A ranger/traitor 146

Voor de Skandiërs beseften wat er gebeurde, hoorde Arnaut het geluid een tweede keer.
“Daar een schutter! Een grijze jager!” riep een van hen. Wat meteen ook zijn laatste woorden waren, toen Halts derde pijl hem trof. De twee overgebleven Skandiërs, die hadden gezien hoe in enkele ogenblikken drie van hun makkers werden uitgeschakeld, lieten hun wapens vallen en probeerden te vluchten. Maar nog twee keer vuurde Halts grote boog zijn dodelijke pijlen af en zonder een kik te geven stortten ze neer. Arnaut hief zijn hoofd een stukje op en zag Halt aan de bosrand staan. Zijn mantel liet hem volledig met de achtergrond versmelten, behalve zijn ogen. Die leken twee felle vuren tussen de bomen. Arnaut had al heel wat tijd doorgebracht met grijze jagers, maar de blik die nu in Halts ogen lag, had hij nog nooit gezien. En zoals hij daarnet geschoten had, met vijf pijlen vijf man neerhalen... Zelfs onder de grijze jagers, was dat een bijna onhaalbaar kunststukje.
“Halt?” Sean hees zich overeind. Halt keek van hem naar Arnaut en onmiddellijk was de furie uit zijn ogen verdwenen. Hij moet gedacht hebben dat we al dood waren, besefte Arnaut. Hij stelde zich voor hoe het voor Halt geweest moest zijn toen hij aankwam en hen beide op de grond had zien liggen met vijf Skandiërs om zich heen terwijl er nog vijf anderen dood of zwaargewond om hen heen lagen.
“Jullie leven nog.” Plots brak er een grijns door op het bebaarde gezicht van de oude jager. “Jullie zijn ook niet klein te krijgen.”
“Deze keer scheelde het toch niet veel. Mijn schouder heeft behoorlijk wat te verduren gekregen.”
“Niet alleen je schouder zo te zien,” merkte Halt op. Arnaut bekeek zichzelf en Sean. Ze zaten inderdaad helemaal onder de schrammen. “Blijf zitten, dan kijk ik eerst naar je schouder. Sean, kun jij het even zelf af?” Sean knikte. “Ik heb niets ernstigs en dat heb ik aan jou te danken."