The black dressed man.

My Pov:

---

De dokters kwamen niet uit hun woorden. Ik werd heel ongeduldig en ik viel een dokter aan.
"ZEG HET!" schreeuwde ik. Er kwam beveiliging mij tegenhouden.
"Mell, we hebben Austin zo goed mogelijk onderzocht, het is voor een deel mogelijk dat hij het niet zal overleven.
Als Austin goed vecht voor zijn leven, als hij sterk genoeg is dan is er kans om het te overleven." zei de dokter.
"NATUURLIJK IS HIJ STERK GENOEG!!!" schreeuwde ik uit. Een dokter nam het woord en stelde mij gerust.
"Austin is een heel sterke jongen, maar we kunnen nog niet op voorhand weten hoe het zal aflopen."
Die laatste zin moest ze er toch ook niet bijgezegd hebben dacht ik. Voor ik het wist stond Justin niet meer naast mij, hij was opeens verdwenen.
Ik vroeg aan de dokters waar hij naartoe was en de dokters wezen naar de deur. "Austin's kamer?" vroeg ik verbaasd. De dokter knikte.
Ik keek door het raampje van Austin's kamer en daar zag ik Justin naast hem zitten. Langzaam deed ik de deur open, maar ik wou hun niet storen.
Austin lag nog altijd in coma dus bewoog niet of hij zei ook niets. Ik hoorde dat Justin aan het bidden was voor hem. Hij haatte Austin toch? dacht ik.
Langzaam deed ik de deur weer dicht en ik ging naar een dokter.
"Uhm, Justin zit bij Austin op de kamer. Ik denk dat ik er maar even vandoor ga om even na te denken."
De dokter stelde zich nog vlug even voor. "Ik ben Tom." zei hij vlug.
Ik glimlachte naar hem en ik ging weg. In de lift was er een oude mevrouw.
"Hallo jongedame, ik ken u van televisie! Mag ik een handtekening voor mijn kleindochter? Ze is een grote fan van jou."
"Natuurlijk!" zei ik blij. Mijn dag was al een stuk beter. De mevrouw haalde een papiertje en een balpen uit haar handtas.
Ik tekende haar briefje en de mevrouw dankte me en gaf me een hand. Opeens vielen alle lichten uit in de lift en stond de lift stil.
De mevrouw begon te panikeren en begon te frummelen in haar handtas.
"Waar is het! Waar is het?" hoorde ik ze roepen. " "Waar is wat?" vroeg ik bezorgd.
Ze haalde een medicijn uit en slikte het door. Ze was al meer gekalmeerd.
"Sorry, soms heb ik paniek aanvallen." zei de mevrouw. "Het is oke." zei ik.
Ik drukte op een knop en de lift ging weer verder. Toen de lift was toegekomen gingen de deuren heel langzaam open.
Er stond iemand in de verte naar mij te kijken. Een man met zwarte kleren en een zwarte hoed die zijn gezicht verborg.
Het leek wel alsof hij wist dat ik uit de lift ging komen, alsof hij mij opwachtte.
Hij bewoog zijn vinger een deed teken dat ik moest komen naar hem.