blij dat ik weer terug was, ik was ook blij dat ik ben weggeweest hoor, want dan pas besef je wat je hebt en hoe mooi het alles is. 'Wel Lio, heb je geen trek?' verstoorde mijn moeder me uit mijn dagdroom. 'ja, een beetje.' 'In wat? pizza? Maccarroni? Spaghetti?..' vroeg ze. 'Ja! spaghetti!' riep ik verlekkerd. Mijn moeder was Italiaans en haar spaghetti kon niemand overtroffen. Meteen liep ze naar de keuken. Het zou nog wel een tijdje duren voordat het eten klaar was dus liep ik richting de hal, naar de trap. Mijn broertje volgde me. 'Lio, ik moet je iets laten zien! echt iets heel cool!' zei hij opgewonden en hij duwde me opzij en liep snel naar zijn kamer. Meteen kwam hij weer terug en liet me een doosje met daarin een vliegtuigje zien. 'Ik kan hem besturen met dit ding' en hij gritste een afstandsbediening uit de doos van het vliegtuigje.
'Waaauw! van wie heb je dat gekregen?' vroeg ik hem enigzijds al spelend bewonderend, waardoor zijn grijns alleen maar groter werd. 'Van oom Gilbert! Uit amerika!' vertelde de jongen trots over zijn nieuwe hebbeding, gekregen door -absoluut nu- zijn lievelingsoom. Nadat ik een gratis demonstratie kreeg van Seth, liep ik naar mijn kamer. Hier was ik al 3 jaar niet meer geweest. Net zoals de woonkamer was mijn slaapkamer nog niets verandert. Niet verbeterd, niet verslechterd. Het bloemenpatroon -keuze van mijn oma- aan mijn muur vrolijkte het kleine, keurige kamertje nog steeds op. En het licht dat vanuit mijn mega grote raam kwam, scheen nog steeds op mijn tweepersoonsbedje. Op mijn bed lag mijn laptop, die bijna vreemd was geworden. Ik nestelde me op mijn bed en las mijn mails... tientallen.. honderden.. duizenden mails. De meeste onbelangrijk.
Meteen viel er mij één op door de naam van de afzender ; Jeanie.