Home.

De auto kwam schrapend tot stilstand, slierend over de duizenden kiezelsteentjes onder de banden. Het slaan van portieren weergalmde over de gigantische oprit. Ik probeerde te bewegen of tenminste iets te zeggen, maar alles wat ik kon doen was stomverbaasd staren.
Het was gigantisch. Enorme witte muren torende boven ons uit, de deur omkaderd door grote zuilen.
“Gaan we naar een museum?”
M’n vader grinnikte, keerde zich naar me om en schudde lachend zijn hoofd. “Dit is het huis, lieverd.”
Ik kon nog net door mijn verbazing heen een lach uitstoten, “dit is een huis?”
Het duurde even voor ik hersteld was en op m’n benen kon staan. Jacob hield het portier voor me open, zijn hand onmiddellijk om die van mij. Japser, Emmett en Alice waren al door de deur verdwenen, Carlisle en Esme toekijkend vanaf hun wagen. Ik snelde naar ze toe, Jake achter me aansleurend. “Dit is het huis? Voor ons alleen? Want ik weet zeker dat hier minstens 20 gezinnen in passen die even groot zijn als die van ons!”
Carlisle keek me lachend aan, “vind je het niet mooi?”
Ik rolde m’n ogen naar hem en hij gniffelde als een kind. “Ga je kamer kiezen, liefje!”
Voor ik kon reageren was Jacob al in beweging. Hij gooide me zonder enig probleem over z’n schouder en beklom de treden naar de deur. “Jacob!”
Ik probeerde niet als een klein meisje te giechelen, maar het was allemaal zoveel. Oneindige marmeren vloeren leidden naar weer honderden deuren en trappen. Jacob volgde het doolhof dat ons huis was. In het midden van een gang blijf hij staan, zijn ogen op een fijne licht roze deur gericht.
“Ik denk dat dit hem wordt,” grijnsde hij. Ik klom van z’n schouder af, subtiel m’n handen langs z’n borst strelend. De grijns om z’n lippen werd breder, zijn wenkbrauwen naar me opgetrokken.
“Wat?” gromde ik. Hij schudde lachend z’n hoofd en duwde de deur voor me open, liet me voor gaan naar binnen. De geur van madeliefjes kwam ons tegemoet door de open ramen. Tuinen die nergens leken te eindigen onttrokken zich aan de aan de andere kant. Jacob liep de kamer rond, zijn vingertoppen strelend langs de pastel roze muren.
“Wow.” Het rolde over z’n lippen als een zucht.
Links leidde een deur naar een badkamer, groot genoeg voor minstens 2 personen. “Moet ik hier alleen slapen?”
Hij liet zich vallen op het bed, vouwde zijn armen achter zich en liet zijn hoofd op z’n handen rusten. Zijn donkere kleur stak af tegen de parelwitte lakens. “Zelfs jij lijkt klein op zo’n gigantisch bed.”
Jacob fronste zacht, “waarom zo’n opvallend huis? Waar is het hele ‘wij zijn net als iedereen’ gevoel gebleven,” mompelde hij. Ik beet peinzend op m’n lip en ging naast hem op bed zitten, staarde verwarde in zijn bruine ogen.
Hij had een punt. Jaren lang was het ons doel geweest om ons aan te passen in de ruimte om ons heen. Te leven tussen de mensen als gelijken. Ik haalde vermoeid m’n schouders op, “ik zal het vragen.”
Hij knikte en nestelde zich nog beter op de lakens. “Dit is MIJN kamer, Jake!”
Zijn ogen sloten zich, zijn gezicht vredig. Ik wilde hem overtuigen om verder het huis te onderzoeken. Of in ieder geval een kamer te vinden die voor hem zou zijn, maar ik kreeg mezelf zo ver niet. Ik krulde me in de plooi van zijn buik, ademde de zoethout geur van zijn kleren in en viel in slaap.