Chapter 3

Na een lange tijd vliegen kwam je eindelijk aan in de luchthaven van New York. Je volgde de mannen naar de band waar alle koffers uitkwamen en ging geduldig wachtend op een bankje zitten. Eén van de mannen zou je koffer wel pakken. Niemand had het gezegd maar zo was het al elke keer geweest als je onder begeleiding ergens naartoe ging. Precies of er iets ergs kon gebeuren door je koffer van die band te halen. Opeens werd je opzij geduwd en zag hoe er naast je een steen kapot viel. Je keek naar boven en zag dat er een stuk van het plafond naar beneden was gevallen. Je keek er verbaast naar en bedankte je bodyguard die je op tijd had geduwd. Je stond maar snel recht en toen pas had je door dat de grond hier ook aan het trillen was. Raar eerst in Londen, nu hier ook al. Wat was er aan de hand? De laatste bodyguard kwam terug bij jullie en droeg jou koffer. Hij knikte naar de andere twee en daarna stapten jullie door naar de grote inkom. Je keek op het grote scherm en zag tot jou grote verbazing dat jou vader zijn vliegtuig nog altijd niet geland was. Jij: “Mijn vader zijn vliegtuig had al lang hier moeten zijn.” Man: “Ik zal wel even horen aan de balie of er een vertraging is.” Je knikte even en na een hele tijd kwam de bodyguard terug. Jij: “En?” Man: “Ga eventjes zitten.” Jij: “Waarom? Wat is er aan de hand?” De man duwde je op een stoel en net toen zag je op een groot scherm het nieuws. Het ging over een gecrasht vliegtuig en je kreeg een naar voorgevoel. Jij: “Wat is er aan de hand?” Man: “Het vliegtuig is gecrasht miss Summer, het spijt me.” Je keek hem verbaast aan en keek toen weer naar het grote scherm. De mannen keken je aandachtig aan en toen ze even naar het scherm keken, stond je op en liep weg. “Miss Summer?!” Je negeerde de mannen die jou riepen en liep de dames wc’s binnen waarna je jou opsloot in een van de kleine cabines. Je deed het deksel van de wc omlaag en ging op de wc zitten waarna je begon te snikken. Je was iedereen kwijt nu. Eerst mam toen Jason en nu nog je vader. Je had echt niemand meer en je zat alleen in New York. Je wou naar huis, je wou dat dit een nachtmerrie was. Een nachtmerrie waarbij je elk moment wakker kon worden en naast je Jason zag slapen, wetende dat je vader in de kamer naast je lag. Maar helaas was het leven wreed. Of zoals ze ook wel zeggen ‘Life is a bitch’. Na een tijd wat wel uren leek, maar eigenlijk maar een paar minuten was verliet je de smalle cabine en liep naar de vele wasbakken toe. Je haalde de uitgelopen schmink van je gezicht af en smeet een plens water in je gezicht. Je droogde je gezicht en na een tijdje verliet je de dames wc’s. Vrijwel meteen knalde je tegen iemand aan waardoor je op de grond viel. Meisje: “Oh sorry ik had je niet gezien!” Ze hielp je recht en keek je bezorgd aan. Meisje: “Ik ben Eleanor.” Jij: “Zara.” Eleanor: “Gaat het wel met je?”