Tik Tak Tik Tak .... BOEM

Zo kwam er een einde aan het schooljaar. En wat voor een jaar! Begonnen als een normaal jaar, een normaal jaar met een kleine uitzondering. Ik had Anneke leren kennen in de vakantie die toen juist voorbij was. Zo speciaal was dat niet , nog niet. Een jaar waar ik elke dag een beetje meer op een meisje zou gaan verliefd worden. Een jaar waar ik even mijn angsten durfde te confronteren en een meisje mee uit ging vragen. Een jaar waar ik voor even geloofd dat een meisje verliefd op mij kon worden en ik me goed in mijn vel voelde. Een jaar waar alles mis zou gaan. En zo begon de vakantie. Ik dacht dat ik het al moeilijk had gehad door het schooljaar om mijn gedachten onder controle te houden . Maar ik stond voor de grootste verassing van mijn leven. Mijn vakanties bestonden tot toen altijd uit veel thuis zitten en soms eens naar een vriend gaan die ik nog uit mijn jonge jaren kende. Ze waren niet super goed en zeker niet goed gevuld maar ze waren te overleven. Dat veranderde dat jaar. Ik vond de energie niet voor dingen te regelen, om iets te doen. Hoe verder de vakantie vorderde ,hoe verder ik wegzakte. ik wil het vergelijken met drijfzand. De meer moeite ik deed om mijn gedachten te verzetten hoe erger ze werden. Na twee weken vakantie had ik het dan ook opgegeven om ze te verzetten. Ik liet mezelf toe om nog dieper in een bodemloze put te zakken. Het kon me niet meer schelen dat ik alleen was , elke dag opnieuw levenloos de dag doorging tot ik weer slapen kon proberen gaan. Proberen te gaan , in bed liggen helpt zeker niet tegen de gedachten. Zelfs nu ik Anneke niet zag was het alsof ik meer verliefd werd op haar. Het gedacht dat ze me in de vakantie misschien wel eens missen kon hield me wakker. En het hield me niet alleen wakker , het maakte me ook wakker. Ik was bijna elke dag heel vroeg al wakker, nachtmerries dat haar iets zou overkomen of dat ik haar gekwetst had zorgen ervoor dat ik gewoon niet een normale nacht kon hebben. En als ik dan eens een goede nachtrust had sliep ik ,door de vermoeidheid, ook zo lang dat mijn mama kwaad werd op me omdat ik geen ontbijt had kunnen nemen. En ik kon er niks over vertellen waarom. Time was a ticking time bomb for me , I was just waiting on the explosion that would put an end to my misery