Gone 1

Romy pov

Als ik wakker word ben ik helemaal stijf en verkrampt. Ik lig op een bankje in een park hoe ben ik hier terecht gekomen? Dan schieten de beelden van gister weer langs, ik doe mijn ogen even dicht. Als ik ze een minuut later weer open doe staat er een oude mevrouw voor me met een bezorgde blik in haar warme bruine ogen. ‘Kindje moet je niet naar je moeder toe.’ zegt ze zacht en lief. ‘Nee.’ antwoord ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten. ‘Kindje toch, kom eens mee.’ Gewillig loop ik achter de lieve vrouw aan. ‘Wat is je naam liefje?’ vraagt ze. ‘Romy en die van u?’ antwoord ik beleefd. ‘Zeg maar gewoon je en jij hoor Romy’ zegt ze met een rollende ‘r’. ‘En mijn naam is : Ans.’ We stoppen voor een oud schattig huisje, Ans steekt de sleutel in het sleutelgat en draait tot weeen zachte klik horen en de deur open vliegt. We lopen naar binnen en meteen springt er een hond op ons af. ‘Spaiky af.’ Zegt Ans rustig en meteen gaat Spaiky naar zijn bench. Ans leidt me naar de woonkamer ‘Ga maar zitten liefje ik ga wat thee zetten.’ Ik ga zitten en kijk een beetje rond. Het is mooi ingericht met warme kleuren, maar wat het meest opvalt zijn de tientallen fotolijstjes die overal hangen. De mooiste vind ik een kleurenfoto waar Ans aan het picknicken is met een jongen rond mijn leeftijd hij heeft korte bruine lokken en chocolade bruinen ogen. Hij ziet er super leuk uit. ‘Dat is ook mijn favoriete foto hij is pas genomen.’ Haalt Ans me uit mijn gedachte. ‘oh ik uhh h..het is een mooie foto ja.’ Glimlach ik. Ans geeft me een kop thee en geniet van de warme vloeistof in mijn keel. ‘Wordt je moeder niet ongerust denk je.’ Vraagt Ans. ‘Nee ze is altijd bij me ik voel het gewoon.’ Zeg ik met een brok in mijn keel. ‘och kindje toch kom hier.’ En ze trekt me op haar schoot terwijl ik zachtjes snik wiegt ze me heen en weer. Opeens komt het er allemaal uit ik vertel dit hele verhaal : Mijn moeder is aangereden op haar fiets ze was meteen dood ik was nog maar 11 mijn vader kon het niet verwerken en na een half jaar begon het, hij begon te slaan en me uit te schelden. Op school ging het ook niet goed ik haalde alleen nog maar slechte cijfers. Met moederdag deed ik niks. En vonden mijn klasgenoten me gemeen tegenover mijn moeder. Elk jaar als mijn moeder jarig is koop ik een bosje bloemen en neem ik mijn beste schoonmaakmiddelen mee. Onder weg kom ik altijd wel iemand tegen die naar me roept ‘ik geef mijn moeder altijd dure kettingen wat heeft ze nou aan een bosje bloemen!!!’ dat trek ik me altijd heel erg aan en dan wenste ik dat mijn moeder er nog was. Maar ik fietste moedig door bij de poort aangekomen zetten ik mijn fiets in het rek. Ik liep de nummers langs tot ik bij 110 kwam ik knielde bij de steen neer en legde de bloemen neer en begon te poetsten toen hij eindelijk weer glom fluisterde ik een doei en ik fietste weer naar huis. Daar aangekomen was mijn vader woest omdat ik te laat was hij sloeg en schopte me overal waar hij me raken kon. Die avond huilde ik mezelf in slaap. ’Dat is nogal wat’ fluisterde Ans met een mengeling van bezorgdheid en medeleven. Ze gaf me een stroopwafel en langzaam begon ik te kauwen en te denken. Opeens schoot het door me heen dat ik hier misschien wel weg moest!! ‘mag ik hier misschien blijven…’ vraag ik angstig als Ans me onderbreekt. ‘natuurlijk mag je hier blijven maar dan moet je wel naar me luisteren en je moet naar school.’ Zegt ze streng.