Part 16

2 weken na de dood van Nikki zit Daan op zijn bed voor zich uit te kijken. Het besef dat Nikki er niet meer is heeft hij amper. Om de 5 minuten belt hik het nummer van Nikki. Pas als hij op voicemail springt, dringt het tot hem door. Daan staat op en pakt zijn schooltas. Het normale leven gaat ook gewoon door... Daan loopt naat buiten, pakt zijn fiets en rijdt naar school.

Eenmaal op school komen er meteen leraren op hem af. "Gecondoleerd vent, wat erg voor je..." Honderd keer ja knikken en zeggen dat het wel gaat. Al die keren moeten liegen, want het gaat helemaal niet. Hij is kapot vanbinnen. Daan ziet dat Melody hem in het oog krijgt en zij komt dan ook meteen naar hem toe. "Hee Daan, ik wilde even zeggen dat.." "Mens, donder op. Op jou zit ik al helemaal niet te wachten." onderbreekt Daan haar. Met een chagerijnig gezicht loopt hij verder, Melody beteuterd achterlatend.

In de klas kan Daan zijn aandacht niet bij de les houden. Zijn klasgenoten zijn ook onrustig. "Jongens, ik weet dat er iemand op school overleden is, maar doe niet zo droevig en let gewoon op." zegt de leraar hard. Daan kijkt op. "Dat zullen wij ook tegen u zeggen als uw vrouw zelfmoord heeft gepleegt omdat ze werd gepest op haar werk, goed?" zegt Melissa. "Hou jij je grote mond weer?" zegt de leraar. Met een ruk draait de man zich terug naar het schoolbord. "En waarom dat? Het is gewoon waar wat Melissa zegt dus ik snap niet waarom u zo moeilijk doet hoor." zegt Daan. Hij heeft nu geen zin om zich in te houden. De leraar draait zich weer om. "Waar bemoei jij je mee? Mag ik mijn les even afmaken?" "Ik bemoei me ermee omdat u respectloos over die iemand die overleden is praat. En die 'iemand' heeft een naam." zegt Daan, terwijl hij de leraar strak aan blijft kijken. De leraar knikt naar de deur. "Ga er maar uit Daan. Hier heb ik geen zin in." Met kracht schuift Daan zijn stoel achteruit, pakt zijn on-uitgepakte boekentas en beent de klas uit. Daan heeft geen zin om op school te blijven, en hij was ook niet in die stemming, dus pakt hij zijn fiets en fietst naa huis. Maar eenmaal thuis heeft hij ook geen rust. Steeds komt Nikki terug in zijn gedachten. Steeds komt ze terug in zijn gedachten, op het spoor, onder de... Daan staat op en pakt een pen. Op een blaadje schrijft hij iets, en loopt naar buiten, terug naar zijn fiets.

Daan zet zijn fiets tegen het muurtje langs het spoor. Hier is het gebeurd. En hier zal het nog een keer gebeuren... Daan pakt het foto'tje van Nikki uit zijn broekzak en klimt over het hek van het spoor. Hij kijkt links en rechts, en gaat dan op het spoor zitten. Spoorbellen rinkelen. Weer ziet hij het voor zich: Nikki die daar staat. Daan kijkt links. De trein komt eraan. Over enkele seconden zal hij er zijn. Hevige, korte pijn, en daarna niks meer.

Drie weken na het ongeluk durft de moeder van Daan pas weer op Daan's kamer te komen. Zodra ze binnenkomt, ziet ze een brief liggen op bed. Ze pakt hem op en begint te lezen:

'Lieve mam en pap, vergeet nooit dat ik heel veel van jullie hou, en van de jongens. Maar ik kan het niet meer. Ik ga naar mijn meisje. Liefs, Daan'